Morgunblaðið - 30.12.1998, Blaðsíða 58

58 MIÐVIKUDAGUR 30. DESEMBER 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
INGIMAR
INGIMARSSON
+ Ingimar Ingi-
marsson fæddist
í Reykjavík 28. maí
1925. Hann lést á
heimili sínu, Tjalda-
nesi 1, Garðabæ, 16.
desember síðastlið-
inn og fór útför
hans fram frá
Vídalínskirkju,
Garðabæ, 29. des-
ember.
Nú, þegar Ingimar
Ingimarsson er látinn,
hljótum við hjón að
kveðja hann með söknuði og trega.
Kynni okkar hjóna af honum og Sól-
veigu, konu hans, eru orðin löng.
Þau voru vinir foreldra okkar
beggja og hafa látið okkur njóta
þess alla tíð. Fundum okkar hjóna
bar raunar saman á heimili Ingi-
mars eitt eftirminnilegt kvöld í janú-
ar 1973. Síðan hefur heimili hans
staðið okkur opið og hann rækt við
okkur kynni alla tíð.
Ingimar Ingimarsson verður öll-
um þeim sem kynntust honum nokk-
uð minnisstæður. Hann var í senn
yfirlætislaus og vandaður maður. I
störfum sínum var hann vel séður og
skilaði verki sínu af nákvæmni og
samviskusemi.
I einkalífinu var hann áreiðanleg-
ur og afar umhyggjusamur heimilis-
fað'r. Regla og festa var yfir við-
leitni hans allri. Akvarðanir voru
teknar af yfirvegun og hver hlutur á
sínum stað þegar til átti að taka. Við
kyr.ntumst vel trygglyndi hans og
hvemig hann var vinur vina sinna.
Ingimar var að ætterni kominn af
sterkum stofnum. I móðurætt var
hann af athafnamönnum vestan-
lands. Faðir hans Ingimar stór-
kaupmaður var sonur séra Brynj-
ólfs Jónssonar, sem var sonur Jóns
Péturssonar háyfirdómara bróður
Péturs biskups, allt kunnir gáfu-
menn. Ingimar þótti vænt um upp-
runa sinn án þess að miklast af hon-
um, og gaman var að finna í fari
hans ýmis kunn einkenni og mann-
kosti hinna þekktu for-
feðra hans. Ingimar
var maður sem vel
fylgdist með og mótaði
sér sjálfstæðar skoðan-
ir á mönnum og mál-
efnum. I því virtist
gjarnan koma fram
drenglyndi og skýr lífs-
skoðun. Hann bar virð-
ingu fyrir þeim gildum
sem hann í æsku nam
af góðum foreldrum,
og þótt hann hefði vak-
andi áhuga á framför-
um í samtíð sinni
kastaði hann ógjarnan
fyrir róða nokkru því sem hingað til
hefur reynst gilt.
Já, margs er að minnast að leiðar-
lokum og margt að þakka, en vænst
þykir okkur um að minnast vináttu
þessa gengna samferðamanns og
þess hvernig vinátta hans var bland-
in umhyggju og hollustu. Guð blessi
svo minningu Ingimars Ingimars-
sonar að í hana sæki eftirkomendur
hans uppbyggingu og styrk á kom-
andi tíð. Eiginkonu hans, börnum,
tengdabörnum og barnabörnum
vottum við samúð og biðjum góðan
Guð að senda þeim huggun og gæfu
á komandi tíð.
Arndís Jónsdóttir og
Sigurður Sigurðarson, Selfossi.
Kvaddur er í dag Ingimar Ingi-
marsson flugumsjónarmaður,
starfsfélagi til margra ára, traustur
og góður drengur. Samstarf okkar
hófst vorið 1951, er íslenska ríkið
tók yfir hluta af rekstri Keflavíkur-
flugvallar. Við vorum meðal þeirra
fyrstu sem vorum ráðnir til að taka
við sérhæfðum störfum af þeim
Bandaríkjamönnum sem höfðu ann-
ast þau frá stríðslokum. Sumir voru
lærðir flugmenn eins og Ingimar,
aðrir loftskeytamenn, siglingafræð-
ingar, flugumferðarstjórar eða flug-
umsjónarmenn.
