Morgunblaðið - 04.02.1999, Blaðsíða 54

54 FIMMTUDAGUR 4. FEBRÚAR 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Magnús Óskars-
son fæddist á
Akureyri 10. júní
1930. Hann lést á
Sjúkrahúsi Reykja-
víkur 23. janúar síð-
astliðinn og fór út-
för hans fram frá
Dómkirkjunni 2.
febrúar.
I fáum orðum langar
mig að^ minnast Magn-
úsar. Ég hitti Magnús
fyrst þegar ég var bam
en hann var faðir stjúp-
föður míns, Óskars
Magnússonar. Mér eru eftirminni-
legir sunnudagsbíltúrarnir er Óskar
fékk hreina og gljáandi Fordinn
hans pabba síns lánaðan þegar
Bjallan dugði ekki til. Þegar við svo
skiluðum bílnum til baka í Barða-
voginn bauð Lína iðulega upp á ný-
bakaða ljúffenga súkkulaðiköku.
Magnús hálfbróðir minn var
fyi'sta barnabarn Magnúsar og
Línu. Mamma og Óskar báðu mig
að halda þeim ónefnda undir skírn,
en sú athöfn fór fram í Hlíðarenda-
kirkju í Fljótshlíð. Þetta var látlaus
og persónuleg athöfn og voru aðeins
nánustu skyldmenni viðstödd. Það
er mér ógleymanleg stund þegar ég
stóð við altarið í fermingarkjólnum
mínum sem mamma saumaði, hélt á
þeim óskírða og beið eftir að séra
Sváfnir spyrði mig hvað barnið ætti
að heita. Ég, unglingurinn, var
nefnilega ekki sátt við nafnið sem
mamma og Óskar höfðu valið, það
er nafnið Magnús. Ég átti fyrir
eldri bróður sem heitir Magnús og
fannst það nóg. En þegar séra
Sváfnir spurði mig loksins og ég
svaraði skjálfandi röddu: „Magnús",
heyrðist snökt í kirkjunni. Afi þess
litla hafði ekki búist við að eignast
alnafna og er því ekki að undra að
honum skyldi vökna um augu.
Þennan dag komst ég að því að
mannanöfn eru ekki bara merking-
arlaus orð.
Við kveðjum mikinn mann. Elsku
Lína, Nonni, Óskar, Hildur og
Haukur, megi Guð styrkja ykkur í
sorginni.
Andrea Magdalena.
Enn heggur maðurinn með ljáinn
í raðir okkar bekkjarsystkina frá
MA 1950, og nú kveðjum við Magn-
ús Óskarsson, einn af okkar kær-
ustu bekkjarbræðrum.
Öll þau ár, sem liðin eru frá
skólaárunum norður á Akureyri,
hefur Magnús reynst okkur sannur
og tryggur vinur, og alltaf reiðubú-
inn að hjálpa og veita góð ráð, er til
hans var leitað. Reyndar var sem
honum fyndist hann vera sá, sem
við ættuny að leita til ef eitthvað
bjátaði á. í slíkum tilfellum fórum
við ekki erindisleysu, því Magnús
var mjög fylginn sér, glöggur og
lauk með sóma hverju því verki,
sem hann tók að sér.
Magnús naut líka algjörrar sér-
stöðu, þegar við bekkjarsystur
komum saman hin seinni ár, því er
gleðin og gamlar minningar tóku
vöid var vinurinn það ofarlega í
huga okkar, að við skrifuðum hon-
um ætíð persónulega kveðju frá
samkundunni.
Sem kunnugt er, m.a. af bókum
hans, hafði Magnús einstaklega gott
skopskyn og var fljótur að sjá
spaugilegu hliðamar á tilverunni.
Bekkjarhóf okkar voru svipur hjá
sjón, ef hann einhverra hluta vegna
mætti ekki. Ræður hans fengu okk-
ur til að gráta af hlátri - hann bók-
staflega hellti yfir okkur skemmti-
legheitunum. Hann kryddaði líka
alltaf þessar samverustundir með
síbreytiiegu framlagi sínu og kom
okkur æði oft á óvart. Fyrir 10 ára
stúdentsafmæli okkar hafði honum
tekist eftir krókaleiðum að útvega
glænýtt „Maríu, Maríu“-kvæði Sig-
urðar Þórarinssonar, sem var sung-
ið við mikla hrifningu þá fjóra
svefnlausu sólarhringa, sem hófið
stóð. Þótt kynnin væru
orðin löng átti hann
enn eftir að koma okk-
ur algjörlega á óvart á
40 ára stúdentsafmæl-
inu. Engum viðstödd-
um mun gleymast er
við marseruðum um
Kjarnaskóg með
Magnús í broddi fylk-
ingar - leikandi á
munnhörpu. Hann var
sannarlega mörgum
kostum búinn og
margt til lista lagt. Það
er sjónarsviptir að
slíkum mönnum.
