Morgunblaðið - 26.03.1999, Page 49

Morgunblaðið - 26.03.1999, Page 49
MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR FÖSTUDAGUR 26. MARZ 1999 49 PÁLL ÞORGEIRSSON + PálI Þorgeirs- son fæddist í Reykjavík 27. júlí 1914. Hann lést á Landakotsspítala 20. mars síðastlið- inn, á áttugasta og fimmta aldursári. Foreldrar hans voru Þorgeir Páls- son framkvæmda- stjóri og Aldís Sig- urðardóttir hús- freyja. Eftirlifandi systir Páls er Guð- rún Þorgeirsdóttir, en auk hennar átti hann fjögur hálfsystkini, sem öll eru látin: Magnús og Emelíu, börn Þor- geirs Pálssonar, og Jón Jóns- son og Hafliða Hafliðason, syni Aldísar Sigurðardóttur. Hinn 9. júlí 1938 kvæntist Páll Elísabetu Sigurðardóttur, f. 24 október 1912, d. 18. febrú- ar 1999. Foreldrar hennar voru Sigurður Árna- son vélstjóri og Þuríður Pélursdóttir húsfreyja. Börn Páls og Elísabetar eru: 1) Þorgeir, f. .19.5. 1941, kvæntur Onnu Snjólaugu Haralds- dóttur. Dætur þeirra eru: Sigrún, f. 28.9. 1964, gift Þór Heið- ari Ásgeirssyni; þau eiga tvær _ dætur, Ragnheiði Önnu, f. 14.4. 1989, og Bryn- hildi Þóru, f. 10.8. 1993; Elísabet, f. 23.3. 1970, gift Herði Gauta Gunnarssyni; Bryn- hildur, f. 23.3. 1970, gift Davíð Benedikt Gíslasyni; þau eiga tvö börn, Evu Björk, f. 30.6. 1994, og Þorgeir Bjarka, f. 12.12. 1996. 2) Hekla, f. 2.5. 1945, sem var gift Björgvini Schram. Synir þeirra eru: Björgvin, f. 14.8. 1968; son- ur hans er Krislján, f. 23.7.1991; Enn hefur sorgin knúið dyra í fjölskyldu okkar. Tengdafaðir minn Páll Þorgeirsson er látinn tæplega 85 ára að aldri aðeins mánuði á eftir konu sinni Elísabetu Sigurðardótt- ur er lést 18. feb sl. Eftir sitjum við með sorg í hjarta og skiljum ekki að þessi elskulegu hjón hafí bæði kvatt okkur svo snögglega. En jafnframt erum við þakklát fvrir að hafa fengið að njóta samvista við þau svona lengi og erum þess full- viss að þau, sem gengið höfðu sam- an æviveginn í meira en 60 ár, séu nú saman á ný. Þegar ég rifja upp minningar um tengdafóður minn eru þær allar svo nátengdar Elísabetu og þeirra sam- bandi að erfitt er að tala um annað en ekki hitt. Þau voru einstaklega samhent hjón. Hann athafnamaður- inn sem um árabil rak umfangsmik- ið fyriilæki og tók þátt í félags- störfum. Hún heima þar sem alltaf var gott að koma og ró og friður ríkti. Þau nutu þess að ferðast bæði um eigið land og erlendis og ég er þakklát fyrir þau tækifæri sem við áttum til að ferðast saman. Páll hafði mjög ákveðnar skoðan- ir og var fylginn sér um margt. Hann fylgdi Sjálfstæðisflokknum að málum og fór ekkert dult með skoðanir sínar á mönnum og mál- efnum. En hann var líka léttur í skapi og stundum svolítið stríðinn. Þegar barnabörnin fæddust hvert af öðru var afi alltaf til í grínast og gantast en amma stillti til friðar þegar henni fannst nóg komið. Tónlist skipaði stóran sess í lífi Páls. Hann lærði ungur að leika á orgel en þjálfaði sig síðan sjálfur í að leika á píanó. Beethoven var í miklu uppáhaldi og gaman var þeg- ar við heimsóttum hús Beethovens í Bonn á ferð okkar um Þýskaland fyrir nokkrum árum. Þrátt fyrir tíðar ferðir