Morgunblaðið - 27.08.1998, Blaðsíða 36

36 MIÐVIKUDAGUR 27. ÁGÚST 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Ólöf Þórunn
Sveinsdóttir var
fædd í Dagverðar-
nesseli í Klofnings-
hreppi, Dalasýslu
22. október 1929.
Hún andaðist á
hjartadeild Sjúkra-
húss Reykjavíkur
20. ágúst síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Sveinn Hallgríms-
son, f. 17.9. 1896, d.
26.11. 1936, frá
Túngarði á Fells-
strönd, síðast bóndi
á Sveinsstöðum í Klofnings-
hreppi og Salóme Krisljánsdótt-
ir, f. 10.3. 1891, d. 29.7. 1973,
frá Breiðabólsstað á Fells-
strönd. Þeim hjónum varð 10
barna auðið: 1) Ingunn, hús-
móðir í Stykkishólmi, gift Valtý
Guðmundssyni, trésmíðameist-
ara. 2) Friðgeir, kennari,
kvæntur Sigríði Magnúsdóttur.
Friðgeir andaðist 22.5. 1952. 3)
Gestur lögreglumaður og síðar
bóndi, kvæntur Guðrúnu Valdi-
marsdóttur. Gestur andaðist
29.12. 1980. 4) Siguijón, bóndi
og síðar iðnverkamaður í Hafn-
arfirði, kvæntur Önnu Bene-
diktsdóttur. Sigurjón andaðist
22.5. 1994. 5) Kristinn, bygg-
ingameistari í Reykjavík og
svinabóndi, kvæntur Margréti
Jörundsdóttur. 6) Jófríður, hús-
móðir í Reykjavík, gift Birni
Baldurssyni. Björn andaðist
Vegir skiptast. - Allt fer ýmsar leiðir
inn á fyrirheitsins lönd.
Einum lifið arma breiðir.
öðrum dauðinn réttir hönd.
Einum flutt er árdagskveðja,
öðrum sungið dánarlag,
allt þó saman knýtt sem keðja,
krossfór ein með sama brag.
Veikt og sterkt í streng er undið,
stórt og smátt er saman bundið.
(E.B.)
„Líður jarðlíf líkt sem draumur,
h'tið menn sér ranka við.
Tímans rennur stanzlaus straumur,
streymir hratt með engum nið.
Smátt og smátt á bylgjum ber
burtu það sem unnum vér.“
Yndisleg kona, elsku mamma mín,
hefur nú mætt sínu endadægri,- en
allt of fljótt. Lagði upp í sína hinztu
för kl. sex að morgni 20. ágúst, þegar
nóttin mætir degi sínum. Morgunn-
inn var fagur síðsumarsmorgunn, en
yfirbragðið þó allt svo hnípið. Ég
hugsaði hve yndislegt það væri hefð-
um við gengið saman út í morguninn
- hún laus við þjáningarnar, laus við
sjúki-ahúsið. En ég hugsaði einnig að
án efa væri okkar jarðarmorgunn
aðeins brot af þeirri dýrð sem hún
nú upplifði á æðri stöðum. Þessa nótt
svaf Baldur móðurbróðir minn í
sumarhúsi í Skammadal og vaknaði
við það kl. sex að morgni þessa dags
að bankað var á dyrnar, en úti var
enginn. Renndi hann þá í grun, að nú
væri systir hans að skilja við.
Frá bamæsku hef ég óttast þennan
dag öðrum fremur,- þegar kæmi að
viðskilnaði okkar og vonaði innst inni
að okkur væri ætlaður hinn sami loka-
dagur. Vissi ég þó að svo yrði ekki.
Hve allt virðist mikið hjóm á slík-
um stundum. Þessi endalausi daglegi
uppúrveltingur um það sem ekkert
er, það sem engu máli skiptir. Að
láta sífellt undir höfuð leggjast að
greina kjamann frá hisminu, kjarn-
ann sem felst í því að við vökum, eins
og segir í textanum, dálítið lengur og
séum betri hvert við annað, séum
okkur meðvituð um að „hver snert-
ing er kveðja í hinzta sinn“.
