Morgunblaðið - 26.03.1999, Blaðsíða 48

MORGUNBLAÐIÐ
48 FÖSTUDAGUR 26. MARZ 1999
MINNINGAR
BRAGI
AGNARSSON
+ Bragi Agnars-
son, Hæðar-
garði 33, Reykjavík,
fæddist á Fremsta-
gili í Langadal í
Austur-Húnavatns-
sýslu 13. nóvember
1915. Hann lést á
Sjúkrahúsi Reykja-
víkur 17. mars síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru hjónin
Agnar Bragi Guð-
mundsson, bóndi á
Fremstagili, f. 10.
okt,. 1875, d. 2. des.
1953, og Guðrún
Sigurðardóttir, f. 18. maí 1878,
d. 23. feb. 1947. Bragi var
næstyngstur í níu systkina hópi
og eru öil systkini hans látin.
Hinn 28. nóvember 1942
kvæntist Bragi Steinunni Jóns-
dóttur frá Hellissandi, f. 19. júní
1916, d. 19. desember 1994. Þau
eignuðust sex börn. Þau eru: 1)
Viggó, flugQarskiptamaður, f.
4. nóvember 1942. Kona hans er
Hulda Lilliendahl og eiga þau
tvö börn, Hildi og Karl. Viggó á
tvö börn af fyrra hjónabandi,
Orra og Völu. 2) Brynjar Örn,
prentari, f. 16. júlí 1944. Kona
hans er Jóhanna Kjartansdóttir.
Þau eiga ]>rjú börn, Sigríði
Erlu, Agnar Braga og Steinunni
Ósk. 3) Heiðar Þór, vélfræðing-
ur, f. 14. júní 1947. Hann á tvo
syni, Július Steinar og Hjalta
Þór. 4) Hilmar,
kennari, f. 5. ágúst
1948. Hann á tvo
syni, Óliver og Ge-
org. 5) Iris Harpa,
skrifstofumaður, f.
9. september 1950.
Maður hennar er
Gunnar Bernburg,
skrifstofumaður.
Þau eiga eina dótt-
ur, Ingu Bimu. 6)
Agnes, fréttastjóri,
f. 19. september
1952. Hún á tvö
börn, Sunnu og
Sindra. Fyrir hjóna-
band átti Bragi einn son með
Sæbjörgu Jónasdóttur, Erling,
klæðskera, f. 27. júní 1938.
Kona hans er Ragnheiður Jóns-
dóttir og eiga þau þijú börn,
Björgu, Ingimar Örn og Auði
Jónu. Af fyrra hjónabandi á Er-
ling tvö börn, Guðbjörgu og Ad-
oif Inga.
Bragi stundaði nám við Stýri-
mannaskólann í Reykjavík og
lauk farmannaprófi þaðan 1942.
Hann starfaði um árabil sem
stýrimaður og skipstjóri hjá
Eimskip. Eftir að hann kom í
land vann hann við ýmis störf,
en lengst af sem rannsóknar-
maður hjá Rannsóknastofnun
byggingariðnaðarins.
Utför Braga fer fram frá Bú-
staðakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Hið innra var máttugt og auðugt og hlýtt,
hið ytra var hrufótt og stórt og grýtt.
(M. Joch.)
Mér er minnisstætt er ég hitti
tengdaföður minn, Braga Agnars-
son, í fyrsta sinn. Hann var fremur
hranalegur í fasi og tortrygginn á
svip. Handtakið var þétt, augna-
ráðið hvasst. Eg fékk ákafan hjart-
slátt og mér leist ekki meira en svo
á blikuna. Mér lærðist fljótlega að
það tók tíma að komast að honum
og að hann var ekki allra. Hann var
afar hreinskilinn og lá ekki á skoð-
unum sínum, enda vissi ég alltaf
hvar ég hafði hann. En mér lærðist
líka að undir hrjúfu yfirborðinu var
Frágangur
afmælis-
og minn-
ingar-
greina
MIKIL áhersla er lögð á, að
handrit séu vel frá gengin, vél-
rituð eða tölvusett. Sé handrit
tölvusett er æskilegt, að disk-
lingur fylgi útprentuninni. Það
eykur öryggi í textameðferð og
kemur í veg fyrir tvíverknað. Þá
er enn fremur unnt að senda
greinarnar í símbréfí (569 1115)
og í tölvupósti (minning@mbl.-
is) — vinsamlegast sendið grein-
ina inni í bréfínu, ekki sem við-
hengi.
