Morgunblaðið - 27.08.1998, Blaðsíða 38

‘38 FIMMTUDAGUR 27. ÁGÚST 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
LEIFUR
SIGURÐSSON
+ Leifur Sigurðs-
son rafvirkja-
meistari, Akurgerði
14 í Reykjavík,
fæddist á Akranesi
22. júlí 1929. Hann
lést á Landspítalan-
um 19. ágúst síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru hjónin
Sigurður Eðvarð
Hallbjamarson, f.
28.7. 1887 á Hóli,
Suðuríjarðarhr., V.-
Barð., d. 3.7. 1946,
útgerðarmaður og
kaupmaður á Akra-
nesi, og Ólöf Guðrún Guð-
mundsdóttir, f. 30.12. 1894 á
Gelti í Súgandafirði, d. 18.1.
1983. Systkini Leifs era 1)
Magnús Eðvarð, f. 12.7. 1913, d.
2.2. 1946, ekkja hans Fanney
Tómasdóttir, f. 5.1. 1912. 2) Sig-
rún, f. 28.11. 1914, d. 22.2. 1986,
hennar maður Andrés Níelsson,
f. 10.4. 1917, d. 24.7. 1950. 3)
Guðrún Lovísa, f. 30.3. 1916,
ekkja Arnórs Sveinbjörnssonar,
f. 6.6. 1913. 4) Guðmundur Ás-
grímur, f. 20.1. 1919, d. 19.4.
^ 1983. 5) Þórður, f. 2.9. 1920,
sambýliskona hans Kristi'n H.
Kristjánsdóttir, f. 8.1. 1922. 6)
Aðalheiður, f. 13.1. 1924, d.
13.1. 1924. 7) Rafn Eðvarð, f.
20.9. 1928, d. 15.11. 1933. 8)
Ólafur Eðvarð, f. 12.1. 1926, d.
13.6. 1964, ekkja hans Ástríður
Sveinsdóttir, f. 25.9. 1926. 9)
Karl, f. 24.11. 1930, kona hans
Kristín Sigurðardóttir, f. 26.7.
1933. 10) Agnes, f. 24.10. 1931,
ekkja Trausta Ingvarssonar, f.
0 15.7. 1926, d. 9.6. 1977. 11) Rafn
Eðvarð, f. 20.8. 1938, kona hans
Rannveig Erna Þóroddsdóttir,
f. 1.2. 1936.
Leifur kvæntist 17. nóvember
1951 Maríu Auði Guðnadóttur,
f. 6. júní 1932 í Botni í Súg-
andafirði, verslunarmanni. For-
eldrar hennar eru hjónin Guðni
Jón Þorleifsson, f. 25.10. 1887 á
Gilsbrekku í Súgandafirði, d.
1.4. 1970, bóndi, og Albertína
Jóhannesdóttir, f. 19.9. 1893 á
Kvíanesi í Súgandafirði, d. 2.1.
1989. Þau bjuggu lengst af í
Botni, en síðustu árin á Suður-
eyri við Súgandaíjörð. Systkini
Maríu Auðar eru 1) Sigurður, f.
^ 11.12. 1914, d. feb. 1959, kona
hans Sveinbjörg Eyvindsdóttir,
f. 17.4. 1902, d. 9.8. 1959. 2)
Guðrún Pálmfríður, f. 9.9.
1916, d. 28.8. 1997, maður
hennar Kjartan Sigurðsson, f.
21.9. 1905, d. 25.6. 1956. 3) Þor-
leifur Guðfinnur, f.
11.7. 1918, sambýl-
iskona hans Mari-
anne Jensen. 4)
Sveinn, f. 23.11.
1919, kona hans
Sigríður Finnboga-
dóttir, f. 9.8. 1914,
d. 4.4. 1997. 5) Jó-
hannes, f. 29.9.
1921, d. 18.8. 1990,
kona ^hans Aldís
Jóna Ásmundsdótt-
ir. 6) Guðmundur
Arnaldur, f. 1.12.
1922. 7) Einar, f.
6.11. 1926, kona
hans Guðný Guðnadóttir. 8)
Guðni Albert, f. 3.4. 1928, kona
hans Júlíana Jónsdóttir. 9)
Gróa Sigurlilja, f. 24.11. 1930,
hennar maður Páll Guðmunds-
son. 10) Sólveig Dalrós, f. 11.6.
1934, d. 29.4. 1939. Börn Leifs
og Maríu eru 1) Sólveig, f. 21.9.
1951, hárgreiðslumeistari í
Reykjavík, gift Gísla Blöndal, f.