Ingimar var fyrstu árin af-
greiðslustjóri í Flugafgreiðslunni,
en flutti sig síðar í Flugumsjón og
t
Elskulegur frændi okkar,
HINRIK ANDRÉS ÞÓRÐARSON,
Lambhaga 50,
Selfossi,
áður bóndi í Útverkum,
Skeiðum,
lést á Sjúkrahúsi Selfoss þriðjudaginn
15. desember.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins
látna.
Aðstandendur.
t
Maðurinn minn,
ÞORSTEINN VILHJÁLMSSON SNÆDAL
frá Skjöldólfsstöðum,
andaðist á Sjúkrahúsi Egilsstaða aðfaranótt mánudagsins 28. desember.
Jarðarförin verður auglýst siðar.
Fyrir hönd vandamanna,
Margrét Þorkelsdóttir.
t
Stjúpsonur minn og bróðir okkar,
GUÐMUNDUR ERLENDSSON
múrari,
Heiðvangi 42,
Hafnarfirði,
lést á Landspítalanum fimmtudaginn 24. desember síðastliðinn.
Ólafur Ólafsson frá Kleif
og systkini hins látna.
lærði það fag í Bandaríkjunum, eins
og við nokkrir fleiri. Ingimar var
fjölskyldumaður á þessum tíma eins
og við flestir og fengum við til um-
ráða 24 nýlegar íbúðir í þremur hús-
um, nálægt Flugvallarhótelinu.
Þarna þróaðist gott mannlíf hjá ung-
um samhentum fjölskyldum, sem
gerðu sér fulla grein fyrir þeirri
ábyrgð sem hvíldi á þeim, sem full-
trúar íslenska ríkisins. Ingimar var
virðulegur fulltrúi í sínum glæsilega
einkennisbúningi. Hann þurfti að
stjórna fjölmennu liði, sem sá um
hleðsluútreikninga fyrir þær flug-
vélar sem fóru frá Keflavíkurflug-
velli, útbúa reikninga, taka við
greiðslum, sjá um eldsneytistöku,
afhleðslu og áhleðslu á vörum og
farangri, matarpantanir fyrir áhafn-
ir og farþega, skeytasendingar fyrir
farþega, eftirlit með tækjum, skrá
inn farþega o.fl.
Öll sín störf vann hann á sinn
ákveðna en rólega máta og naut
virðingar viðskiptavinanna, sem
voru öll stærstu flugfélög heims á
þessum árum. Síðar varð hann vakt-
stjóri í Flugumsjón, sá um flug-
vallareftirlit, fór í brautarskoðanir,
sérstaklega þegar hætta var á hálku
og gaf flugmönnum upplýsingar
fyrir lendingu, hafði tilbúna flugá-
ætlun fyrir næstu flugleið, aflaði
veðurupplýsinga og flugspáa fyrir
flugvelli og upplýsti flugmennina
um það sem máli skipti áður en báð-
ir skrifuðu undir að öllum reglum
væri fylgt. Þarna var Ingimar á
réttum stað, þaulkunnugur öllum
reglum.
Ingimar var gæfumaður, átti góða
konu, góð börn og bamabörn. Hann
var mikill fjölskyldumaður og naut
þess að vera með sínu fólki. Við
gömlu félagarnir söknum góðs vinar
og samstarfsmanns í áratugi og
þökkum samfylgdina.
Við sendum Sólveigu og fjöl-
skyldu samúðarkveðjur okkar og
biðjum Guð að blessa þau.
Guðmundur Snorrason.
Þegar mér barst sú fregn að Ingi-
mar Ingimarsson væri látinn, fann
ég til vanmáttar, ég vissi af veikind-
um hans en hafði aldrei heimsótt
hann heldur fengið upplýsingar frá
ættingjum um líðan hans. Við vom
starfsfélagar á sitthvorri vaktinni,
fyrst hjá Loftleiðum, síðan hjá Flug-
leiðum, áttum frí saman og bjuggum
í sömu blokk á Keflavíkurflugvelli,
svo og í Grænás. Kynni okkar voru
fyrst og fremst í vinnunni, en þó
voru tengsl við börn og fjölskyldu
sem aldrei brugðust. Margs er að
minnast bæði úr vinnu og frístund-
um; kartöflugarðurinn, fýlusprengj-
ur, kínverjar o.fl. o.fl., en ég ætla að
geyma mér þær.
