Morgunblaðið - 18.11.1998, Blaðsíða 41

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
MIÐVIKUDAGUR 18. NÓVEMBER 1998 41
SVEINSÍNA
HJARTARDÓTTIR
+ Sveinsína Ingi-
björg Hjartar-
dóttir var fædd í
Reykjavík 25. ágúst
1924. Hún lést á
Sjúkrahúsi Reykja-
víkur 10. nóvember
1998. Foreldrar
hennar voru Hjört-
ur Björgvin Helga-
son frá Lykkju á
Akranesi, bflstjóri
og bóndi, síðar
kaupfélagsstjóri í
Sandgerði, f. 1898,
d. 1994, og kona
hans Sveinbjörg
Jónsdóttir frá Bæjarskerjum í
Miðneshreppi, f. 1903, d. 1978.
Systkini Sveinsínu eru: Guðrún,
Lilja og Erla, búsettar í Reykja-
vík, og Jón Einar, sem býr á
Læk í Ólfusi.
Sveinsína giftist í Kaup-
mannahöfn 17. júlí 1947 Árna
Jónssyni, bryta, f. 14. janúar
1924. Foreldrar hans voru Jón
Emil Ágústsson og Jóhanna S.
Halldórsdóttir á Dalvík. Sveins-
ína og Árni eignuðust sjö syni
1) Jón Emil, f 29.9. 1948. Hann
á dóttur, stjúpson og tvö barna-
börn. 2) Hjörtur Björgvin, f.
4.5. 1952, eiginkona hans er
Unnur Halldórs-
dóttir. Þau eiga
ljögur börn. 3) Árni
Björn, f. 21.10.
1953, d. 6.2. 1954.
4) Páll Ingi, f. 26.8.
1957, eiginkona
hans er Margrét
Sveinbjörnsdóttir
og eiga þau þrjú
börn og eitt barna-
barn. 5) Helgi, f.
11.2. 1962, sambýl-
iskona hans er Má-
bil G. Másdóttir og
eiga þau eina dótt-
ur og Helgi á eina
dóttur úr fyrri sambúð. 6)
Hilmar, f 15.3. 1963, hann á
einn son. 7) Guðni, f. 3.1. 1967, í
sambúð með Lilju Loftsdóttur,
og eiga þau einn son. Barna-
börnin eru 13 og barnabarna-
börnin 3.
Sveinsína lærði tannsmíðar í
Reykjavík og stundaði fram-
haldsnám í þeirri iðn í Kaup-
mannahöfn. Hún starfaði sem
tannsmiður umn skeið en sinnti
síðan húsmóðurstörfum og
uppeldi sona sinna.
Utför Sveinsínu verður gerð
frá Háteigskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Þótt andlát tengdamóður minnar
veki hjá mér sorg og trega hlýt ég
að viðurkenna að fyrir hana kom
dauðinn sem líkn. Hún var orðin
æði þreytt á sjúkdómum og heilsu-
leysi og síðastliðið sumar var henni
erfitt. Þrekið var búið og ekki var
sýnilegt að læknavísindunum tæk-
ist að létta henni tilveruna. Hún er
vel að hvíldinni komin að loknu
drjúgu dagsverki. Það eru tæplega
þrjátíu ár síðan ég kynntist Sínu og
fjölskyldu hennar er ég fór að
venja komur mínar í Hlaðbæinn í
fylgd næstelsta sonarins, Hjartar.
Strax var mér tekið opnum örmum
og það var eins og ég hefði þekkt
Sínu alla ævi. Hún var á þessum
árum önnum kafin húsmóðir með
fullt hús af strákum og ég dáðist
oft að því hve allt var í röð og reglu
á heimilinu. Þegar ég hafði orð á
þessu sagði hún að þetta væri sko
einfalt, staður fyi-ir hvern hlut og
hver hlutur á sínum stað. Allt gekk
áreynslulaust íýrir sig, elda-
mennska í átta manna fjölskyldu
var ekkert mál og þegar sest var
að dúkuðu borði var ekki óhreinn
pottur í eldhúsinu. Oft hef ég óskað
þess að hafa þessa eiginleika en sá
sem úthlutar slíku átti lítið afgangs
handa mér.