Auðveldust er móttaka svokall-
aðra ASCII skráa sem í daglegu
tali eru nefndar DOS-texta-
skrár. Þá eru ritvinnslukerfín
Word og WordPerfect einnig
nokkuð auðveld úrvinnslu.
Um hvern látinn einstakling
birtist ein uppistöðugrein af
hæfílegri lengd, en aðrar grein-
ar um sama einstakling tak-
markast við eina örk, A-4, miðað
við meðallínubil og hæfílega
línulengd, - eða 2.200 slög (um
25 dálksentimetra í blaðinu). Til-
vitnanir í sálma eða Ijóð tak-
markast við eitt til þrjú erindi.
Greinarhöfundar eru beðnir að
hafa skímamöfn sín en ekki
stuttnefni undir greinunum.
Js---------------------------
heiðarleg og hlý manneskja sem
bjó yfír dýrmætum kostum. Með
tímanum urðum við vinir og nutum
oft ánægjulegra stunda við sam-
ræður um menningu, stjómmál og
ýmislegt fleh-a.
Eflaust hefur bakgmnnur Braga
ráðið einhveiju um lífsskoðanir
hans. Hann fór 15 ára unglingur úr
sveitinni til Reykjavíkur og vann
hörðum höndum fyrir sér á sjó og
landi sem verkamaður og síðar
stýrimaður. Þetta vom áratugir
mikilla þjóðfélagsbreytinga og
framfara sem ekki náðust baráttu-
eða átakalaust. Bragi var gæddur
ríkri réttlætiskennd, hann var fé-
lagshyggjumaður og lét sig málefni
launþega varða, bæði til sjós og
lands. Hann hafði ákveðnar skoð-
anir á mönnum og málefnum og
hjarta hans sló vinstra megin í
stjómmálum, með þeim sem minna
mega sín, en aðrir fengu það
óþvegið ef svo bar undir. Bragi var
fagurkeri sem kom vel fram í ást
hans á klassískri tónlist og mynd-
list og þekkingu hans og áhuga á
bókmenntum. Þetta kom reyndar
einnig vel fram í klæðaburði hans
því hann var einstakt snyrtimenni
og naut þess að vera ævinlega svo
vel og smekklega klæddur að at-
hygli vakti.
Bragi kynntist Steinunni eigin-
konu sinni eina sumamótt á Siglu-
firði 1939 er hún var þar í sfld og
hann á síldarbáti í landlegu. Það
ástarævintýri leiddi til hjónabands
1942 og saman eignuðust þau sex
böm en fyrir átti Bragi einn son.
Þau Steina bjuggu heimili sitt
lengst af í Hólmgarði 35 í Reykja-
vík og þaðan eiga fjölskyldan og
vinir verðmætar minningar. Bragi
fékk sinn skammt af mótlæti í líf-
inu. Hann barðist við ýmsa illvíga
sjúkdóma frá miðjum aldri en fór
ævinlega með sigur af hólmi, enda
þrautseigjan honum í blóð borin.
Stærsta áfallið var missir Steinu en
hún lést í desember 1994. Þrátt
fyrir hinar miklu þjáningar sem
hann mætti þar lét hann ekki bug-
ast og með miklum innri styrk
tókst honum á aðdáunarverðan
hátt að horfast í augu við sorgina
og laga sig að breyttum aðstæðum.
Síðustu árin bjó hann í þjónustuí-
búð fyrir aldraða í Hæðargarði 33
og undi þar hag sínum vel. Hann
fékk heilablæðingu 5. mars sl. og
var fluttur á Sjúkrahús Reykjavík-
ur þar sem hann lést tæpum tólf
dögum síðar.
Loks ert þú liðinn,
land er nú tekið,
höfninni náð bak við helsins flóð.
Höggvið er rjóður,
hnigin er til jarðar
sú eik, sem lengst og styrkast stóð.
