Morgunblaðið - 27.02.1999, Síða 51

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 27. FEBRÚAR 1999 51 *
vottaði ekki fyiir gleymsku hjá
henni eða öðrum merkjum um háan
aldur og þó svo að fæturnir væru
orðnii- henni ei’fiðir var hún ávallt við
hestaheilsu. Síðastliðið haust veiktist
amma þó af krabbameini en með
mikilli baráttu tókst henni að yflr-
stíga þann sjúkdóm og erfíða læknis-
meðferð. Það var ekki ömmu líkt að
kvai-ta, heldur tókst hún á við hlut-
ina af röggsemi eins og ævi hennar
öll segir til um. Ég geymi hjá mér
samtöl okkar nú í vetur og veturna
þar á undan í gegnum síma, hún á
Selfossi en ég á Akureyri. I samtöl-
um okkar ræddum við um allt milli
himins og jarðar og var það þrosk-
andi og gagnlegt að heyra hennar
skoðun á hinum ýmsu umræðuefnum
okkar.
Það er því með miklum trega og
söknuði að ég kveð ömmu mína
hinsta sinni en um leið þakka ég fyr-
ir að hafa átt slíka konu fyrir ömmu
og góðan vin.
Guð blessi hana og minningu
hennar.
Guðni Eiríkur Guðmundsson.
Nú er hún amma Kristín dáin.
Hún var alltaf svo góð. Þegar ég var
lítill sat ég oft hjá henni og hún sagði
mér söguna af Búkollu eða las fyrir
mig. Ég á síðustu vettlingana sem
hún prjónaði á mig. Hún sendi mér
pakka fyrir nokkrum dögum. Þar
voru vettlingarnir og annar var full-
ur af nammi. Svona var amma^ alltaf
að gera eitthvað fyrir okkur. Ég hef
oft hugsað að ég ætti bestu ömmu í
heimi.
Sigfús Jónsson.
Nú er komið að kveðjustund og þá
rifjast upp skemmtilegar minningai’
frá liðnum árum þegar veröldin var
björt og hvergi bar skugga á. Það
var á sólbjörtum laugardegi í ágúst-
mánuði árið 1969 að fundum okkar
Kristínar bar fyrst saman. Svo stóð á
að við hjónin áttum ungan svein sem
gefa átti nafn og varð að ráði að fá
séra Eirík J. Eiríksson til að skíra
hann í Þingvallakirkju. Sú athöfn fór
fram af þeim skörungsskap sem ein-
kenndi séra Eirík, sem lét ekki
hávær mótmæli sveinsins trufla sig
heldur hækkaði aðeins róminn og
náði þá yflrhöndinni. Eftir athöfnina
bauð séra Eiríkur öllum viðstöddum
að veisluborði. Ég reyndi að malda í
móinn þar sem mér fannst þetta ein-
um of mikil gestrisni við ókunnugt
fólk. Þá kom það í ljós að ég þekkti
ekki Þingvallahjónin. Þeim var gest-
risni svo í blóð borin að jafnvel á
góðveðursdegi kom ekki annað til
gi-eina en að kirkjugestir fengju góð-
gerðir. Móttökur húsfreyjunnar voru
slíkar að ekki var annað að finna en
við værum aldavinir og það urðum
við svo sannarlega því þetta var bara
upphafið að langri og traustri
vináttu.
Þegar skírnarathöfnin fór fram lá
dótturdóttir þeirra Þingvallahjóna í
vagni undir húsvegg og svaf værum
svefni án þess að gruna nokkuð á
hvern hátt örlagadísirnar mundu
binda hana við þessa gestakomu.
Árin liðu hratt og þessi börn uxu úr
grasi og fundu hvoi't annað með
þeim afleiðingum að þau hafa nú
hamingjusöm búið saman í röskan
áratug. Kunningsskapur við þau
Þingvallahjónin varð fljótt að
vináttu sem styrktist með hverju ár-
inu sem leið. Mér hefur einhvern
veginn fundist eins og hún Kristín
væri náskyld mér, eitthvert sam-
bland af þvi að hún væri móðir mín
eða amma.
Það var bæði fræðandi og
skemmtilegt að sitja að spjalli við
Kristínu sem var mjög fróð og
minnug á fólk og atburði og hún
sagði svo vel og skemmtilega frá að
unun var á að hlýða. Sterkur per-
sónuleiki geislaði út frá henni og í
frásögnum sínum hreif hún svo
áheyrendur að þeim fannst þeir hafa
verið beinii' þátttakendur í sögunni.