A sl. ári vissi Magnús að hverju
stefndi og að stundaglas hans var að
renna út. I veikindum sínum sýndi
hann ótrúlega karlmennsku. Fum-
laust og æðrulaust skipulagði hann
það sem gera þurfti fyrir brottfór-
ina, og eins og með annað sem hann
tók sér fyrir hendur lauk hann því
verki með sóma.
Blessuð sé minning Magnúsar
Óskarssonar.
Sendum fjölskyldu hans samúð-
arkveðjur.
Bekkjarsystur frá MA.
Magnús Óskarsson fv. borgarlög-
maður var mikill baráttumaður í
ræðu og riti og hann gekk jafnan
skipulega til verks er hann lagði til
atlögu eða undirbjó vöm sína. Þeg-
ar hann veiktist af hættulegum
sjúkdómi fyrir nokkrum mánuðum
tók hann því sem hverri annarri
ögrun í lífinu. Hann kynnti sér nán-
ast allt sem hægt var að nálgast á
prenti eða á veraldarvef um sjúk-
dóminn og bjó sig til baráttunnar
með sinni venjulegu bjartsýni og
krafti. Og þegar honum varð ljóst
að þennan slag myndi hann ekki
vinna tók hann því með hetjulund
og hóf að skipuleggja undanhaldið
sem varði kröftuglega unz yfir lauk
hinn 23. janúar sl.
Með fráfalli Magnúsar erum við
samferðamenn hans og vinir sviptir
frábærlega skörpum og skemmti-
legum félaga. Magnús var félags-
vera og návist hans gaf samferða-
mönnunum oft mikinn ánægjuauka.
Hann var líka snjall lögfræðingur
og kunni vel þá list að greina kjarn-
ann frá hisminu. Hnífskaipar at-
hugasemdir Magnúsar opnuðu oft
nýjar leiðir til lausnar erfiðum
vandamálum sem hópur manna
glímdi við og ekki síður voru knappt
orðaðar athugasemdir, sem hann
stundum ritaði í blöð um ýmis dæg-
urmál, til þess fallnar að vekja
kátínu og færa ýmsa uppskrúfaða
úr ímynduðu hásæti sínu niður á
jörðina til okkar hinna. Magnús
safnaði skringilegum blaðaummæl-
um og fleira gamanefni og gaf út og
hann ritaði einnig víðlesna og
skemmtilega bók með minningum
um ýmsa samferðamenn og um eitt
og annað sem fyrir hann hafði borið
í lífinu.
Magnús hóf störf hjá Reykjavík-
urborg skömmu eftir að hann lauk
embættisprófi í lögum. Honum var
þá falið að sinna starfsmannamálum
og kjarasamningum og var honum í
upphafi tekið af nokkurri tortryggni
af forystumönnum viðsemjenda
borgarinnar, en staða hans var þá
nýmæli í stjórnkerfinu. Sú afstaða
átti þó eftir að breytast þegar við-
semjendurnir kynntust framkomu
Magnúsar í kjarasamningum. Hann
gat verið harður í hom að taka fyrir
hönd Reykjavíkurborgar, en jafn-
framt sýndi hann lipurð og sann-
girni, þegar að því var komið að
ljúka samningum eða komið var
„samningahljóð í mannskapinn"
eins og hann stundum orðaði það.
Hann hafði orð á sér fyrir heiðar-
leika í samningum. Orð hans
„stóðu“ og hann ætlaðist líka til
þess að sama gilti um orð viðsemj-
endanna.
Þegar Magnús tók við starfi
borgarlögmanns nýttist skarp-
skyggni, reynsla og þekking hans
vel í samningum og málfiutningi og
hygg ég að hann hafi kunnað því
hlutverki best þeirra margvíslegu
verkefna, sem hann vann á lífsleið-
inni.
