Morgunblaðið - 21.10.1998, Blaðsíða 28

28 MIÐVTKUDAGUR 21. OKTÓBER 1998
LISTIR
MORGUNBLAÐIÐ
Ný sending af
MORE
MORE
yfirstærðir
St. 42-£8.
Síöu jakkarnir
komnir aftur
Jakkar frá 5.900
Buxur frá 2.900
Pils frá 2.900
Blússur frá 2.800
Kjólar og vesti
Mikið úrval af fallegum
velúrgöllum frá 4.900.
('d
Nýbýlavegi 12, sími 554 4433.
Ljósmynd/Halldór Sveinbjörnsson
MENNINGARVIKA ísfirðinga, Veturnætur, hefst á fóstudag.
Dansað á Silfurtorgi
/
Listavika á Isafirði
ÍSFIRÐINGAR bjóða vetur vel-
kominn með lista- og menningar-
viku um veturnætur. Þetta er í
annað sinn sem Meuningarvikan
Veturnætur er haldin og hefst
dagskráin 23. október með því að
kertum verður fleytt á Pollinum.
Áður verður dansað á Silfurtorgi
og siðan gengið niður að Polli og
kertum fleytt. Þá verða sama dag
tónleikar Léttsveitar Kvennakórs
Reykjavíkur og Kvennakórs Bol-
ungarvíkur í Isafjarðarkirkju.
Laugardaginn 24. október verða
píanótónleikar nokkurra fyrrver-
andi nemenda Ragnars H. Ragnar
í sal Grunnskóla Isafjarðar. Sama
dag verður Kompudagur á Silfur-
torgi þar sem nemendur 10. bekkj-
ar Grunnskóla Isafjarðar selja
varning úr geymslum, kjöllurum
og bflskúrum. Einnig verður
dansað á Silfurtorgi og ýmislegt til
skemmtunar. í Edinborgarhúsi
verður opið málþing um
Byggðamál.
Suunudaginn 25. október verð-
ur afmælisveisla Tónlistarskóla
Isafjarðar í Iþróttahúsinu á Torf-
nesi. I Stjórnsýsluhúsi verða ýms-
ar uppákomur alla vikuna, stutt
tónlistaratriði verða kl. 16 alla
daga t.d. harmonikkusveit, djass-
band, barna- og unglingakór og
lúðrasveit. Þriðjudaginn 27.
október verður Bangsadagur á
Bókasafni ísafjarðar frá kl. 14-20
og á miðvikudag verður haldinn
fyrirlestur um hafið á vegum At-
vinnuþróunarfélags Vestfjarða. Á
fimmtudagskvöld heldur 10.
bekkur Grunnskóla ísafjarðar
menningarkvöld á sal Grunn-
skóla.
Föstudagurinn 30. október verð-
ur körfuboltaleikur í íþróttahúsi, í
Framhaldsskóla Vestfjarða halda
nemendur rokkhátíðina Mennt-
stock og í Isafjarðarki rkj u verða
lokatónleikar Veturnátta þar sem
ljöldi tónlistarmanna kemur sam-
an og flytur verk eftir Vestfirsk
tónskáld. Meðal flytjenda verður
Sunnukórinn, Söngfjelagið í
Neðsta, Guðrún Jónsdóttir, Ingunn
Ósk Sturludóttir, Herdís Anna
Jónasdóttir, Þórunn Arna Krist-
jánsdóttir, Iwona Kutyla, Sigríður
Ragnarsdóttir og Margrét Gunn-
arsdóttir.
Laugardaginn 31. október verða
píanótónleikar á sal Grunnskóla,
þar spilar Ingveldur Ýr Ólafsdóttir.