Já, Sína var sannarlega húsmóð-
ir í bestu merkingu þess orðs og
þótt heilsan væri oft á tíðum léleg
var það fjarri henni að hlífa sér við
heimilisstörfin. Eftir eitt veikinda-
tímabilið dreif hún í því að þvo all-
ar gardínur í íbúðinni og mottur á
stigagöngum og lá svo steinuppgef-
in í nokkra daga á eftir. Þegar við
höfðum orð á því að henni hefði nú
verið nær að hvíla sig og fá aðra til
þessara verka sagðist hún bara
ekkert geta að þessu gert, hún
væri svona og ekki hefði sér liðið
skár að vita af þessu óhreinu. Slík
fyrirmyndarhúsmóðir sem hún var
sýndi hún ótrúlegt umburðarlyndi
gagnvart brestum mínum á þessu
sviði og aldrei minnist ég þess að
hún fáraðist yfir húshaldinu hjá
mér. Hins vegar bauðst hún oft til
að hjálpa mér og blómin mín nutu
þess ítrekað að Sína fór um þau
nærfórnum höndum, umpottaði og
snyrti og því hélt hún áfram fram á
síðari ár. Það var einstaklega gott
og notalegt að koma til Sínu og
Arna og það fundu margir, því
töluvert var um gestagang. Heimil-
ið var í þjóðbraut, hvort sem var í
Hlaðbænum eða Skipholtinu og vel
tekið á móti öllum sem litu inn.
Heimabakað með kaffinu lengst af
en hitt skipti þó meira máli, alúðin
og áhuginn á gestinum og velferð
hans. Það var afar notalegt að
njóta umhyggju hennar og finna
áhuga hennar á öllum málum sem
snertu okkur í fjölskyldunni, bæði í
stai-fi og leik. Hún tók virkan þátt í
ýmsum vangaveltum um lífið og til-
veruna og alltaf fór maður ríkari af
hennai- fundi því hún kunni listina
að hlusta og leiðbeina án þess að
þröngva skoðunum sínum upp á
mann. Þótt lífsbaráttan væri oft á
tíðum erfið eins og búast má við
hjá svo stórri fjölskyldu tókst Sínu
snilldarlega að spila úr hlutunum
og sjaldan heyrðist hún kvarta þótt
þröngt væri í búi. Hún var ánægð
með sitt og öfundaði engan. Hjóna-
band hennar og Áma var farsælt,
ást og gagnkvæm virðing ríkti milli
þemra og alla tíð tókst þeim að
halda lifandi neistanum sem kvikn-
aði í rigningunni á Þingvöllum 17.
júní 1944. Hafi einhver ágreiningur
komið upp milli þeÚTa, eins og eðli-
legt er í öllum hjónaböndum, tókst
þeim að leysa slík mál í friðsemd
og ró. Sonum sínum var hún ein-
stök móðir og umhyggja hennar
nálgaðist dekur á köflum en víst er
að þeir kunnu að meta það og end-
urguldu henni hver á sinn hátt.
Sína hafði áhuga á pólitík og
fylgdist vel með þjóðmálaumræð-
unni og yfirgaf ekki þann málstað
sem hún studdi frá unga aldri, bar-
áttu verkalýðsins. Keypti Þjóðvilj-
ann meðan hann kom út, sat í kjör-
deildum á kosningadag fyrir flokk-
inn sinn en sneri því upp í grín
þegar synirnir hölluðust á hinn
vænginn einn af öðrum og ekki
minnist ég þess að hún hafi reynt
að tala um fyrir þeim af neinni al-
vöru. Hún var glaðvær og stutt í
spaugið en hjartað var stórt og
meðaumkun hennar rík með þeim
sem minna máttu sín.
Barnabörnin fundu það sannar-
lega að amma Sína var vakin og
sofin yfir velferð þeirra, hún taiaði
við þau eins og fullorðið fólk, hellti
mjólk í glös og hlóð kökum og kexi
á diska og læddi peningum í lófa
unglinganna, „vantar þig ekki aur,
elskan mín“.
Engan veit ég sem auðveldara
var að gleðja en Sínu. Það var ein-
staklega gaman að gefa henni gjaf-
ir því hún var alltaf svo ánægð með
allt sem henni var fært. Hvort sem
um var að ræða fatnað, blóm, sér-
ríflösku eða bara poka af
súkkulaðikúlum kunni hún sannar-
lega að meta það og gefandinn fékk
marga kossa og þakkir. Hún leiddi
mig oft ljómandi af ánægju inn í
stofu til að dást að blómum sem
einhver hafði fært henni og mér er
sem ég heyri hana segja „sjáðu,
hvað þetta er fallegt". Sömuleiðis
var ákaflega gaman að fara með
henni í leikhús eða á tónleika og
lengi bjó hún að því að hlusta á
Kristján Jóhannsson í Hallgríms-
kirkju. Eg, sem í hjarta mínu er al-
gerlega á móti reykingum, gat ekki
stillt mig um að færa henni sígar-
ettur í hvert sinn sem ég kom frá
útlöndum, kannski af eigingirni að
njóta þess að fá þakkimar og koss-
ana fyrir „greiðann".