Sá sem þetta ritar átti þess kost
að starfa með Magnúsi um alllangt
skeið við margs konar samninga-
gerð á vegum Reykjavíkurborgar
og verður mér ávallt minnisstætt
það traust og vinátta sem hann naut
hjá viðsemjendum okkar og þá ekki
síður hin mikla gamansemi sem lífg-
að gat upp á annars leiðinlegar næt-
urvökur, þegar lítið þokaði í samn-
ingunum og jafnvel gert þær að
hreinum skemmtifundum. Eg eign-
aðist einnig í Magnúsi traustan vin,
sem ávallt var boðinn og búinn til
hjálpar, þar sem hann vissi að hún
gæti að gagni komið.
Um leið og ég bið Drottin að
varðveita minningu Magnúsar
Óskarssonar vil ég votta Ragnheiði
konu hans og fjölskyldu þein'a inni-
lega hluttekningu í þeirra missi.
Björn Friðfinnsson.
„Mínir vinir fara fjöld“ ... sagði
Hjálmar frá Bólu. Enn er rofið
skarð í hóp vina minna. Magnús
Óskarsson er dáinn, lagður að velli
af vondum sjúkdómi.
Ég kynntist honum fyrst þegar
ég 15 ára, varla mælandi vegna
feimni, fékk vist í MA. Þekkti þó til
föður hans af lofsamlegum frásögn-
um móðursystur minnar. Magnús
var enginn bergrisi, að vallarsýn, en
þeim mun betur gerður til höfuðs-
ins. Snöfurmannlegt fas og smekk-
vís búningur gerðu hann ævinlega
auðþekktan, þótt umkringdur væri
beljökum. Ég heyrði einhvern tíma
sagt um þennan mikilúðlega mann
að betra væri að eiga hann að vini
en óvini.
Smám saman urðum við vinir og
bilaði það aldrei. Við áttum samleið
á mörgum sviðum og þótt stundum
sætum við ekki sömu megin borðs
vorum við miklu oftar staðfastir
samherjar.
Aðstoð í orði og verki sem hann
veitti mér og mínum hefur verið
okkur ómetanleg.
Starfsferill hans, mest hjá
Reykjavíkurborg, var til fyrirmynd-
ar, og gætti þar mest góðgirni, en
einnig sanngjarnrar festu.
Hann átti fjölda áhugamála og
voru þá íþróttamál mjög framar-
lega, enda margheiðraður af
íþróttahreyfingunni.
Það er bókarefni að gera ævi-
stai-fi hans skil. En þess má þó geta
að hann var góður rithöfundur og
hafði meira skopskyn en flestir aðr-
ir. En ég tel ekki við hæfi að taka
vin minn látinn til andlegrar krufn-
ingar. Þó langar mig að bæta við þvi
sem Gunnar á Hlíðarenda sagði við
Njál forðum og hefði ég fyrir löngu
átt að segja við Magnús. „Góðar eru
gjafír þínar, en meira þykir mér
verð vinátta þín og sona þinna.“ I
framangreindu hefði mátt segja
fleira.
Ég kveð með djúpri virðingu og
söknuði góðan vin, jafnframt því
sem ég votta Línu, börnum þeirra
og öðrum skyldmennum innilegustu
samúð.
Björn Þórhallsson og fjölskylda.
Hann varð þjóðsagnapersóna
strax á unga aldri. A menntaskóla-
árum sínum og í Háskólanum gat
Magnús sér orð sem gleðimaður,
ræðumaður og riddari þess
akademíska hringborðs sem gekk
til móts við lífið í krafti lærdóms
jafnt sem lífsgleði. Magnús varð
frægur heimavistarmaður á Garði,
þar sem stundum fór meira fyrir
gleðskap en gáfnaprófum. Magnús
hefur skrifað ógleymanlegar sögur
frá þeim árum og sagt ennþá fleiri
sögur sem ekki voru prenthæfar.
Enda þótt Magnús hafi verið sögu-
maðurinn þá var hann líka oftast
aðalpersónan, enda einstaklega lag-
inn við að gera grín að sjálfum sér.
Ekki vorum við Magnús samferða í
skóla, enda tiu ára aldursmunur á
okkur. En andi Magnúsar sveif enn-
þá yfir vötnum lagadeildar löngu
eftir að hann var farinn þaðan og
gerði sjálfsagt allar götur þangað til
laganemar neyddust til að læra jús-
inn. Háskólanámið hjá kynslóð
Magnúsar og minni kynslóð gekk
nefnilega út á það að eyða sem
minnstum tíma í námið.
Félagslíf, pólitík og aðrar lífsins
nauðsynjar nætur sem daga voru
hins vegar fyrirferðarmeiri í
júridísku uppeldi Magnúsar
Oskarssonar og hann varð ekki
verri lögræðingur fyrir það. Raunar
miklu betri, vegna hinnar marghátt-
uðu mannlegu þekkingar sem þessi
spaugsami og skarpgreindi öðlingur
og mannvinur aflaði sér.