8.7. 1947, rafiðnfræðingi. Börn
þeirra a) María Auður Stein-
grímsdóttir, f. 28.4. 1970, hár-
greiðslusveinn, sambýlismaður
Oddur Hafsteinsson, f. 22.9.
1965, tölvari, þeirra sonur Rik-
harð Atli, f. 24.7. 1998. Leifur
G. Blöndal, f. 4.5. 1975, nemi í
trésmíði. 2) Halla, f. 6.3. 1957,
deildarstjóri í Reykjavík, gift
Jóni Pétri Guðbjörnssyni, f. 7.8.
1957, sölumanni. Börn þeirra a)
Eiríkur Gísli Johansson, f. 20.6.
1983, og Guðbjörn Jónsson, f.
13.5. 1991.
Leifur nam rafvirkjun hjá Ei-
rfki Hjartarsyni og lauk sveins-
prófi frá Iðnskólanum í Reykja-
vík 1951. Var Þorlákur Jónsson
meistari hans. Leifur starfaði
við iðn sína hjá Eiríki Hjartar-
syni hf., en lengst af hjá Hauki
og Olafi í Reykjavík eða í um 35
ár. Þá starfaði hann um skeið
hjá Landsverki. Hann starfaði
sjálfstætt frá 1987-1991 og frá
þeim tíma sem rafvirkjameist-
ari hjá Iðnskólanum í Reykja-
vík. Hann sat í trúnaðarráði Fé-
lags íslenskra rafvirkja og var
sæmdur gullmerki félagsins.
Hann lét önnur félagsmál
einnig til sín taka. Hann var
einn af stofnendum Súgfirð-
ingafélagsins í Reykjavík árið
1950 og var formaður þess um
árabil. Hann var félagi í Odd-
fellow-reglunni og gekk í stúku
nr. 1 Ingólf árið 1967.
títför Leifs fer fram frá Bú-
staðakirkju í dag og hefst at-
höfnin kl. 13.30.
Sumri er tekið að halla, dagur að
kveldi kominn.
Elsku Leifi, þú ert búinn að heyja
mikla baráttu fyrir lífi þínu. Það er
komið ár frá fyrsta hjartaáfallinu,
við vorum öll vongóð um bata, en
svo kom reiðarslagið. Þú áttir að
fara að koma heim en allt fer öðru-
vísi en ætlað er.
Við systkinin áttum sumarbústaði
i Vestur-Hópinu og var það sælu-
reitur okkar. Hugur þinn var alltaf
þar og ætlaðir þú að gera svo
margt. Þegar þú lást á sjúkrahúsinu
vildir þú vera með í að fá rafmagn
því þú ætlaðir að fara norður í bú-
staðinn þegar þú værir búinn að
jafna þig.
. v/Nýbýlaveg
SOLSTEINAR 564 4566

Elsku María, þið Leifi voi-u svo
samhent í öllu að það var unun að
sjá til ykkar, ég gleymi ekki þegar
þið voruð að byggja húsið ykkar í
Akurgerðinu, með tvær hendur
tómar en með dugnaði tókst ykkur
að koma því upp.
Kæri bróðir, sonur minn sendir
þér hinstu kveðju og þakkar þér
fyrir allt sem þú varst honum.
María mín, Sólveig, Halla,
tengdasynir, barnabörn og litla
barnabarnabam, Guð styrki ykkur í
þessari miklu sorg.
Minning hans lifir.
Nú margir vinir þakka ástúð þína
og þinni minningu binda rósakrans.
Gott er að mega fela sig og sína
í sæla umsjá góða Frelsarans.
(G.G.)
Agnes.
Tengdafaðir minn, Leifur Sig-
urðsson, er nú látinn. Þegar ég kveð
hann á þessum tímamótum verður
mér orða vant. Kveðjustundin er
því erfiðari, þar sem hann var ekki
aðeins góður tengdafaðir, heldur
einnig traustur vinur sem alltaf
mátti reiða sig á. Hvað kemur fyrst
í hugann þegar setja á niður orð á
blað í minningu góðs vinar? Það er
erfitt að lýsa því sem um hugann fer
á slíkum stundum, enda eru minn-
ingar aðeins stutt leiftur, staldur við
atburði, samtöl, samverustundir og
minningaslitur sem þó gefa svo
mikið.
Það leið ekki langur tími frá því
að ég kynntist tengdaföður mínum
þar til ég byrjaði að kalla hann
verkfræðinginn innan fjölskyldun-
ar. Leifur var einstaklega vinnu-
samur og skipulagður í vinnubrögð-
um og hrein unun að sjá hvernig
hlutirnir tóku á sig nýjar myndir.