Það eru forréttindi að hafa fengið
að kynnast henni Kristínu. Nú þegar
þessar samverustundir eru að baki
og minningarnar einar eftir er það
hamingja hvers og eins að minnast
þess sem horflnn er með söknuði og
þakklæti því það sannai' hvers vhði
vinátta er. Við hjónin sem vorum svo
lánsöm að kynnast Kristínu þökkum
henni fyrir samveruna. Ástvinum
hennai' sendum við samúðarkveðjur.
Hergeir Kristgeirsson.
Margs er að minnast þó hæst
standi óneitanlega ferð mín með
þeim systrum Kristínu og Ingi-
björgu, móðm' minni, í heimahaga
þehTa í Dýrafirði. Slíkur auður er
vandfundinn sem fannst í þeirri ferð.
Þarna var áratuga löng saga rifjuð
upp á einni viku með hlátrasköllum
og upphrópunum sem gengu á víxl.
Þar sem fimm ára aldursmunur var
á þeim systrum, voru ýmis bernsku-
brek dregin fram sem einungis önn-
ur þeirra hafði tekið þátt í. Þannig
gall í þeim til skiptis: „Þú segir það
ekki, gerðuð þið það virkilega!“ eða
„Dáleidduð þið allar hænumar henn-
ar mömmu?“
Skýrust stendur minningin af
Kristínu, þar sem hún stóð í miðri
berjabrekku við Gerðhamra í
Dýrafírði. Sú hamingja og lífsfylling
sem skein úr andliti frænku á þeirri
stundu á efth að orna mér um ókom-
in ár. Þessi ferðalúni líkami varð eins
og ungrar stúlku þar sem hún beygði
sig eftir safaríkum berjunum sem
glóðu eins og perlur í sólinni. Hún
kunni sannarlega að njóta augna-
bliksins. Perlur þær sem ástkær
frænka mín skilur eftir hjá þeim sem
hana þekktu eru áþekkar lýsingu
hennar sjálft'ai’ á berjaferðinni. Þar
líkti hún berjunum við glitrandi perl-
ur sem skreyta móður jörð. Guð
blessi minningu hennar.
Sigríður Kristín Gísladóttir.
í dag verður borin til grafar á Sel-
fossi merkiskonan Kristín Jónsdótt-
ir. Einhvern veginn er það svo að þó
Kristín væri orðin vel við aldur og
hefði átt við nokkurt heilsuleysi að
stríða var hún einhvern veginn svo
lifandi manneskja, svo glöð og
skemmtileg að ekki hvarflaði að
manni að við yrðum að sjá á bak
henni svo snemma. En það er jú
gangur lífsins að eitt sinn skal hver
deyja og þvi verðum við að taka. Hitt
finnst mér öllu vafasamari speki að
maður komi í manns í stað. Ég á
erfitt með að ímynda mér að í mínu
lífí geti nokkuð komið í stað þeirra
séra Eiríks J. Eiríkssonar, frænda
míns og hans ágætu konu, Krístínar.
Svo náin voru þau lífi minnai' fjöl-
skyldu frá því ég man fyrst eftir
þeim.
Þeir samfundir við þau hjón og
börn þeirra er ég minnist fyrst urðu
þegar ég vai' sex ára gömul og for-
eldrar mínir höfðu lagt upp í ferð til
Vestfjarða.
Farið var vestur með Esjunni og
fyrsti viðkomustaðurinn var auðvitað
hjá Eiríki og Kristínu á Núpi í
Dýrafh'ði þar sem tekið var frábær-
lega á móti okkur eins og vænta
mátti. Þai' vorum við í nokkra dýrð-
lega daga og var það mikil sorgar-
stund þegar þurfti að yfírgefa bæði
þau hjón og mín yndislegu
frændsystkin.
Þegar þau voru svo að sinna erind-
um sínum í Reykjavík gegnum árin
gistu þau oftar en ekki heima á
Hverfísgötu 58, en móðir mín og
séra Eiríkur voru systkinabörn og
var hann mjög nákominn ömmu
minni og systrunum, dætrum henn-
ar. Það var alltaf mikil hátíðastund
að fá þau Eirík og Kristínu í
heimsókn. Það var svo glatt á hjalla í
kringum þau að maður tímdi varla
að fai'a úr húsi og ég man enn hvað
ég var heilluð af skærum hlátri
Kristínar sem hljómaði um húsið og
af sögum Eiríks en hann hafði
þvflíka frásagnargáfu að vart verður
við jafnast.
Seinna fluttu þau svo tfl Þingvalla
og þar bjuggu þau þegar séra Eh'ík-
ur gifti okkur hjónin og létu ekki þar
við sitja fremur en við var að búast
af þeim heldur héldu líka brúðkaups-
veisluna á sínu heimili af alkunnum
myndarskap og minnist ég þessa
dags sem eins hins besta í lífi mínu.