Þegar ég hóf störf á skrifstofu
borgarverkfræðings á miðjum sjö-
unda áratugnum var Magnús vinnu-
málafulltrúi hjá Reykjavíkurborg
og hafði aðsetur fyrir ofan Reykja-
víkurapótek. Þar kynntist ég hon-
um fyrst með því að fá í nefið hjá
honum og leysa mörg kjaramálin
með heiðursmannasamkomulagi og
svo leystum við heimsmálin og önn-
ur vandamál Sjálfstæðisflokksins í
leiðinni.
Magnús var mikill og góður sjálf-
stæðismaður og hafði það umfram
flesta aðra að þekkja flesta
Reykvíkinga með nafni og þekkja
þá persónulega. Hann var heimsins
mesti og besti kosningasmali og
glöggur á úrslit og gat sagt um það
með nefinu einu hverjir næðu kosn-
ingu.
Magnús var mikill stuðningsmað-
ur Gunnars Thoroddsen á þeim ár-
um, og galt fyrir það, eftir að Gunn-
ar féll í ónáð. Davíð Oddsson naut
foringjahollustu Magnúsar á hinum
síðari árum og munaði um minna.
Sjálfur hefði Magnús notið sín sem
alþingismaður, svo mikla þekkingu
og tilfinningu sem hann hafði fyrir
pólitískum straumum sinnar sam-
tíðar. Sú upphefð hlotnaðist honum
aldrei, enda Magnús slíkur lífs-
nautnamaður að hann fórnaði aldrei
persónu sinni fyrir framann. Hann
fékk sín upphefð í öðrum störfum
og þeirri virðingu og gleði sem
margvísleg mannleg samskipti
færðu honum.
Starf sitt hjá borginni endaði
Magnús sem borgarritari og vara-
borgarstjóri og sómdi sér vel sem
slíkur.
En Magnús kom víðar við og
meðal annars í íþróttahreyfingunni.
Hann var óþreytandi knattspyrnuá-
hugamaður, fyrst sem mikill stuðn-
ingsmaður KA, enda Akureyringur
eins og þeir gerast bestir, og síðar
sem félagi og formaður í Knatt-
spyrnufélaginu Þrótti. Þar starfaði
Magnús af mikilli ósérhlífni og þar
endumýjuðum við kynnin í góðu
samstarfi, sem hélt áfram þegar
Magnús _tók að sér formennsku í
dómstól ÍSÍ.
Það var í sumar sem leið að
Magnús hringdi í mig og greindi
mér frá veikindum sínum og við átt-
um aftur spjall saman fyrir áramót-
in, oftar en einu sinni, og enda þótt
hann léti vel af sjálfum sér mátti
ljóst vera að Magnús var að undir-
búa leikslokin.
Það gerði hann eins og allt annað,
af smekkvisi, æðruleysi og þeirri
hráu kímni sem honum var svo töm
og alþjóð kynntist svo vel í stuttum
en hnitmiðuðum greinum Magnúsar
í Morgunblaðinu og bókum sem
hann gaf út
Magnús Óskarsson setti svip sinn
á bæjarlífið. Hann var gleðigjafi,
sagnabrunnur, vinur vina sinna,
þekktur af háum sem lágum. Lágur
maður vexti en fasmikill, hafði
sterka útgeislun og brothætta lund.
Fulltrai frjálslyndis, málsvari smæ-
lingja.
Með Magnúsi er genginn einn af
litríkustu samferðamönnum okkar
kynslóðar.
Ég sendi konu hans og afkom-
endum innilegustu samúðarkveðjur.
Ellert B. Schram.
Kveðja frá Kjaradómi
Þegar ég var ungur lögmaður
fyrir margt löngu voru í stéttinni
nokkrir eldri lögmenn sem maður
bar mikla virðingu fyrir. Einn
þeirra var Magnús Óskarsson, þá
borgarlögmaður. Hann var maður
virðulegur og ætíð vel klæddur.
MAGNUS
ÓSKARSSON
Hann var frekar lágvaxinn en þrátt
fyrir það var alltaf litið upp til hans.
Fundum okkar bar stundum saman
við úrlausn einhverra mála, eins og
gerist í þessu starfi, og stundum
einnig er menn voru að gera sér
glaðan dag. Magnús var þá hrókur
alls fagnaðar og mikill fengur var að
því að fá að sitja með honum til
borðs.