Flest það sem hann tók að sér hvort
heldur það var smátt eða stórt virt-
ust aðeins þægileg verkefni, því
hann var einn af þeim mönnum sem
allt lék í höndunum á. Við Leifur
urðum strax mjög góðir vinir og
stundum fannst mér hann líta á mig
sem son sinn frekar en tengdason.
Hann var glæsilegur maður og
glaður á góðri stundu, glettinn og
spaugsamur. Hann virtist alltaf
hafa tíma aflögu fyrir fjölskylduna
og hafði unun af að stækka sjón-
deildarhringinn með spjalli. Ósér-
hlífni, gott hjartalag og trygglyndi
voru einir af ríkustu eiginleikum
hans. Mesta lán og blessun Leifs í
lífinu var að eignast eftirlifandi eig-
inkonu sína, Maríu. Hún var lífs-
fóiunautur sem gladdist með hon-
um á góðum stundum og stóð eins
og klettur við hlið hans, styrkti
hann og studdi.
Leifur var hraustur alla tíð og fór
í fyrsta skipti inn á spítala á síðasta
ári. En svo fór að spítaladvölin varð
lengri en upphaflega stóð til. Hann
kom þó heim um jólin og átti fjöl-
skyldan yndislega stund saman sem
alltaf mun geymast í minningunni.
Hann varð langafi í síðasta mánuði
sem gladdi hann ákaflega mikið.
Mig langar að lokum til að kveðja
góðan vin og tengdafóður og þakka
fyrir með dýpstu virðingu að hafa
fengið að kynnast mætum og göfug-
um manni. Samverustundirnar, vin-
áttuna og þá virðingu sem hann
sýndi mér í þessu lífi. Megi hann
hvíla í friði og Guð geymi hann.
Ég votta Maríu, Sólveigu, Höllu
og börnunum mína dýpstu samúð.
Gísli Blöndal.
Elsku afi minn er dáinn. Ég á
mjög erfitt með að trúa því að hann
sé farinn að eilífu úr mínu lífi. Þetta
hefur verið hörð barátta hjá honum
sem hann að lokum tapaði. Nú hef-
ur hann fengið frið og ró. Afi var
yndislegur maður og mun ég ávallt
vera þakklát fyrir þann tíma sem
við áttum saman. Ég er nýbúin að
gera hann að langafa og þótti hon-
um það mjög spennandi en því mið-
ur var það alltof stuttur tími sem
við gátum notið þess saman.
Höndin þín, Drottinn, hlífi mér,
þá heims ég aðstoð missi,
en nær sem þú mig hirtir hér,
hönd þína ég glaður kyssi.
Dauðans stríð af þin heilög hönd
hjálpi mér vel að þreyja,
meðtak þá, faðir, mína önd,
mun ég svo glaður deyja.
Minn Jesú, andláts orðið þitt
í mínu hjarta ég geymi,
sé það og líka síðast mitt,
þá sofna ég burt úr heimi.
(Hallgrímur Pétursson.)
Elsku afi, ég kveð þig með mikl-
um söknuði, megi Guð blessa þig og
varðveita. Góði Guð gefðu ömmu
styrk í þessari miklu sorg sem hef-
ur nú barið að dyrum.
Þín afadóttir
María Auður Steingrímsdóttir.
Elsku afi minn, mig langar til
þess að skrifa nokkrar línur og
kveðja þig. Ég man hvað mér þótti
gaman þegar ég var lítill að heita
sama nafni og þú. Þegar ég var hjá
þér og ömmu og síminn hringdi
hljóp ég alltaf í símann og svaraði
„Leifur litli“. Það er ekki hægt að
tala um þig öðruvísi en að minnast á
sumarbústaðinn fyrir norðan. Sælu-
reitur sem þið byggðuð ykkur sam-
an,_ þar sem þú undir þér svo vel.
I öllum þessum veikindum sem
yfir þig dundu varst þú alltaf að
hugsa um að komast heim til ömmu
og svo norður í bústaðinn. Síðast
þegar ég hitti þig varst þú að vonast
til þess að komast þangað í haust.
Énn, mennirnir segja én guðirnir
ráða.
Nú héðan á burt í friði’ ég fer,
ó, Faðir, að vilja þínum,
í hug er mér rótt og hjartað er
af harminum læknað sínum:
sem hézt þú mér, Drottinn, hægan blund
ég hlýt nú í dauða mínum.