Með þessum fátæklegu skrifum
vil ég aðeins kveðja góðan vin og fé-
laga því svo illa stendur á að á sömu
stundu er ég að kveðja annan vin,
sem ég verð að vera viðstaddur hjá.
En þrátt fyrir það er hugur minn og
fjölskyldu minnar hjá ykkur og við
vonum að drottinn styrki ykkur í
sorg ykkar.
Ingi Gunnarsson.
Nú hefur hann afi minn kvatt okk-
ur eftir hetjulega baráttu við sjúk-
dóminn sem hann hefur verið með
undanfarin ár. Margar minningar
koma upp í hugann á þessum tíma-
mótum.
Efst í huga mér er ferskasta
minningin. Ég og Arna komum til
hans fyrir þremur vikum. Ég kom
með merkimiða sem hann hafði beð-
ið mig um að gera nokkru áður. Við
spjölluðum saman um nýju vinnuna
mína og áform okkar Örnu um
íbúðakaup á næsta ári. Afi gaf okkur
ljósakrónu, sem Herborg langamma
og Ingimar langafi höfðu átt, í búið.
Þetta er síðasta gjöfin sem hann gaf
mér, þar af leiðandi er hún okkur
Ömu mjög kær.
Það eru margar minningarnar,
sem komu upp í huga mér, eins þeg-
ar við bjuggum í Lúxemborg. Þegar
afi og amma komu í heimsókn var
alltaf jafn gaman og alltaf fylgdu
þeim ýmsar skemmtilegar gjafir og
fréttir frá íslandi. Ég fór oft með
afa og ömmu í bæinn þegar þau fóru
að versla og skoða sig um og ég
hjálpaði þegar það komu upp tungu-
májaerfiðleikar.
A sumrin kom ég alltaf til Islands
og bjó hjá afa og ömmu á Tjaldanesi
hálfa Islandsdvölina. Við gerðum
margt skemmtilegt á þessum tíma.
Afi og amma voru miklir útivistar-
og náttúruunnendur. Við fórum oft
til hestanna sem þau voru með uppi
í Hallanda, við fórum í sumarbústað-
ina þeirra á Þingvöllum og í Flóan-
um, við keyrðum um í vörubílnum
og við heimsóttum langömmu í
Skerjafirðinum svo eitthvað sé
nefnt. Það var alltaf nóg að gera
með afa og ömmu svo að okkur
bræðrunum leiddist aldrei þegar við
dvöldum hjá þeim.
Það er mjög eftirminnilegt þegar
við fórum saman að veiða, afi var
svo mikill veiðimaður, og hafði ver-
ið það frá því að hann var ungling-
ur. Margar sögur eru til um veiði-
ferðir hans. Ég minnist þess að
hafa oft heyrt þá sögu þegar afi
sem unglingur veiddi risalax. Að-
dragandinn var sá að hann var
hestastrákur við Kjarrá í Borgar-
firði. Eitt sinn var Sveinn Björns-
son forseti að veiðum og fékk afi
stöng hans á meðan hann var að
borða og veiddi hann þá þennan
fræga 33 punda lax. Þau eru ófá
skiptin sem við fórum saman að
Mjóanesi í Þingvallasveit og hrein-
lega mokuðum fiskinum úr vatninu,
þó hann væri sjaldnast stór.
Minningin um afa minn mun alltaf
vera mér kær. Ég er honum mjög
þakklátur fyrir allt sem ég hef af
honum lært og fyrir allt sem við höf-
um gert saman. Blessuð sé minning
hans.
Elsku amma, Guð styrki þig á
þessum erfiðu tímum.
Birgir Ingimarsson.
Hjartans besti afinn okkar er lát-
inn.