Ég minnist ótal stunda með
mömmu. - Þegar hún „klóraði“ létt
yfir bakið mitt á hverju kvöldi þegar
ég var bam. Þegar hún sagði mér frá
því er hún kom af sjúkrahúsinu og ég,
þá fjögurra ára, átti að vera á bama-
heimili meðan hún jafnaði sig. En ég
henti mér yfir sængina, þar sem
mamma lá, og allar frekari tilraunir
til barnaheimilisvistunar runnu út í
24.7. 1988. 7) Ólöf
Þórunn, húsmóðir í
Reykjavík, sem nú
er kvödd, gift Har-
aldi Lýðssyni. 8)
Baldur, húsasmið-
ur, kvæntur Guð-
nýju Þórhöllu Páls-
dóttur, en hún and-
aðist 14.11. 1988.
Seinni kona Baldurs
er Ragna María Sig-
urðardóttir. 9)
Steinar, verkamað-
ur, en hann var
kvæntur Maríu E.
Jónsdóttur. Steinar
andaðist 2. 10. 1981. 10) Krist-
ján, húsgagnasmiður í Garða-
bæ, kvæntur Hrefnu Ingólfs-
dóttur. Hinn 25. ágúst 1951 gift-
ist Ólöf Haraldi Lýðssyni, kaup-
manni, f. 4.8. 1930. Börn þeirra
eru: 1) Haraldur D. Haraldsson,
f. 24.5. 1951, umhverfisfræðing-
ur. Kona hans er Hanne Fisker,
en þeirra börn eru Daníel og
Aron Þór. 2) Friðgeir S. Har-
aldsson, f. 17.12. 1952, verslun-
armaður. Kona hans er Ragna
Rut Garðarsdóttir, en þeirra
börn eru Salome og Haraldur
Óli. Rut átti fyrir börnin Sól-
rúnu Lísu og Garðar. Úr fyrri
sambúð á Friðgeir dótturina
Ásdísi Björk. 3) Inga Þóra Har-
aldsdóttir, f. 7.7. 1956, hjúkrun-
arfræðingur.
Útför Ólafar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag, og hefst
athöfnin klukkan 15.00.
sandinn. Reyndar var þetta einkenni
mitt öll mín uppvaxtarár, að geta að-
eins verið skamma stund fjarri
mömmu. Og ég man öll árin þegar ég
kom heim og hún hlustaði meðan ég
skrafaði og borðaði ljúffengan kost-
inn hennar. Þegar hún las yfn- skóla-
ritgerðirnar mínar, áður en þær voru
lagðar fyrir endanlegan dóm kennar-
ans. Þegar hún ávítaði mig fyrir að
fara í vondum vetrarveðrum upp á
Sand að vitja hestanna minna og yfir-
leitt fyrir það ef ég var að flækjast
einhvers staðar ein. Þegar við fórum
tvær saman í rólegheitum í útreiðar-
túra. Þegar hún þerraði tárin mín og
hélt svo þétt og mjúkt utan um mig.
Þegar, þegar, þegar.
Er sólin skein frá himindjúpi háu
og hélug blómin kyssti þýtt sem móöir,
þá mælti ég qgjálfrátt: Hve Guð er góður
að gefa öllu, bæði háu og lágu
ástrika móður.
(Jóh. Siguijónss.)
Þó við værum sumpart ólíkar, þá
vorum við samt afar nánar og sam-
rýndar, virtum hvor aðra og áttum
tíðast dagleg samskipti. Það væri víst
að bera í bakkafullan lækinn að segja
að ég væri allra, en mamma sagði að
það væri ekkert mál að ráða við Ingu,
það þyrfti bara að kunna á hana. Og
það gerði hún svo sannarlega. Aldrei
skipandi, alltaf mjúk og blíð.