(Höf. M. Luther. - Helgi Hálfdanar.)
Ég vil þakka þér, elsku afi minn,
fyrir allt sem þú hefur kennt mér og
allar okkar stundir. Ég bið Guð að
blessa þig og fylgja þér.
Þinn nafni,
Leifur G. Blöndal.
Látinn er í Reykjavík eftir erfiða
sjúkdómslegu Leifur Sigurðsson
rafvirkjameistari.
Eftir langa sæludaga hafa nú á
síðustu árum verið höggvin æ fleiri
skörð í þann hóp sem tengst hefur
efri bænum í Botni í Súgandafirði,
hóp sem einkennst hefur af mikilli
samheldni, bæði í sorg og í gleði.
Þar hefur Leifur ekki átt minnstan
þátt í.
Eins langt og ég man eftir mér
hafa Mæja og Leifur komið á hverju
sumri til lengri eða skemmri dvalar
í Botni og alltaf hefur fylgt þeim
góður andi og notalegheit. Ég minn-
ist þess sem strákur í Botni hve
gaman var þegar Leifur kom,
stundum með útlent nammi, og
alltaf tilbúinn að fara með okkur
krakkana í bfltúr og alltaf man ég
gönguferðina sem við fórum tveir
upp á Spilli eldsnemma á sunnu-
dagsmorgni, og enginn hefði trúað
að við hefðum farið ef myndavélin
hefði ekki verið með. Það var dýrð-
legur morgun.
I mörg ár komu Mæja og Leifur á
grásleppuvertíð hingað til Súganda-
fjarðar, til Guðmundar bróður
Mæju. Hafði Leifur jafnan á orði að
það gæfi lífinu mikið gildi að komast
út í náttúruna og hreina loftið og að
fá að taka svolítið líkamlega á. Og
það var ekki svo lítið púl þegar net-
in voru full af þara, uppsnúin og illa
leikin eftir vestan garða að draga og
gi-eiða úr. Ekki voru átökin minni
þegar allt var bunkað af slembu og
hrognatunnurnar stöfluðust upp í
hlöðunni hjá Gumma. Þá var oft
gaman að hitta þá karla og ekki
vantaði lýsingarnar hjá Leifi. „Og
heima sat hún Mæja að malla, mikla
steik á pönnunni,“ eins og segir í
vísunni hans Guffa.
Leifur var afskaplega hugljúfur
maður. Hann var fastur fyrir þegar
það átti við en einstaklega diplómat-
ískur og þá sérstaklega þegar
Botnssystkinin níu voru með níu
mismunandi skoðanir á hlutunum,
þá laumaði hann oftar en ekki inn
athugasemd sem varð til að sætta
sjónarmiðin. Hann reyndist mér og
mínum systkinum afskaplega vel,
og til dæmis bjuggu þrjú okkar hjá
þeim hjónum í Akurgerðinu á náms-
árum okkar í Reykjavík, og vorum
við þar eins og heima hjá okkui'. Sú
aðstoð, og það hversu velkominn
maður var þar alltaf, verður seint
fulljoökkuð.
Ég vil að lokum óska þess að góð-
ur Guð blessi minningu Leifs Sig-
urðssonar, og styi'ki aðstandendur
hans og okkur öll í sorginni.
Guðni A. Einarsson.
í endurminningunni virðast allir
dagar bernskunnar hafa verið sólar-
dagar. Svo er að minnsta kosti með
daginn sem fundum mínum og Leifs
Sigurðssonar, sem í dag er til mold-
ar borinn, bar fyrst saman. Okkur á
Ránargötunni hafði borist til eyrna
af María yngsta systir mömmu,
væri á leið til Flateyi-ar til að kynna
kærastann sinn. Við elstu systkinin
tókum okkur gönguferð inn Hvilft-
arströndina til að sæta færis að
verða okkur úti um bíltúr með
kærustuparinu. Slíkur munaður
bauðst ekki á hverjum degi í þann
tíma. Þegar komið var nokkuð inn-
fyrir Sólvelli sáum við til ferða bíls
sem ók greitt og lagði frá honum
mikinn rykmökk. Til að gæta alls
öryggis skriðum við niður í skurð
við veginn. En hvílík vonbrigði, bíll-
inn ók í fyrstu fram hjá okkur, en
stansaði til allrar hamingju nokkru
síðar. María hafði orðið vör við litlu '
frændsystkinin og bíltúrinn fengum
við. Allt frá þessum degi lágu gagn-'
vegir milli heimilanna í Akurgerði
14 í Reykjavík og á Flateyri.