Við söknum afa mjög mikið þvi
okkur þótti svo vænt um hann. Okk-
ur fannst alltaf gaman að heimsækja
afa og ömmu út á Arnarnesi og í
sumarbústaðinn þeirra á Þingvöll-
um. Hann var alltaf svo góður við
okkur frænkurnar og dekraði við
okkur eins mikið og hann gat. Hann
var alltaf jafn hlýr í okkar garð og
lék oft við okkur þegar við komum í
heimsókn. Við munum sérstaklega
eftir því þegar afi og amma unnu í
eggjaboðhlaupi á ættarmóti sem
haldið var í Flóanum. Við munum
aldrei gleyma afa okkar.
„orðstírr deyr aldregi, hveims sér
góðan getr.“ (Hávamál).
Vertu nú yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónss. frá Presthólum)
Vaki englar vöggu hjá,
varni skaðanum kalda,
breiði Jesús bamið á
blessun þúsundfalda.
(Ók.höf.)
Anna Sigrún Ingimarsdóttir,
Sólveig Björk Ingimarsdóttir og
Sólveig Guðnin Geirsdóttir.
Þegar afi Ingimar dó, dó lítill hluti
af hjartanu mínu líka. Þessi hluti af
hjartanu mínu fæðist þó alltaf aftur
þegar ég hugsa um afa, því þegar
minningarnar eru svona margar og
góðar er ekki hægt að láta sér líða
illa nema maður ætli að láta söknuð-
inn ná tökum á sér. Ég veit að afa
líður vel þar sem hann er núna og ég
veit að hann vill að við látum okkur
líða vel.
Það er merkilegt að alltaf þegar
ég loka augunum og byrja að hugsa
um afa þá finnst mér eins og ég sé
kominn undir sængina hjá honum og
hann sé að segja mér söguna af
Búkollu, því þegar ég var yngri og
fékk að sofa hjá ömmu og afa þá
leyfði afi mér að koma upp í til sín
og hann sagði mér söguna af henni
Búkollu, ég hefði aldrei getað fengið
leið á þeirri sögu eins og hann sagði
frá henni með allskonar baulum og
köllum.
Afi hafði alltaf gaman af því að
veiða eða flengja vatnið eins og við
kölluðum það. Það var ótrúlegt með
hann afa að það var eins og hann
gæti alltaf veitt fisk þótt allir aðrir
yrðu einskis varir.
Það er margt sem kemur upp í
hugann þegar maður sest niður og
ætlar skrifa eitthvað um afa en það
er erfitt að koma því öllu á blað.
Ég þakka afa fyrir allar samveru-
stundirnar sem við áttum saman og
ég bið Guð um að vera hjá ömmu
Sólveigu og passa hana.
Ililmar Geirsson.
t
JÓHANN GUÐJÓNSSON
frá Stykkishólmi,
lést á Droplaugarstöðum mánudaginn 28. desember.
Jarðarförin auglýst síðar.
Aðstandendur.
t
Elskuleg fóstra mín og frænka,
SIGRÍÐUR TYRFINGSDÓTTIR,
Litlu-Tungu,
verður jarðsungin frá Oddakirkju laugar-
daginn 2. janúar kl. 14.00.
Jarðsett verður að Árbæ.
Sætaferð verður frá Umferðarmiðstöðinni
kl. 12.00.
Aðalheiður Þorsteinsdóttir
og fjölskylda.
Ástkær eiginmaður, faðir okkar, tengdafaðir,
afi og langafi,
SVEINN S. MAGNÚSSON,
Hátröð 7,
Kópavogi,
andaðist á Landakotsspítala fimmtudaginn
24. desember.
Útför hans fer fram frá Kópavogskirkju í dag,
miðvikudaginn 30. desember, kl. 10.30.
Kristjana Indriðadóttir,
Gylfi Sveinsson, Sigríður Anna Þorgrímsdóttir,
Guðbjörg Sveinsdóttir,
Kristín Sveinsdóttir, Einar Oddgeirsson,
Jóna Sveinsdóttir, Lárus Óli Þorvaldsson,
Sveinn Goði Sveinsson,
barnabörn og langafabörn.