Hún var húsmóðir af Guðs náð og
varð allt að list, enda fagurkeri mik-
ill. Ekki veifaði hún launaumslagi
um mánaðamót, fremur en aðrar
heimavinnandi húsmæður, en hún
var stofninn - stofn fjölskyldunnar,
sem við greinarnar sóttum næringu
í. Var okkur sem lífsins lind, sem við
drukkum ótæpilega af, - hún dekraði
við okkur, þessi fórnfúsa sál.
Já, hún var einstök kona að allri
gerð. Samspil innri og ytri eiginleika
hennar birtust í reisn hennar og
glæsileik - hún var falleg kona og
þannig geymist hún í minningunni.
Mamma var kistulögð á brúðkaups-
degi sínum og pabba, 25. ágúst, sem
er táknrænt fyrir eilifa tryggð þessar-
ar yndiskonu, því heitið hafði hún hon-
um því 47 árum áður að standa við
hlið hans meðan henni entist lif og við
það stóð hún eins og allt annað. Þau
heilsuðust og kvöddust þennan dag.
Þegar ég lít yfir samverustundir
okkar finnst mér sem alltaf hafi leik-
ið um þær þýðir vindar. Og ljóst má
vera af framansögðu að ég hef verið
það sem kallað er mömmustelpa. En
ég skammast mín ekkert fyrir það.
Finnst það raunar sýna hvflíka
mannkosti hún hafði til að bera. Þó
„anda sem unnast fái eilífð aldregi að
skilið", þá er missirinn mikill og sár.
Bið ég því Guð að leggja okkur líkn
með þraut, þannig að við fáum risið
undir sorginni, greitt úr henni á
þann hátt að við getum lifað með
henni.
Þú hefúr miðlað mér
af mildri hjartarót,
svo hvar sem ég um foldu fer
þá fremst af öllu ann ég þér
og man þín móðurhót.
(G.Th.)
Hafðu þökk fyrir allt og allt, elsku
mamma mín - hjartadrottningin
mín.
Þín dóttir og vinkona, ávallt,
Inga.
Mamma mín elskuleg er nú skilin
við okkur hinsta sinni í þessari jarð-
vist. Það er eins og fegurð heimsins
blikni á stundu sem þessari og sökn-
uðurinn er djúpur. Nú þegar þú ert
orðin frjáls undan veikum líkama, þá
er það þó von mín og trú, að þú sért
komin inn á andlegri svið og að jarð-
líf þitt hafi aðeins verið skref á braut
þinni í eilífðinni. Reynist þessi sælu-
skilningur réttur, er þetta aðeins við-
skilnaður við þinn efnislega líkama
og þú munt því lifa um alla eilífð.
Éitt máttu vita, að brosandi og fal-
leg ásjóna þín mun alltaf fylgja okkur
og eiga sinn stað í hjörtum okkar. Ég
bið æðri máttarvöld um að styrkja
þig á þessum tímamótum, pabbi
minn, og megi þau sömu öfl jafnframt
styrkja okkur öll, ástvini og ættingja,
sem voru mömmu nákomnir.
Mamma, þú fylgdist alltaf vel með
hvað við og ömmubörnin höfðum fyr-
ir stafni og gladdist mjög yfir góðu
gengi og árangri. Ég vil sérstaklega
þakka þér fyrir hvað þú hefur verið
börnunum mínum góð amma og okk-
ur börnum þínum góð móðir. Oft var
setið í notalegheitum í eldhúsinu hjá
þér og spjallað. Heimili þitt og pabba
var alltaf mikill miðpunktur. Þú
tókst vel á móti vinum mínum, síðar
eiginkonu minni, Hanne, og börnin
mín gátu alltaf gengið að þér vísri.
Þú varst oftast potturinn og pannan í
því að styrkja fjölskylduböndin, með
því að drífa í hlutunum og hafa heim-
boð, sem voru tíð. Ekki má gleyma
því, að þú varst ótrúlegur fagurkeri
og hafðfr gott lag á að skapa hlýju og
fegurð í kringum þig.