Við, sem höfum notið þeirrar
gæfu að eiga Sínu að, getum sann-
arlega verið þakklát fyi-ir sam-
fylgdina og fyrir mitt leyti er ég
sannfærð um að ég er betri mann-
eskja en ella vegna þess að ég var
svo lánsöm að tengjast þessari fjöl-
skyldu. Ég sagði raunar stundum í
gríni að ég hefði unnið í tengda-
mömmuhappdrættinu því aldrei á
þessum tæplega þrjátíu árum varð
okkur sundurorða. Hlýjan og ástin
sem hún auðsýndi okkur nærði og
laðaði fram það besta hjá okkur.
Hún vissi hvað okkur þótti vænt
um hana og við getum haldið minn-
ingu hennar á lofti með því að
rækta garðinn okkar, og vera góð
hvert við annað. Orð skáldsins frá
Fagi’askógi eiga vel við á þessari
stundu:
Þvi aðeins færð þú heiðrað og metið
þína móður,
að minning hennar verði þér alltaf
hrein og skír,
og veki hjá þér löngun að vera
öðrum góður,
og vaxa inn í himin - þar sem
kærleikurinn býr.
(Davíð Stef.)
Fjölskyldan hefur misst mikið
og vandfýllt verður það skarð sem
þessi litla kona, sem þó var svo
stór, skilur eftir sig. Sár er missir
Ai’na tengdafóður míns, sem nú
kveður lífsförunaut sinn eftir ríf-
lega fimmtíu ára sambúð. Hann á
ríkan sjóð af góðum minningum
um yndislega konu og þær munu
ylja honum þótt nú syrti að um
stund. Guð blessi minningu Sveins-
ínu Hjartardóttur.
Unnur Halldórsdóttir.
En draumanna minnist ég með trega
nú þegar dimmir og kólnar og bilið vex
milli þess sem er
og þess sem átti að verða.
(Ingibjörg Haraldsdóttir.)
Elsku amma mín, ekki óraði mig
fýrir því þegar við sáumst síðast að
það yi-ði í hinsta sinn. Það var svo
margt ógert, svo margt ósagt sem
nú verður aldrei sagt.
En minningarnar verða aldrei
frá mér teknar og þær varðveiti ég.
Astarþakkir fyrir sarhveruna.
Þín
Sigrún.
Nú er sál þín rós
í rósagarði Guðs
kysst af englum
döggvuð af bænum
þeirra sem þú elskaðir
aldrei fi-amar mun þessi rós
blikna að hausti.
Ragnhildur Pála Ófeigsdóttir.
Formáli minn-
ing-argreina
ÆSKILEGT er að minningar-
gi-einum fylgi á sérblaði upp-
lýsingar um hvar og hvenær
sá, sem fjallað er um, er fædd-
ur, hvar og hvenær dáinn, um
foreldra hans, systkini, maka
og börn, skólagöngu og störf
og loks hvaðan útför hans fer
fram. Ætlast er til að þessar
upplýsingar komi aðeins fram
í fonnálanum, sem er feitletr-
aður, en ekki í greinunum
sjálfum.
HULDA
JAKOBSDOTTIR
Marbakkahjónin, Hulda og Finnbogi Rútur,
heiðursborgarar Kópavogsbæjar. Málverk
Baltasars.
+ Hulda Jakobs-
dóttir, heiðurs-
borgari Kópavogs-
bæjar, f. 21. nóvem-
ber 1911, d. 31.
október 1998.
Heiðursborgari óg
kvenhetja hefur kvatt
þennan heim, háöldruð
með reisn. Lífsganga
Huldu var glæsileg og
henni til mikils sóma.
Tigin framkoma henn-
ar og hlýtt viðmót
prýddu mjög persónu
hennar. Aðalsmerki
hennar voru æðruleysi
og drengskapur.
Sá er þessar línur
ritar kynntist Huldu
fýrst er hún var um-
boðsmaður Brunabóta-
félagsins í Kópavogi og
bæjarfulltrúi á áttunda
áratugnum. I störfum
mínum fyrir bæjarfélagið á þessum
árum var ég oft rækilega minntur
á handarverk Huldu, sem var bæj-
arstjóri 1957-62 auk margvíslegra
nefndarstarfa um árabil.
Þau hjón, Hulda og Finnbogi
Rútur, voru móðir og faðir Kópa-
vogs, handleiðsla þeirra var algjör
- stórhuga og bráðgáfuð bæði tvö.
Þau hjón voru hvort tveggja í senn
heimsborgarar og íslenskt alþýðu-
fólk með bændamenningu að bak-
hjarli, ræktendur hugai’ og handar.