til Þýskalands hafði Páll ekki komið þangað og það var okk- ur mikil ánægja að geta látið þann draum rætast. Hann spilaði mikið bæði eftir nótum og án. Þegar fjölskyldan kom saman á góðum stundum var hann sjálfkjörinn undirleikari og það var sama hvað hann var beðinn að spila. Nóg var að raula laglín- una. Á kvöldin að loknum löngum vinnudegi naut hann þess að setjast við hljóðfærið og spila og við nutum þess að hlusta. Hann fylgdist af miklum áhuga með tónlistarnámi tveggja barnabarna sinna og gladd- ist yfir góðum árangri þeirra. Þegar ég hugsa til baka sé ég fyr- ir mér ástríkan eiginmann og föður sem bar hag fjölskyldu sinnar fyi-st og fremst fyrir brjósti. Hann vakti yfir velferð okkar allra. Það var okkur því mikil gleði að geta endur- goldið honum alla hans umhyggju nú á síðustu mánuðum þegar minnisleysi hrjáði hann. I septem- ber á síðasta ári lagðist hann inn á Landakotsspítala og naut þar bestu umönnunar sem völ er á. Umhyggja og hlýja alls starfsfólksins á deild L-1 í hans garð og okkar var ómet- anleg og ég vil fyrir hönd fjölskyld- unnar þakka þeim öllum og bið þeim blessunar í störfum þeirra. I stuttri minningargrein er erfitt að koma orðum að öllu, sem mann langar til að segja, en á kveðju- stund þakka ég tengdafóður mínum alla hans elsku og umhyggju fyrir okkur Þorgeiri, dætrum okkar og fjölskyldum þein-a. Far þú í friði. Anna. Okkur langar til að minnast afa okkar Páls Þorgeirssonar með nokkrum orðum. Minningar um afa eru órjúfan- lega tengdar tónlist og þá sérstak- lega píanóinu. Manni fannst ekk- ert tiltökumál að afi sæti við hljóð- færið við hin ýmsu tækifæri. Á fjölskyldujólaböllum og öðrum samkomum var oft sungið við und- irleik afa en jafnframt spilaði hann píanóverk eftir klassísku meistarana. Tónlistaráhugi afa og ömmu smitaði út frá sér og ólumst við því upp við það að söngur væri ómissandi við ákveðin tilefni. Má nefna að okkur systrum fínnst nýtt ár ekki gengið í garð fyrr en búið er að syngja „Nú árið er lið- ið..." Afi var mikill húmoristi og hafði gaman af að snúa út úr og stríða. Höfðum við mikið gaman af stríðni afa og ekki þótti okkur síður fyndið þegar hann var að gantast í ömmu. Hún tók því með stóískri ró á með- an við veltumst um af hlátri. Gam- ansemi afa fólst oft í orðaleikjum og minnumst við þess þegar hann rétti ömmu gi-ænu baunirnar og spurði: „Á ég að bauna á þig?“ eða þegar hann tók í höndina á Elísabetu um daginn og sagði „Nú handtek ég þig.“ Þrátt fyrir veikindi síðustu mánuðina var kímnin alltaf til stað- ar. Margar góðar stundir áttum við með ömmu og afa í sumarbústaðn- um þeirra á Þingvöllum. Þar fylgd- ust þau bæði grannt með ferðum fugla, ástandi gróðurs og hverjir væru í sveitinni. Afi var mikið úti við að dytta að hinu og þessu en amma sá um störfin innanhúss. Flaggað var með viðhöfn og öllum settum reglum fylgt. Þó að amma og afi hafi lítið getað verið í bú- staðnum síðustu ár vildi afi alltaf fara reglulega austur og fylgjast með að allt væri í lagi. Amma og afi voru gift í rúm sex- tíu ár og alla tíð mjög samrýnd. Ekki er nema réttur mánuður síðan amma Beta lést og er huggun í því að þau séu nú sameinuð á ný. Sigrún og Þór, Elísabet og Gauti, Brynhildur og Davíð. Brynjólfur Páll, f. 14.11. 