Nýtt ævintýri
Að treysta hinni mildu rödd í hjartanu og að það sé ekkert mikil-
vægara í þessu lífi en kærleikurinn. Það bendir nefnilega flest
til þess að hann falli aldrei úr gildi.“ Þama sat eitthvað og
horfði á Blíðfinn í morgunsólinni. Eitthvað sem hann hafði
aldrei séð áður en samt einhvern veginn svo kunnuglegt. Með höfuð og
hendur og fætur eins og hann. Bara svolítið öðruvísi. Og það horfði á
Blíðfinn skelfing... blíðlega. Já, það var eiginlega mjög hlýlegt, þetta
augnaráð. Og sakleysislegt. Brosandi, fallegt andlit. Og nú hló það. Blíð-
finnur gat ekki annað en hlegið líka og fært sig nær. Þetta var skemmti-
legt. Hann vissi ekki hvað þetta var en hann vissi að það hlaut að vera
gott.
„Góðan daginn,“ sagði hann og vinkaði þar sem hann stóð álengdar af
því að honum datt ekkert betra í hug. Litla veran brosti sínu blíðasta og
reri fram og aftur þar sem hún sat í grasinu. „Ég heiti Blíðíínnur," sagði
hann og færði sig örlítið nær. „Bóbó,“ sagði veran og skríkti af ánægju um
leið og hún benti á Blíðfinn. „Nei, Blíðfinnur," sagði Blíðfinnur eins skýrt
og hann mögulega gat. „Bóbó,“ sagði veran undur mjúklega og teygði
báðar hendur í átt til Blíðfinns. Og Blíðfinnur horfði djúpt inn í þessi tæru
augu. „Þú mátt alveg kalla mig Bóbó,“ sagði Blíðfinnur og faðmaði veruna
að sér.
IJr skáldsögunni Ég heiti Blíðfinnur en þú mátt kalla mig Bóbó.
MYNDLIST
Listaskálinn
í Hveragcrði
ERÓTÍKA
SAMSÝNING ÁTTA
LISTAMANNA
Opið frá fimmtudegi til sunmidags
frá 11.30-22. Til 25. október.
Aðgangur 300 kr.
ERÓTÍKA er yfu-skriftin á sam-
sýningu átta listamanna í Listaskál-
anum í Hveragerði. Einai- Hákonar-
son, eigandi Listaskálans, fer fyrir
hópnum, en þegar litið er yfir hann
skiptist hann nokkuð greinilega í
tvennt. Annars vegar eru þeir félag-
ar Einar, Bragi Ásgeirsson, Gunnar
Öm og Haukur Dór. Hins vegar eru
þau Ragnhildur Stefánsdóttir,
Harpa Bjömsdóttir, Eva Benjamíns-
dóttir og Stefán Boulter, meira eins
og gestir þeirra á þessari sýningu.
Þeir fjórmenningar eru þeirrar
kynslóðar þegar menn trúðu því enn
að aflvakann í listinni væri að finna í
kynhvötinni og að sköpunarkraftur
listamannsins væri í réttu hlutfalli
við kynorku hans. Þannig eru mál-
verk Hauks Dórs ekki af neinu sér-
stöku erótísku myndefni, en hins
vegar eiga þær sjálfsagt að ólga af
titrandi kenndum. Sömu sögu má
segja um myndir Einars Hákonar-
sonai', þótt þar megi greina líkama í
lostafullum stellingum. Læt ég
hverjum og einum eftir að sann-
reyna hvort svo sé. En menn leyfðu
sér líka að slá á léttari strengi, því
það er skammt í húmorinn, t.d. í mál-
verki Braga Ásgeirssonar af tveimur
fuglum að eðla sig á kökubakka
(,,Ast“), eða portretti af fröken
Lewinsky á blettóttum, bláum kjól
(„Monica L“). Af verkum þeirra fjór-
menninga voru það helst léttleik-
andi, en samt svolítið ögrandi, teikn-
ingar Gunnars Arnar sem voru bæði
persónuleg og óheft erótísk tjáning.
Einhvern veginn finnst mér eðli-
legt að líta svo á að ef mynd er lýst
sem erótískri, þá sé það vegna þess
að hún tjái erótískar kenndir eða
veki erótískar kenndir hjá áhorf-
anda. Hins vegar eru margar myndh
á sýningunni að fást við táknmyndir
hins erótíska, t.d. freudísk tákn, eða
myndlíkingar fyrir kynfæri eða sam-
farir. En myndlist sem hefur að
geyma táknmyndh kynlífsins er ekki
endilega erótísk myndlist, í fyrr-
greindum skilningi.