Ég undraðist oft alla þá fyrirhöfn
sem þau lögðu á sig bæði fyrir mig
og aðra, skylda og vandalausa, þrátt
fyrir allar þær annir sem ætíð voru á
heimilinu. Því ekki var nóg með að
barnahópurinn væri stór heldur var
að auki gestagangur lengst af meiri
á heimili þein-a en ég hefi annars
staðar kynnst. En hún Kristín mín
hafði svo einstaklega stórt hjarta;
hún vildi öllum gott' gera og það
stafaði frá henni slíkri hlýju að fólk
sóttist efth' að vera í návist hennar.
Oft hefur því reynt á hagsýni þessar-
ai' góðu konu að standa fyrir allri
þessari rausn af tiltölulega lágum
embættislaunum séra Eiríks. Eftir
að hann lét af störfum sem þjóðg-
arðsvörður og prestur á Þingvöllum
fluttust þau hjón á Selfoss.
Það var gott að vita af Kristínu á
Selfossi á síðustu árum þó ekki yrðu
samfundirnir eins margir og ég hefði
gjarnan viljað. Ur því verður ekki
bætt héðan af en ég og systumar,
Maggí og Aldís Jóna, og okkai' fjöl-
skyldur sendum frændfólki okkar
innilegustu samúðarkveðjur vegna
fráfalls þessarar ágætu konu.
Blessuð sé minning hennar.
Sigríður Jóhannesdóttir.
Dagur er að kveldi kominn. Fai’-
sælu og löngu lífsstarfi er lokið.
Framundan er ferðin sem öllum er
fyrirbúin. Yfir langi-i vegferð er
heiðríkja. Dagsverki er skilað í sátt
við lífíð. Horft er til bjartrar heim-
komu móts við ástvinina handan
móðunnar miklu. Allt þetta gi'und-
vallast á staðfastri trú á lífsgildinu,
sem var ríkur þáttur í fari Kristínar
vinkonu minnar. Vagga okkar
beggja stóð á sömu slóðum. Samtím-
is slitum við barnsskónum í hinni
fógru sveit í Dýraflrðinum. Gemlu-
fall, bernskuheimili Kristínar, var
ofið sterkum þáttum íslenskrar
bændamenningar. Þar ólst Kristín
upp elst í efnilegum systkinahóp. Ég
minnist þess á unglingsárum okkar
hve þessi æskuglaða stúlka virtist til
forystu fallin, enda reyndi á sjálf-
stæði hennar heima við þar sem
henni voru oft falin ábyi'gðarstörf
svo sem ferjuflutningar í forföllum
fóður síns, sem var ferjumaður yfir
Dýrafjörð. Æskuárin liðu líka með
þátttöku í félagsstörfum. Á þessum
tímum voru ungmennafélögin mikill
menntunaraflvaki. Þau styrktu
sjálfsgildi og hvöttu til fylgdar og lið-
veislu góðra mála.
í þessu umhverfi lék andblær
menntastrauma frá Núpsskóla. Það
var ekki sjálfgefið á þessum árum að
unglingar frá barnmörgum heimilum
ættu kost á skólanámi. Með atorku
og gott veganesti heiman að hóf
Kristín nám í Núpsskóla. Þar reynd-
ist hún góður nemandi og áhrifarík í
félagsstarfi. I skólanum kynnist hún
lífsförunaut sínum, Eiríki J. Eiríks-
syni guðfræðingi frá Eyrarbakka.
Fóru þar saman mannkostii' og
gjöi'vuleiki. Eiríkur kom sem kenn-
ari að skólanum ásamt því að gerast
aðstoðarprestur prófasts, sr. Sig-
tryggs Guðlaugssonar, þáverandi
skólastjóra.
Ki-istín og Eiríkur gengu í hjóna-
band árið 1938. Árið áður vígðist
hann sóknarprestur Núpspresta-
kalls. Ungu hjónin reistu prestsset-
urshús á staðnum. Snemma hlóðust
félagsstörf á heimili þeirra Kristínar
og sr. Eiríks og var hún þar veitull
þátttakandi. Ávallt var heimilið opið
námsfólki, kennurum og öðrum sem
bar að garði. Árið 1942 varð sr.