1973, sambýliskona Þórunn Birna Guðmundsdóttir; Arnaldur Geir f. 15.9.1978. Páll ólst upp í Reykjavík og lauk stúdentsprófi frá Mennta- skólanum í Reykjavík árið 1934. Hann stundaði nám við verslun- arskóla í Englandi og Þýska- landi árin 1935 og 1936 en sneri þá heim til starfa hjá Tollsijór- anum í Reykjavík. Árið 1942 stofnaði hann umboðs- og heild- verslun, sem hann rak allt fram til ái-sins 1986 og fékkst einkum við innflutning á timburvörum. Páll tók virkan þátt í félagsmál- um stéttar sinnar og sat í stjórn Félags íslenskra stórkaup- manna frá 1949 til 1959. Hann var formaður FÍS árin 1955 til 1959 og átti þá jafnframt sæti í stjóra Verslunarráðs Islands. Hann var kjörinn heiðursfélagi Samtaka verslunarinnar - FIS á síðastliðnu ári fyrir störf sín í þágu félagsins. Hann var um árabil meðlimur í Lionsklúbbi Reykjavikur. Utför Páls Þorgeirssonar fer fram frá Fossvogskirkju í dag og hefst athöfnin klukkan 15. Páll Þorgeirsson kvaddi þennan heim rétt mánuði á eftir sinni ást- kæru eiginkonu, Elísabetu Sigurð- ardóttur, Betu, en hún lést 18. febr- úar þessa árs. Að þau skyldu verða því sem næst samferða úr þessum heimi er dæmigert fyrir líf þeiiTa og sambúð því þau máttu vart hvort af öðru sjá. Þau voru hvort öðru nóg, þurftu ekki á öðrum félagsskap að halda. Þessi samheldni þeirra kom ekki síst í ljós eftir að styrkur Betu þvarr og hún átti erfitt með að fara úr húsi, þá varð það hlutverk Páls að hugsa um eiginkonu sína, sem hann gerði af alúð og nærgætni. Hann fékkst vart til að fara út fyrir bæjarmörkin því hann treysti sér ekki til að vera of lengi í burtu frá Betu. Kærði sig ekki lengur um að fara austur til Þingvalla, sveitarinn- ar sem hann hélt svo upp á, þar sem hann byggði þeim sumarhús svo þau gætu dvalið þar nánast um hverja helgi úti í náttúrunni og tek- ið á móti barnabörnum og barna- barnabömum. Þangað treysti hann sér ekki lengur að fara og skilja Betu eftir. Páll var alla tíð hraustur maður og varð vart misdægurt, kvikur í hreyfingum og því bjuggust allir við því, að hann næði háum aldri. Því vora það döpur tíðindi og óvænt þegar heilsa hans tók að bila, því Beta þurfti svo mikið á honum að halda. En hann gat horfið á braut frá hinum veraldlega heimi án þess að hafa áhyggjur af Betu, hún beið hans hinum megin og hann gat hlakkað til endurfundanna í guðs- ríki. Umhyggja hans fyrir Betu lýsti betur en nokkur orð þeim mann- kostum sem Páll hafði að geyma. Þegar starfsævinni lýkur er gott að eiga sér áhugamál til lífsfyllingar og Páll var svo lánsamur að eiga sér eitt slíkt en það var tónlistin. Eftir að Páll ákvað að hætta í viðskiptum, seldi sitt fyrirtæki og settist í helgan stein, þá hafði hann tólnlistina til að stytta sér stundir. Hann var mikill píanóleikari og spilaði af stakri snilld sígfld píanóverk eftir þýsku meistai-ana. Síðustu árin háði hon- um að fingur voru farnir að krepp- ast inn í lófann en þá undu þau Beta sér við að