Kynni mín af Magnúsi hófust þó
fyrst fyrir alvöru er ég tók sæti í
Kjaradómi árið 1997, en þar sat
Magnús fyrir. Kjaradómi eru falin
vandasöm verk þar sem reynir mik-
ið á kunnáttu dómenda í lögfræði,
sérstaklega á sviði vinnu- og stjórn-
sýsluréttar. Það var ekki komið að
tómum kofunum þar sem Magnús
var. Hann hafði áratuga reynslu af
flutningi mála fyrir Kjaradómi,
meðan það tíðkaðist, og síðar sem
dómari þar. Þá hafði hann einnig
tekið þátt í gerð óteljandi kjara-
samninga sem borgarlögmaður og
þekkti vinnuréttinn og umhverfi
kjarasamninga út og inn. Hann var
ráðagóður og fús af veita af reynslu
sinni. Hann var stílisti svo af bar og
mikill íslenskumaður. Ekki vorum
við alltaf sammála eins og gengur,
en ætíð náðum við sáttum þegar
málin höfðu verið rædd í þaula.
En þrátt fyrir að það séu alvöru-
mál sem rædd eru á fundum Kjara-
dóms, þá lumaði Magnús alltaf á
góðum sögum eða hnyttnum tilsvör-
um sem léttu mönnum lundina. Það
bar þó við á einum fundinum í haust
að Magnús kvaddi sér hljóðs að
loknum fundi til segja okkur að
hann hefði þá nýlega greinst með
banvænan sjúkdóm og hefði hann
ákveðið ganga ekki til lækninga.
Þetta sagði hann af ótrúlegri rósemi
og yfirvegun og sýndi að bak við
gamanyrðin sem hann hafði ætíð á
vörum var maður alvöru og sjálf-
sögunar. Af miklu æðruleysi tók
hann síðan þátt í öllum störfum
Kjaradóms til dauðadags, eins og
ekkert hefði í skorist, og hélt áfram
að segja okkur skemmilegar sögur
þótt hann væri orðinn dauðveikur.
Ég vil fyi-ir hönd okkar Kjara-
dómsmanna þakka fyrir samstarfið
við Magnús um leið og ég ber fram
samúðarkveðjur til allra hans skyld-
menna.
Garðar Garðarsson hrl.
Vinur minn Magnús er látinn.
Hann vissi að hverju stefndi, en
höggið var þungt, þegar andláts-
fregnin barst. Magnús sýndi mikið
æðruleysi og hetjuskap í baráttu
sinni gegn illvígum sjúkdómi, sem
að lokum lagði hann að velli. Hans
er og verður sárt saknað og þá ekki
síst af fjölskyldu sinni, sem umvafði
hann kærleika og hlýju allt til enda.
Magnús var mikill heiðursmaður og
heimsborgari, greindur og glöggur
og hafði dálæti á gríni og gaman-
málum og var öðrum mönnum
fremri að skynja skoplegu hliðar til-
verunnar.
Ég kynntist þeim bræðrum
Magnúsi og Sæmundi fyrir allmörg-
um árum og mikið hefði ég gefið
fyrir að vera þeim samferða á upp-
vaxtarárum þeirra á Akureyri eða
ferðalögum síðar meir, því gleði-
gjafar og grínistar voru þeir miklir
og sjaldan lognmolla í kringum þá.
Vinátta okkar Magnúsar þróaðist í
gegnum árin og aldrei bar skugga
þar á. Einhver ólýsanlegur strengur
myndaðist á milli okkar, svo sterk-
ur, að við hleyptum hvor öðrum
óhikað inn í sálartetur hvor annars.
Hann gaf mér mörg heilræði um
dagana og virtist alltaf vera til þjón-
ustu og vináttu reiðubúinn. Magnús
var baráttumaður, hvort heldur var
í stjórnmála eða íþróttastarfi. Hann
þurfti ekki að sitja í foringjasæti,
það nægði honum að berjast fyrir
góðu málefni.
Hann skilaði knattspyrnufélaginu
Þrótti í hóp alvörufélaga og stund-
um fannst mér, að Sjálfstæðisflokk-
urinn væri Magnús, svo hart gekk
hann fram fyrir skjöldu að verja
hann og styrkja.
Þegar leið að kosningum rann
mikill móður á Magnús og hann var
í essinu sínu.
En á bak við þennan skemmtilega
baráttumann leyndist traustur, góð-