(Einar Ben.)
Með tengdaföður mínum er
genginn mætur maður sem nú er
kvaddur með virðingu og söknuði.
Eg vil að leiðarlokum þakka sam-
ferðina. Honum liðnum fylgja frið-
arkveðjur mínar.
Huida Lilliendahl.
Það var svo skrítið að heyra
hingað til Noregs að hann afi minn
væri að deyja. Eg vissi að hann
hafði búist við því að þetta myndi
gerast fljótlega en ég gat bara ekki
ímyndað mér að það væri satt. Eg
trúði þessu ekki almennilega fyrr
en ég kom til landsins og heimsótti
hann á spítalann. Þegar mamma
hringdi í mig hingað í skólann og
sagði mér hvað hafði gerst vissi ég
auðvitað að hún var ekki að segja
ósatt en þetta var bara svo óraun-
venilegt.
I jólafríinu þegar ég var heima á
Islandi í rúman mánuð hitti ég afa
að minnsta kosti fjórum sinnum í
viku, því hann kom svo mikið til
okkar í Hvassaleitið og ég bara gat
ekki ímyndað mér þegar ég fór aft-
ur út, að næst þegar ég kæmi heim
væri þar enginn afi. Að vísu náði ég
að hitta hann lifandi á spítalanum
þegar ég kom heim í nokkra daga
núna fyrr í mánuðinum, en hann
var meðvitundarlaus allan tímann,
þar til hann dó.
Það var alltaf gott samband á
milli okkar í Kiummahólunum og
ömmu og afa í Asparfelli. Frá því
ég man fyrst eftir mér fórum við
Sindri oft þangað í heimsókn, bæði
með og án mömmu, og þar var
alltaf hægt að finna eitthvað að
gera. Eitt af því sem var í mestu
uppáhaldi hjá okkur systkinunum
var að leika okkur í gula stólnum
hans afa og stundum fékkst hann
meira að segja til að snúa okkur
svo við gætum setið í stólnum og
snúist á sama tíma.
Þegar afi og amma voru í mánuð
í Þýskalandi hjá mömmu, Sindra
og mér, fyrir næstum því níu árum,
kynntist ég þeim líka eiginlega á
annan hátt en áður. Þá bjuggum
við saman og gerðum flesta hluti
saman, allt frá því að fara að versla
eða í sund í Netphen, eða „Neften“
eins og þau kölluðu það, til þess að
leika okkur á hoppunni úti á
bílaplani.
Það var ekki síður skemmtilegt
að ferðast með afa og ömmu í
Þýskalandi. Sérstaklega man ég
eftir nokkurra daga ferð sem við
fórum í til Suður-Þýskalands og
mamma keyrði allan tímann. Við
fórum til borga eins og Dinkels-
búhl, Rothenburg, Nördlingen og
Augsburg og afí lék á als oddi allan
tímann. Honum þótti svo gaman að
skoða gömlu miðbæjarkjamana í
þessum bæjum og kirkjumar,
borða góðan mat á eldgömlum veit-
ingahúsum, drekka freyðandi bjór
og fylgjast með mannlífinu. En
þegar að því kom að hlaupa upp á
virkisveggi og tuma, kusu afi og
amma að fá sér sæti í forsælunni
og fylgjast með okkur hinum úr
fjarska.
Eftir að amma dó og afi fluttist
úr Breiðholtinu heimsótti ég hann
ekki jafnmikið því það var lengra í
burtu. En sambandið slitnaði þó
aldrei því hann kom bara oftar í
heimsókn til okkar og við töluðum
saman í síma.
Og fyrir tæpum tveimur ámm
fóram við svo saman til Portúgal í
þriggja vikna sumarfrí, afi,
mamma, Sindri og ég. Það var eig-
inlega þá sem ég tók eftir því að
hann var að verða gamall, en ég sá
líka að hann gat samt auðveldlega
notið lífsins. Hann treysti sér ekki í
ferðirnar sem við fóram í, eins og
skútusiglingu og jeppasafarí og átti
orðið erfitt með gang en ég man
ekki eftir að hafa hitt annan jafn
sólelskan mann. Þegar ég vaknaði
á morgnana var hann venjulega
löngu kominn út í hótelgarðinn í
sólbað og hann gat legið þar tímun-
um saman. Þar sem hann kom
svona snemma út náðu hann eða
Sindri, sem alltaf var að hjálpa afa
og hljóp þess vegna oft með hand-
klæði út í.garð fyrir hann, alltaf
einni sólhlíf fyrir fjölskylduna sem
var eins gott því annars hefði afi
getað brannið flla.