Eva Benjamínsdóttir hefur t.d.
sett upp fatahengi, þar sem komið er
fyrh' nærbuxum sem konur hafa
góðfúslega lánað henni, og úrval af
alls kyns tólum úr verslun í bænum.
En hjálpartæki ástarlífsins og blúnd-
unærbuxur eru í sjálfu sér ekki
erótískar, jafnvel þótt þetta séu allt
hluth sem á einn eða annan hátt
komast snertingu við kynfæri.
Það er einna helst í skúlptúrverk-
um Ragnhildar Stefánsdóttur sem er
að finna einhvern brodd, ef mér leyf-
ist að taka svo til orða. Myndir
Ragnhildar eru ýmist vitsmunalegar,
þar sem verið er að leika sér með
ýmsar myndgátur og táknmyndir á
gamansaman hátt, eða djarfar gifsaf-
steypur þar sem reynt er að finna
snertiflöt milli hins líkamlega og
huglæga.
Við nánari umhugsun eru þau
verk sem hún hefur verið að sýna að
undanfórnu, á öðrum vettvangi, mun
erótískari, þótt þau fjalli meha um
skynjun og tilfinningu fyrh eigin
líkama, frekar en erótík beinlínis.
Hér verður allt miklu meðvitaðra og
kemur ekki eins eðlilega og af sjálfu
sér. Það er reyndar gallinn við að
setja sér fyrirfram ákveðna yfir-
skrift eins og erótík, að listamannin-
um finnst eins og hann verði að upp-
fylla einhverja kröfu og valda ekki
áhorfendum vonbrigðum. Hann
kemst þar af leiðandi varla hjá því að
blanda fáeinum tippum inn í dæmið,
annars lítur út fyrir að hann hafi
forðast það eða hafi ekki þorað að
ganga svo langt.
Hvað setja menn helst í samband
við erótík í dag - skuggalegar fata-
fellubúllur og vafasamar vefsíðui’?
Maður spyr sig hvort léttúðug og
munúðarfull erótík í myndlist eigi
sér viðreisnar von í skugga barn-
aníðingsmála í Belgíu, barnakláms á
Netinu, vændisþrælahalds skipu-
lagðra glæpahringja og kynferðis-
legrar áreitni á vinnustað. Það sem
áður var kallað erótík í myndlist, og
það sem Einar og félagar höfðu í
huga þegar þeir fóru af stað með
sýninguna, hefur vikið fyrh félags-
lega meðvituðum pælingum um
arðrán líkamans, eða kaldlyndar og
ruddafengnar klámmyndh, ger-
sneyddar alhi tilfinningu. Það und-
arlega hefur gerst, að erótík er nán-
ast orðin tabú aftur, ekki vegna
líkamsnektar (enda blasir hún hvar-
vetna við í fjölmiðlum), heldur af
óljósri sektarkennd vegna þeirrar
tilhugsunar að í hverjum manni búi
hugsanlega eitthvert skrímsli sem
bíður þess að fara á stjá að næt-
urþeli. Ég veit ekki hvort einangrað
og sakleysislegt afbrigði af erótík
getur lifað af innan listarinnar, því
eins og málum er háttað, er tíðar-
andinn ekki sérstaklega hliðhollur
erótískri munúð eins og við þekkjum
úr myndlist fyiTÍ tíma.