Frændsemin var rækt af alúð og
einlæg vinátta ríkti, sem hvergi bar
skugga á. Þáttur Leifs var ekki síðri
en húsmóðurinnar í þeirri ræktar-
semi. Og það lét að líkum. I fyllingu
tímans fæddist frumburður þeirra,
dóttirin Sólveig, á Ránargötunni í
rúmi föður míns og meira að segja á
afmælisdegi hans. Frænku til sam-
lætis lá undirritaður á sæng með
henni.
Því verður ekki á móti mælt að
Leifur var mikill áhugamaður um
bíla. I fyrstu vesturferðinni ók hann
á lánsjeppa frá bróður sínum, Þórði.
En fljótlega eignaðist hann sínar
eigin bifreiðir. Sölunefndin var ekki
langt undan heimilinu og þar var
tímum varið til að sjá út góðar bif-
reiðar, sem kaupa mátti fyrir ekki
alltof mikinn pening. Bifreiðar hans
voru því í fyrstu gamlar og lífs-
reyndar, en hann kunni vel til verka
og ævinlega voru þær í fullkomnu
lagi. Hann var sérstaklega lipur og
laginn ökumaður. Vel er mér minn-
isstætt þegar Albertína amma fór í
eina skiptið á ævi sinni í langferð
alla leið til Reykjavíkur. Fór hún
þar með Leifí og Maríu. Þegar þessi
bílveika kona, sem varla komst á
milli bæja án þess að líða mjög af
bflveiki, var spurð hvort þessi ferð
hefði ekki verið allt að því óbærileg,
svaraði hún. „Ég bílveik, með hon-
um Leifi mínum.“ Það þurfti ekki
frekari vitnaleiðslur þar um.
Marga nótt naut sá er þetta ritar
gistivináttu þeirra hjóna, bæði á
skólaárum og síðar þegar eitthvað
var verið að erindast í Reykjavík og
margan matarbitann hef ég þar
þegið. Allt er þetta vel geymt og
verður seint fullþakkað. Frá fyrsta
degi tók Leifur fullan þátt í því sem
stórfjölskyldan var að bardúsa
hverju sinni. Hvort heldur við hey-
skap meðan afi og amma stóðu fyrir
búrekstri í Botni og á Suðureyri,
við laxaræktina sem móðursystkin-
in stóðu fyrir á þriðja áratug, við
lagfæringar á Botnsbænum, eða
grásleppuveiðarnar með Guðmundi
móðurbróður um margra ára skeið.
Auk þessa átti hann sér sælureit
norður í Vatnsdal og hafði búið
hann vel, af alúð og sinni kunnu
snyrtimennsku. Og þar var hann
einmitt staddur, er þau miklu veik-
indi sem hann átti við að stríða hátt
í ár hófust. Hann gerði þó lítið úr,
þegar fyrsta áfallið reið yfir, taldi
þetta einungis lungnabólgu og væri
vandalaust að aka til Reykjavíkur,
sem og hann gerði. Síðast hitti ég
hann í Akurgerðinu um sl. jól. Var
hann heima til stuttrar dvalar, fyrir
höndum var mikil skurðaðgerð,
sem ef vel tækist til mundi koma
honum til nokkurrar heilsu. Það
voru því mikil og góð tíðindi, sem
ég heyrði í afmælishófi um miðjan
þennan mánuð, að nú væri öllum
aðgerðum lokið og hann fengi að
fara heim eftir örfáa daga. Til-
hlökkun hans var mikil, hans högu
handar biðu fjölmörg verkefni, það
þurfti margt að gera úti í bílskúr,
og svo þurfti að fara norður í sum-
arbústaðinn í Vatnsdalnum o.fl. o.fl.
Þeim mun sárari voru þau tíðindi
sem bárust daginn áður en hann
átti að fara heim af sjúkrahúsinu,
að nú væri löngu og erfiðu stríði
lokið. Leifur hefði látist þá um dag-
inn.
Nú er leiðir skilur vil ég fyrir
mína hönd og systkina minna, svo
og allra okkar afkomenda þakka
Leifi Sigurðssyni fyrir góða sam-
fylgd, þar féll hvergi á blettur eða
kusk. Maríu móðursystur, dætrun-
um Sólveigu og Höllu og öllu þeirra
fólki vottum við okkar dýpstu hlut-
tekningu. Megi allar góðar vættir
styrkja þau og styðja á erfiðri
stund.
Guðvarður Kjartansson.
• Fleirí minningargreinar um Leif
Sigurðsson bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.