Ein skondnasta sagan úr þessari
ferð var líka tengd sólhlífum. Ég
og mamma fóram til Lissabon í tvo
daga og Sindri og afi pössuðu hvor
annan á meðan. Þegar við komum
til baka töluðu þeir hvor í kapp við
annan og vildu báðir segja okkur
frá stríðinu sem þeir höfðu unnið.
Það var ein kona í hótelgarðin-
um sem safnaði alltaf að sér heilu
þorpunum af sólhlífum. Einn
morguninn þegar þeir vora búnir
að koma sér fyrir skruppu þeir að-
eins í burtu frá stólunum, ég held
til þess að fá sér morgunverð, og
þegar þeir komu til baka var sól-
hlífin þeirra horfin. En Sindri
þekkti aftur sólhlífina þeirra afa í
sólhlífaþorpi dagsins og þeir fóra
þangað og töluðu við „bæjarstjóra-
frána“ eins og við kölluðum hana
en hún var ekkert á því að skila
sólhlífinni. Eftir nokkurt þref
fengu þeir sólhlífina þó til baka og
þar með var stríðið unnið.
Þegar þeir vora báðir svona
ákafir að segja frá þessu vora þeir
eins og tveir litlir strákar en ekki
eins og afi og dóttursonur. Þetta
var eitt af því sem var svo frábært
við hann afa minn, þótt hann eltist
og tapaði heym var hann alltaf lífs-
glaður.
Það verður skrítið að koma heim
í Hvassaleiti og búa þar án þess að
afi komi í heimsókn og ég get ekki
alveg ímyndað mér hvemig það
verður. Það verður líka skrítið að
setjast niður til að skrifa póstkort
og skrifa ekki til hans. En það er
eitt sem víst er að hans verður sárt
saknað í Hvassaleitinu og annars
staðar. En minningamar á ég þó
alltaf og ég vona bara að hann afi
minn hafi það gott hvar sem hann
er núna, og að kannski sé hann aft-
ur með ömmu Steinu.
Sunna Viðarsdóttir.
Elsku afi. Daginn fyrir tvítugsaf-
mælið mitt var hringt heim og okk-
ur tjáð að þú hefðir fengið heila-
blæðingu og að það næðist ekkert
samband við þig. Þá strax gerðum
við okkur grein fyrir því að nú væri
allt búið og nú tæki aðeins við biðin
þar til þú yrðir tilbúinn til að fara.
I minningunni ert þú rosalegt
glæsimenni, þú hugsaðir vel um
hvernig þú leist út og vildir hafa
allt snyrtilegt og skipulagt í kring-
um þig. Ég man t.d. eftir því hvað
öllu var skipulega raðað á skrif-
borðinu þínu og ef skúffurnar vora
opnaðar þá var þar allt einnig í röð
og reglu. Það var alveg umtalað
hvað þú værir fínn og myndarlegur
maður. Það er mér ofarlega í minni
þegar ég var 14 ára og var eitt sinn
úti í Hólagarði með vinkonu minni.
Ég sá þig þar og hljóp til þín og
talaði við þig. Þegar við höfðum
kvaðst hafði vinkona mín orð á því
hvað þú værir myndarlegur maður.
Þegar ég var lítil þurfti ekki að
kaupa sippuband handa mér því þú
tókst þig bara til og bjóst það til
handa mér. Það var einhvers konar
kaðall sem þú skarst niður eftir því
hvað ég þurfti að hafa hann langan
og bræddir svo endana til að hann
myndi ekki rakna upp. Mig skorti
aldrei neitt ef þú gast bjargað því
eins og þegar ég var alveg sjúk í að
eignast hest, þá bjargaðir þú,
gamli hestamaðurinn, því og gafst
mér gyllta hestastyttu og sagðir
mér að þar með væri ég búin að
eignast hest.