En nú er komið að þér að flytja,
mamma mín. Flytja til nýrra heim-
kynna, þaðan sem ég vænti að aðrir
kynni fyi-ir þér nýjar leikreglur og
aðstæður. Ég minnist þín með þökk
og bið allt gott að gæta þín.
„Því hvað er það að deyja annað en
að standa nakinn í blænum og hverfa
inn í sólskinið? Og hvað er að hætta
að draga andann annað en að frelsa
hann frá friðlausum öldum lífsins,
svo hann gæti risið upp í mætti sín-
um og ófjötraður leitað á fund Guðs
síns.“ (Spámaðurinn)
Ég og fjölskylda mín viljum gjarn-
an þakka öllu hinu góða hjúkrunar-
fólki, sem annaðist mömmu svo vel í
banalegunni og létti henni þjáningar.
Elsku pabbi, þú hefur mikils misst
og söknuðurinn er sár. Megi minn-
ingin um mömmu, þinn góða og
trausta lífsfórunaut, verða til að
milda trega þinn. Megi svo vera.
Haraldur, Hanne, Aron Þór.
Ekki núna ... ég er svo þreytt. Já,
slík voru hennar efstu orð, hennar
sem aldrei þreyttist á að sinna og hlúa
að sínum nánustu og hefi ég notið
óspart af hennar nægtabrunni um
mína daga, en nú eru þáttaskil, ég lífs,
hún liðin. En svo lengi sem ég lifi mun
ég nota og njóta hennar handleiðslu,
því það sem vel er gert og vansalaust
og mönnum til gleði og vegsemdar
mun fylgja þér að endimörkum.
Oft er dekkst fyrir dögun og tákn-
rænt er það, því hún dró sinn síðasta
anda við rismál, þá sól i austri rís,
hækkandi til nýs dags, birtu og fyrir-
heita, þar sem ljósið skuggana sigrar
og myrkrið krýpur fyrir geislum,
nóttin hopar og dagurinn einn bíður
öllu ofar með vonir, óskir og vænt-
ingar.
Að horfa í vanmætti á sína kær-
ustu kveljast og líf frá þeim tekið
hryggir meira en orð fá greint og
virðist allt prjál, sem menn sýsla.
Þær systur sorg og gleði, sút og
sæla fara um okkur höndum nú, þá
og um ókomna tíð - að vild - og vfrð-
ist sem við fáum við fátt eitt ráðið og
finnur maður smæð sína gleggst á
slíkum stundum.
Svo virðist sem sorg fylgi mikilli
gleði og sút sælu, en gegn sút og
sorg er minning sem lifir í brjóstum
þeirra sem eftir standa og vissulega
er birta og fegurð greypt í huga okk-
ar er þessi kona hefur gengið til góðs
sín spor, kona sem vildi, kona sem
gat, kona sem naut og kona sem gaf
- kona sem lifði.
En upp rís minning um fegurð og
fljóð, upp rís draumur um móður
sem ól, æ er í minni æskunnar sól, ei
gleymist gæska sem aldregi kól.
Éarin er frá mér - um stund - en
þó svo nærri - sú er vildi mér svo vel,
fórnaði frama fyrir fávísan - braut
honum leið til bjargar. Hafðu þökk
fyrir það, móðir mín.
Handleiðslu þinni lýkur ei við ög-
urstund, heldur mun fylgja mér
meðan önd í brjósti mér bærist.
Nú grætur hjarta mitt yfir fomum
gleðistundum, sem ei aftur koma, en
ber manni ekki að þakka fyrfr lán að
kynnast góðum, góðum sem af
gæsku gefa og eigi þakkir vilja, því
af gnægtum er gefið og ótæpilega.
Vita þykist ég að mamma vilji ekki
sorg né sút í ranni og því skal lyft oki
dapurleikans og íklæðast léttleika
minninganna, sem munu verma oss
um ókomna tíð.
Gott er Daladís að ganga frjálsri á
grundum eilífðar og frómar skulu og
góðar kveðjur frá syni er þú tiplar á
tám um döggvotar engjar ódáinsak-
urs, þar sem ljósið er eitt öllu ofar.