Eiríkur skólastjóri Núpsskóla og
gegndi því starfi ásamt prestsskap
nær aldarfjórðung. Skólinn var fjöl-
mennur, enda blómaskeið héraðs-
skólanna. Mjög voru þau hjón sam-
hent um vöxt og viðgang skólans,
sem frá fyrstu tíð var landskunn
uppeldisstofnun með valið kenn-
aralið. Hlutur Kristínar í þágu skól-
ans var stór. Á prestssetrinu voru sí-
vaxandi störf við barnauppeldi og
heimilishald. Þó var Kristín reiðu-
búin til liðs við skólahaldið ef við lá.
Þau störf leysti hún af hendi með
festu og ósérhlífni.
Ráðskonustarf við Núpsskóla tók
hún að sér með ung börn heima fyr-
ir. Einnig tóku þau hjón nemendur
inn á heimili sitt til dvalar á
skólatíma. En aðsókn að skólanum
var mikil í starfstíð þeirra.
Á þessum árum var Kvenfélag
Mýrahrepps stofnað og var Kristín
kjörin fyrsti formaður þess. Strax lét
félagið að sér kveða, hóf leikstarf-
semi á sínum vegum. En leiksýning-
ar höfðu um langa tíð áður verið stór
þáttur í félagslífi sveitar og skóla. Þá
stofnaði félagið til þorrablóta að
vetri og ferðalaga að sumrinu. Undir
SJÁ BLS. 52
Elskulegur faðir minn, tengdafaðir og afi,
VIGFÚS RUNÓLFSSON,
dvalarheimilinu Höfða,
Akranesi,
lést miðvikudaginn 24. febrúar.
Margrét Vigfúsdóttir, Sigbergur Friðriksson
og barnabörn.
t
Þökkum innilega öllum þeim sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför eigin-
manns míns, föður okkar, tengdaföður og afa,
ÞORGEIRS IBSEN
fyrrverandi skólastjóra,
Sævangi 31,
Hafnarfirði.
Ebba Lárusdóttir,
Ásgerður Þorgeirsdóttir, Júlíus Valgeirsson,
Þorgeir Ibsen Þorgeirsson, Denise M. Ibsen,
Heiðrún Þorgeirsdóttir, Benedikt Sigurðsson,
Brynhildur Þorgeirsdóttir, Magni Baldursson,
Árni Ibsen Þorgeirsson, Hildur Kristjánsdóttir
og barnabörn.
t
Hjartans þakkir sendum við öllum þeim, sem
sýndu okkur samúð og hiýhug við andlát og
útför elskulegs föður okkar, tengdaföður, afa
og langafa,
STEFÁNS BJÖRGVINS GUNNARSSONAR
frá Kirkjubæ í Hróarstungu,
Austurvegi 40, Selfossi.
Gestur Stefánsson, Ingibjörg Hjálmarsdóttir,
Ragnheiður Stefánsdóttir,
Karl Stefánsson, Auður Helga Hafsteinsdóttir,
ína Sigurborg Stefánsdóttir, Guðjón Ásmundsson,
Valborg ísleifsdóttir,
afa- og langafabörn.
t
Bróðir minn og frændi,
EGGERT KRISTJÁN VÍDALÍN
KRISTJÁNSSON,
sem lést þriðjudaginn 16. febrúar, var jarð-
sunginn 26. febrúar í kyrrþey, að ósk hins látna.
Þökkum starfsfólki og vistmönnum á elliheimil-
inu Grund fyrir góða aðhlynningu og viðmót.
Sérstakar þakkir til Halldórs Jónssonar.
Dýrðfinna Vídalin Kristjánsdóttir
og vandamenn.
t
Þökkum öllum sem sýndu okkur samúð og hlýhug við fráfall og útför
PÁLÍNU SIGURÐARDÓTTUR,
Nýbýlavegi 28,
Hvolsvelli.
Fyrir hönd ástvina,
Þuríður Salome Guðmundsdóttir, Bjarni Heiðar Þorsteinsson,
Guðmundur Páll Steinarsson,
Hrafnhildur Elísabet Guðmundsdóttir.
Skilafrestur minningargreina
EIGI minningargrein að birtast á útfarardegi (eða í sunnudagsblaði
ef útför er á mánudegi), er skilafrestur sem hér segir: I sunnudags-
og þriðjudagsblað þarf grein að berast fyrir hádegi á föstudag. I mið-
vikudags-, fimmtudags-, föstudags- og laugardagsblað þarf greinin að
berast fyrir hádegi tveimur virkum dögum fyrir birtingardag. Berist
grein eftir að skilafrestur er útrunninn eða eftir að útför hefur farið
fram, er ekki unnt að lofa ákveðnum birtingardegi. Þar sem pláss er
takmarkað getur þurft að fresta birtingu gi'eina, enda þótt þær berist
innan hins tiltekna skilafrests.