Þú áttir það líka til að koma mér
á óvart, eins og þegar ég sýndi þér
að ég væri búin að fá mér „tattoo",
þá varstu rosalega ánægður með
það og vildir ólmur fá að koma við
það. Þetta vora ekki viðbrögðin
sem ég bjóst við frá þér. Ég hélt
þér myndi engan veginn lítast á
þetta uppátæki mitt.
Hér með kveð ég þig, elsku afi,
og ég ætla að láta fylgja með bæn
sem amma fór oft með með mér.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(S. Jónsson frá Presthólum)
Ég veit, elsku afi minn, að þú
þjáist ekki lengur og þér líður vel
núna. Ég veit líka að nú erað þið
amma saman eins og ykkur líður
best. Ég kveð þig, afí mlnn, og
þakka þér allt sem þú varst mér.
Þín
Inga Birna.
Hérna sit ég og hugsa um hann
afa Braga. Hugsa um þann morgun
þegar ég var vakin með þeirri frétt
að afi Bragi væri kominn á spítala
og myndi sennilega ekki fara þaðan
út aftur. Dagamir m'ðu svo dimmir
og langir við þessa fregn að manni
leið eins og tíminn stæði bara í
stað.
En síðan einn drangalegan og
kaldan skóladag var ég vakin upp
með þeirri frétt að afi Bragi væri
farinn fyrir fullt en ekki allt, því
hann á alltaf eftir að vera til staðar
í hjörtum okkar og passa okkur.
Og nú er hann farinn til ömmu
Steinu og þau geta alltaf verið
saman. En ég var glöð yfir því að
ég hafði kvatt hann og kysst bless.
Það var auðvitað erfitt að kyssa
hann bless í síðasta sinn, því mér
þótti svo vænt um hann.
En minningarnar sem ég á um
afa Braga era góðar. Ég man eftir
ömmu Steinu og afa Braga í Aspar-
fellinu. Það var alltaf jafn gaman
og spennandi að koma þangað í
heimsókn. Allt var svo gott og
hlýtt. 011 munum við eftir dótinu
heima hjá ömmu og afa. Við urðum
alltaf svo glöð þegar við gátum
komist í að leika okkur með svona
skemmtilegt dót.
Eins man ég eftir því þegar
Fannar Freyr, litli frændi minn,
benti á auglýsingaskiltið frá Kent-
ucky Fried og kallaði upp yfir sig:
„Aíi' Afi!“ Þetta fannst öllum voða
fyndið, því í rauninni var afi Bragi
ekkert ósvipaður manninum í aug-
lýsingunni.
Hann afi Bragi var ein sú yndis-
legasta perla sem hugsast getur.
Hann var bara alltaf svo góður.
Það verða margir sem eiga eftir að
sakna hans afa Braga og ég er
strax byrjuð að sakna hans. En
amma Steina á öragglega eftir að
taka vel á móti honum afa og núna
líður þeim vel saman, því pabbi, ír-
is, Agnes, Hilmar, Heiðar, Viggó
og Erling vaka saman yfir okkur.
Steinunn Ósk Brynjarsdóttir.
Frá öllum heimsins hörmum,
svo hægt í friðar örmum
þú hvílist hels við lín.
Núertuafþeimborinn
hin allra síðstu sporin,
sem með þér unnu og minnast þín.
Með tryggð til máls og manna
ámátthinsgóðaogsanna
þú trúðir traust og fast.
Hér er nú starfsins endi.
I æðri stjórnar hendi
er það, sem heitt í hug þú barst.
Guð blessi lífs þíns brautir,
þitt banastríð og þrautir
og starfs þíns mark og mið.
Við hugsum til þín hljóðir.
Aðhjartasérvormóðir
þig vefur fast og veitir frið.
Eg fann á þínum dánardegi,
hve djúpt og staðfest lífs vors ráð.
Eg sá á allrar sorgar vegi
er sólskin til með von og náð.
Og út yfir þitt ævikvöld
skal andinn lifa á nýrri öld.
(Einar Ben.)
Elsku afi. Þín er sárt saknað.
Orri, Vala, Hildur og Karl.