Já, skal maður ei keikur hverfa við
dagsbrún og stoltur eftir vegferð
langa og þykist ég vita að vinir í
varpa bíði.
Friðgeir Haraldsson.
Alveg síðan ég var lítill, hef ég
verið tíður gestur hjá ömmu og afa í
Lágaberginu og jafnvel, síðustu árin,
haft þar annað heimili. Þangað fór ég
hvenær sem frí gafst frá skólastof-
unni, settist í hlýlegan eldhúskrók-
inn hennar Ollu ömmu og þá brást
það ekki að hún var með einhvern
mat tilbúinn eða tókst að galdra
fram máltíð á svipstundu á meðan
hún var ýmist að þrífa, vinna úti í
garði eða skipuleggja eitthvert mat>
arboðið eða spilakvöldið, skötukvöld-
ið eða ananasfrómasinn eða hvað
sem hún hafði á prjónunum, svo að
aldrei var logn í húsinu sem hún og
afi byggðu þegar ég var 5 ára.
Margar minna bestu æskuminn-
inga tengjast afa og ömmu og ófá
kvöldin gat ég, sem barn, laumast
undir stóra svarta borðstofuborðið
og sofnað við mjúkan kliðinn af sam-
ræðum fullorðna fólksins, þegar um-
ræðurnar teygðust fram eftir kvöldi.
Þegar ég hugsa um ömmu mína, þá
sé ég hana alltaf fyrir mér glaðlega
yfir pottunum í eldhúsinu, eða
spilandi á píanóið í stofunni. Nú er
hún farin frá okkur, hún amma mín.
Þar fer glæsileg kona, full af orku og
elsku, sem geislaði af henni.
Hún hélt heimilinu og íjölskyldu-
böndunum við af ótrúlegri elju allt
fram á síðustu stundu, þrátt fyrir
minnkandi þrótt og veikindi síðustu
ára. Já, með Ollu ömmu hverfur frá
okkur öllum elskuleg manneskja,
hjartahlý og ósérhlífin, svo mjög að
enginn einn mun geta fyllt í það
skarð sem hún skilur eftir sig. Við
verðum því öll að leggja okkur fram
um það í sameiningu, sem eftir
stöndum og styðja við hvert annað í
gegnum þetta erfiða tímabil.
Elsku amma, megi þér ávallt líða
vel, Guð veit að þú hefur unnið til
þess.
Þinn
Daníel.
Að morgni 20. ágúst barst okkur
hjónum sú harmafregn að systir mín,
Olöf Þórunn Sveinsdóttir frá Sveins-
stöðum, hefði kvatt þetta líf eftir
mjög erfið veikindi á Borgarspítalan-
um í Reykjavík. Á slíkri stundu
hvarflar hugurinn til baka yfir öll ár-
in sem liðin eru, allt frá fyrsta degi
til dagsins í dag.
Það var hinn 22. október 1929 kl.
þrjú að nóttu sem Olla systir mín
fæddist í þennan heim. Þá bjuggu
foreldrar okkar í Dagverðarnesseli.
OLOF ÞORUNN
SVEINSDÓTTIR
Baðstofan var lítil og við sváfum þar
sex systkinin ásamt pabba og
mömmu. Ég svaf alltaf fyrir ofan
pabba. Kl. þrjú um nóttina kemur
hann að rúminu til mín með nýfæddu'
dótturina, Ollu, í fanginu og segir:
„Diddi minn, þú verður að taka syst-
ur þína til þín undir sængina og hlú
að henni, því ég þarf að sinna
mömmu þinni.“ Pabbi var bæði
læknir og ljósmóðir við fæðingu átta
af tíu bömum þeirra. Við fráfall Ollu
er helmingur þessa stóra systkina-
hóps fallinn frá.
Við systkinin ólumst upp í Seli,
Kvenhóli og síðast á Sveinsstöðum í
Klofningshreppi, Dalasýslu. Þetta
var hress og kátur hópur sem ólst
upp við leik og störf eftir því sem
getan leyfði og lærði af nauðsyn að
taka tillit til annarra í smáu sem
stóru.