Gunnar J. Árnason
ÞORVALDUR Þor-
steinsson, myndlist-
armaður og rit-
höfundur, sendir á
þessu liausti frá sér
barnasöguna Eg heiti
Blíðfinnur en þú mátt
kalla mig Bóbó. Sag-
an fjallar um Blíðfinn
sem býr í litlum
garði og ætlar sér
ekki að fara út fyrir
hann, bæði vegna
þess að hann hefur
það gott með vinum
sínum og vegna þess
að hann hefur ekkert
sérstaklega mikið
hugrekki til þess. En
dag einn, þegar albesti vinur
hans hverfur, neyðist hann,
vegna ástar og eftir dálítið til-
hlaup í sálinni, til að fara og
leita hans. tír þeirri leit verður
til ævintýri með öllu því sem
ævintýrin prýða, góðum persón-
um og vondum persónum, hvfld-
arstundum og hættustundum og
hugrekkinu sem Blíðfinnur vissi
ekki að hann ætti til.
Fyrsta barnabók Þorvaldar
var Skilaboðaskjóðan sem út
kom 1986, myndskreytt af hon-
um sjálfum. Á henni byggði hann
samnefnt leikrit sem sýnt var við
miklar vinsældir í Þjóðleikhúsinu
1993-94. Síðan hefur hann skrif-
að mikið af barnaefni fyrir sjón-
vai'p.
„Ég stend mig oft að því að
gleyma því sem ég hef skrifað
af barnaefni fyrir sjónvarp.
Þegar ég hef verið spurður
hvort ég hafi alveg gleymt
börnunum eftir Skjóðuna hef ég
stundum játað því skömmustu-
lega og gleymt öllum sjónvarps-
handritunum, líklega af hrein-
um fordómum gagnvart sjón-
varpi. Og það er synd hvað þeir
fordómar eru lífseigir af því að
margt af því mikilvægasta sem
hafði áhrif á mig þegar ég var
lítill var gott sjónvarpsefni fyrir
börn. Áhrifín frá því krauma
enn í hjarta minu. En á meðan
ég skrifaði söguna um Blíðfinn
hef ég líka oft hrist höfuðið og
fundist það ómögulegt að láta
svona langan tíma
líða á milli barna-
bóka, vegna þess
hvað það hefur verið
gaman að vinna
þessa, ég upplifði svo
mikla gleði á meðan.
Fyrsta hugmyndin
að Blíðfínni, aðalper-
sónu sögunnar, varð
til í tölvupósti til vin-
konu minnar að
kvöldi 16. maí á þessu
ári og þetta er eitt af
þessum verkum sem
maður hefur á tilfinn-
ingunni að hafi alltaf
verið til. Mér finnst
eiginlega eins og ég
hafi ekki búið til þessa sögu held-
ur hafi starf mitt falist í því að
kíkja inn í heim sem alltaf stend-
ur okkur til boða, bara ef við ná-
um að slaka svoljtið á í full-
orðinsleiknum. Ég hef heldur
aldrei fyrr haft jafn skýra tilfinn-
ingu fyrir nokkru verkefni eða
skrifað sögu sem vannst jafn
hratt.
Ég kemst aldrei frá þeirri
hugsun að þessi nýja saga og
Skilaboðaskjóðan séu raunsæjar,
ekki fantasía. Og heimurinn sem
þær segi frá sé jafn mikill raun-
veruleiki og hver annar og að
hlutverk sagna sem þessara sé að
benda á eitthvað sem er til en við
sjáum ekki eða skynjum dags
daglega. En til að gæta allrar
sanngirni gagnvart „ytri“ veru-
leikanum þá samanstendur nýja
sagan mín af ótal augnablikum
úr hversdagslífinu sem hafa safn-
ast saman í lijartanu eða kollin-
um á mér á undanförnum árum,
augnablikum og reynslu sem
mannleg samskipti hafa gefið
mér. Sagan er sjálfsagt „tækni-
lega“ afleiðing þess að hafa
skrifað mikið fyrir börn en ég
gæti ekki hafa mótað hana til-
finningalega nema vegna hjálpar
annarra. Eg er heppnasti lista-
maður sem ég þekki og það er
ekki síst af því hvað ég hef lengi
verið lánsamur með fólk í kring-
um mig. Það hefur m.a. kennt
mér það sem ég reyni svo að
miðla í bókinni:
Þorvaldur
Þorsteinsson
Duflað og daðrað