Rætur þeiiTa beggja stóðu vestra,
Hulda úr Önundarfirði og Finnbogi
Rútur úr Isafjarðardjúpi.
Hulda bæjarstjóri lagði grunn
m.a. að fjölmörgum menningar-
þáttum og valdi til verka víðsýnt og
menntað fólk, einkum kvenfólk.
Má þar nefna Högnu Sigurðar-
dóttur, arkitekt sundlaugarinnar á
Rútstúni, og Gerði Helgadóttur,
höfund steindra glugga í Kópa-
vogskirkju, sem eru gersemar,
enda stolt bæjarbúa. Þessar konur
þrjár, Hulda, Gerður og Högna,
áttu það sameiginlegt að hafa
franskt veganesti. Sterk frönsk
menningaráhrif ríktu á Marbakka-
heimilinu, en Hulda og Finnbogi
Rútur bjuggu þar frá vordögum
1940.
Minningar stíga fram. Þegar
glæsilega sundlaugin á Rútstúni
var vígð fyrir fáum árum áttum við
stundarkom saman á heimili mínu,
Högna, arkitekt laugarinnar, og
Hulda, gamli foringinn. í höfn var
langþráður draumur, áratuga gam-
all, og rík ástæða til að gleðjast, en
hjónin höfðu ennfremur gefið land
undir bygginguna og starfsemi
hennar.
Kópavogskirkja - tákn Kópa-
vogs - þar stýrði Hulda uppbygg-
ingunni líka. Hún var formaður
byggingarnefndar kirkjunnar. Eitt
setti meiri svip á kirkjuna en títt
vai’. Það voru steindu gluggarnir
hennar Gerðar. Þeir eru víðfrægir.
Birst hafa myndir af þeim í lista-
verkabókum og á sýningum.
A 40 ára afmæli Kópavogs sem
sjálfstæðs sveitarfélags í janúar
1988 var í tilefni tímamótanna ní' '
hjúpað málverk af Marbakkahjón-
unum, framsæknum og farsælum
forystumönnum þessa sérstæða
sveitarfélags í hálfan annan áratug,
en byggðin hér á hálsunum spratt
upp úr nær engu með örskotshraða
eða eins og Þorsteinn Valdimars-
son, skáld, segir í kvæði sínu,
Kópavogsbær, 1965 risinn einn
árdag úr eyði, heill undrunarheim-
ur -“.
Málverkið, sem að framan grein-
ir, er sterkt, mikið og fallegt. Þaðtí-
blasir við augum í bæjarstjórnar-
fundarsalnum í Félagsheimilinu,
sem verið hefur stjórnstöð kaup-
staðarins alla tíð. Höfundur lista-
verksins er hinn góðkunni Kópa-
vogsbúi, Baltasar. UndiiTÍtaður
kom nokkuð nærri aðdraganda
þessarar listsköpunar og hafði af
því mikinn lærdóm og fólskvalausa
gleði.
Eitt af mörgu í fari þessarar
merku konu, sem vakti líka aðdáun
mína, var sterk réttlætiskennd.
Henni auðnaðist það, sem fáum er
gefið, þ.e. að nálgast hina smáu í
samfélaginu. Hún bar hag þeirra
fyrir brjósti með sívökulum aug-
um. Þessi fórnarstörf vann hún
þögn, en ávann sér um leið virð-
ingu og þökk þess sem naut.
Við fráfall Huldu verða þáttaskil
í lífssögu Marbakkaættarinnar. En
tíminn tifai’ áfram. Ánægjulegt er
fyrir þessa merku brautryðjendur í
sögu Kópavogs, Huldu og Finn-
boga Rút, að margir afkomendur
þein-a búa þar í túnfætinum og
halda merki þeirra á lofti.
Ég sendi ættingjum öllum og
vinum hugheilar samúðarkveðjur.
Kristján Guðmundsson.
t
KRISTÍN ÓLAFÍA SIGURÐARDÓTTIR,
sem lést á heimili sínu, Lindargötu 62, föstudaginn 13. nóvember, veröur
jarðsungin frá Háteigskirkju föstudaginn 27. nóvember kl. 10.30
Lilja Magnúsdóttir, Skarphéðinn Ólafsson
og börn.
María J. Sigurðardóttir, Jón Hjartarson,
Árni Rósason.
Bróöir okkar, + INGÓLFUR GUÐJÓNSSON
frá Oddsstöðum,
lézt í Hraunbúðum Vestmannaeyjum mánudaginn 16. nóvember.
Fyrir hönd fjölskyldunnar,
systkini hins látna.