Pabbi dó 26. nóvember 1936. Þá
voru sjö börn um og innan við ferm-
ingu, það yngsta VÆ árs. Við vorum
svo lánsöm að eiga frábæra móður.
Hópurinn hélst því ótvístraður heima.
Við unnum með mömmu að því halda
heimilinu gangandi. Það gekk giftu-
samlega þó erfitt væri. í þessu um-
hverfi ólst Olla upp. Svo rennur upp
sú stund að ungamir fljúga úr hreiðr-
inu og hver fer sína leið.
Olla stofnaði heimili í Reykjavík
með eiginmanni sínum, Haraldi
Lýðssyni. Þar var yndislegt að koma
hvernig sem húsnæðið var á frum-
býlingsárunum sem og alla tíð, því
allt var fágað og fínt. Hlýjan og alúð-
in réðu ríkjum og gesturinn fann að
hann var hjartanlega velkominn.
Alltaf var létt yfir Ollu, sem gerði
gott úr öllu og allir löðuðust að henni
sökum glaðværðar og góðmennsku.
Bömum okkai- hjóna var hún einstak-
lega góð enda elskuðu þau og virtu
þessa glæsilegu konu sem vildi breiða
sig yfir alla, hlú að þeim og gjöra gott.
Ef einhver átti erfitt var Olla þegar
komin að láta gott af sér leiða.
Við hjónin og afkomendur okkar
þökkum yndislegar samverustundir
sem nú em bundnar trega og sáiri
eftirsjá. Þeima verður oft minnst er
við horfum af bæjarhólnum á Sveins-
stöðum yfir eyjar, sund og voga fyrir
vestan, í logni og sólskini þeirrar
óviðjafnanlegu náttúrufegurðar sem
við ólumst upp við. í dag blaktir fáni
í hálfa stöng á Sveinsstöðum í minn-
ingu látinnar systur. Haraldi og fjöl-
skyldu sendum við innlegar samúð-
arkveðjur með ósk um að ljúfar
minningar verði þeim stoð og styrk-
ur um ókomna tíð.
Nú kveðjum við þig, Olla mín, með
orðum Dalaskáldsins, Stefáns frá
Hvítadal: „Dýrðlega þig dreymi, og
Drottinn blessi þig.“
Kristinn Sveinsson, Margrét
Jörundsdóttir og fjölskylda.
„Þó ég sé látinn harmið mig ekki
með tárum. Hugsið ekki um dauðann
með harmi og ótta. Ég er svo nærri
að hvert eitt ykkar tár snertir mig og
kvelur. En þegar þið hlæið og syngið
með glöðum hug lyftist sál mín upp
mót til ljóssins. Verið glöð og þakklát
fyrir allt sem lífið gefur og ég tek þátt
í gleði ykkar yfir lífinu.“ (Höf. óþ.)
Svo hefur mína sálu kætt
sumarröðull engi,
er sem heyri’ eg óma sætt
engilhörpu strengi.
Fagra haust, þá fold eg kveð,
faðmi vef mig þínum,
bleikra laufa láttu beð,
að legstað verða mínum.
(Steingr. Thorst.)
Á kveðjustund sem þessari er
margs að minnast, margt er að
þakka og um leið er margs að sakna.
Elsku afi, pabbi, Inga Þóra, Halli
og aðrir aðstandendur. Við sjáum á
bak einstakri öðlingskonu sem var
jafnframt stórglæsileg og falleg
kona. Minningarnar um hana Ollu
ömmu munu lifa í hjörtum okkar um
ókomin ár.
Elsku afi minn, megir þú öðlast
styrk á þessum erfiðu tímamótum
þar sem þú hefur misst svo mikið
alltof snemma.
Elsku amma mín, takk fyrir allt.
Ég sakna þín.
Ásdís Björk.
• Fleirí miimingargreinar um Óliifu
Þóruimi Sveinsdóttur bfða birtingar
og munu birtast íblaðinu næstu daga.