hlusta á plötuspilarann eða geisladiskaspilarann, en safn Páls var mikið að vöxtum. Ættingjar hans og venslafólk kunnu vel að meta píanóleik hans og þegai- stór- fjölskyldan frá Bergi kom saman var það ætíð Páll sem spilaði undir fjöldasöng. I æsku kynntist Páll laxveiðinni og það áhugamál fylgdi honum svo lengi sem heilsan leyfði honum. Það var sérstök lífsreynsla að fara með honum í veiðiferðir og kynnast eld- heitum áhuga hans og ákefð við veiðiskapinn og þiggja góð ráð sem hann gat miðlað af áratuga reynslu sinni. „Ætlar þú að standa hér í all- an dag?“ sagði hann eitt sinn þegar honum fannt ég ekki taka nægilega kröftuglega á móti laxinum, hann vildi að ég kæmi fiskinum sem fyrst á land til að koma færinu út aftur. Páll var einstakt snyrtimenni og vildi hafa allt í röð og reglu í kring- um sig. Hann var svipmikill maður og virðulegur í fasi og ávallt klædd- ur sem sannur „séntilmaður" í hvítri skyrtu með bindi. Hann hafði ákveðnar skoðanir og var oft á .tíð- um dómharður um menn og mál- efni. Á seinni árum milduðust skoð- anir hans mjög og hann varð um- burðarlyndari eftir því sem árin færðust yfir hann. I dag er borinn til grafar ástrík- ur og umhyggjusamur maður. Ljúf- ar minningar munu lifa með afkom- endum hans. Björgvin B. Schram. Kveðja frá Félagi íslenskra stórkaupmanna Þeim fækkar óðum gömlu kemp- unum sem stóðu í stafni í þeirri baráttu sem íslenskir verslunar- SIGRÍÐUR STEINUNN JÓHANNESDÓTTIR + Sigríður Stein- unn Jóhannes- dóttir fæddist. í Arn- ardal í Vestur ísa- fjarðarsýslu 3. janú- ar árið 1916. Hún lést á Fjórðungs- sjúkrahúsinu á Akureyri 19. mars síðastliðinn. For- eldrar hennar voru Jóhannes Guð- mundsson, vitavörð- ur, ísafirði, Noður- ísafjarðarsýslu og Sigrún Agata Guð- mundsdóttir, saumakona, Hafnarhólmi, Steingrímsfirði. Steinunn er þriðja í röð tíu systkina. Systk- ini Sigríðar Steinunnar eru Guðmundur Líndal, látinn, Sig- mundur, býr í Keflavík, Guð- björg, býr í Reykjavík, Guð- munda, látin, Sigrún Jóhanna, látin, Ólafía, býr á Akureyri, Magnús, býr í Keflavík og Ólaf- ur, býr í Keflavík. Sigríður Steinunn kom til Akur- Fráfall ástvinar kallar fram hjá manni sorg, eftirsjá og jafnvel sektarkennd yfír því að hafa ekki haft tækifæri á að hittast oftar en eyrar árið 1938. Hún var í kaupa- vinnu frammi í Eyjafjarðarsveit í tvö sumur. Árið 1940 fór hún að vinna á saumastofu Bernhard Laxdal og var hún þar í 18 ár. Þá fór hún til Reykajvíkur í Kenn- araskóla Islands og útskrifaðist þaðan eftir Ijögurra ára nám. Kenndi hún fyrst á Grundar- firði, síðan á Hall- ormsstað en lengst af kenndi hún á Seyðisfirði eða til 69 ára aldurs. Steinunn kom aftur til Akur- eyrar og keypti íbúð í Borgar- hlíð og bjó þar í 12 ár en síðustu tvö árin bjó hún á Dvalarheimil- inuHlíð. Utför Sigríðar Steinunnar fer fram frá Akureyrarkirlgu í dag og hefst athöfnin klukkan 13.30. raun ber vitni, en margs er að minnast á kveðjustund. Steina eins og hún var ávallt kölluð var stórbrotin manneskja og menn háðu á árunum eftir síðari heimsstyrjöldina gegn höftum og ofstjórn og fyrir frelsi í viðskiptum. Nú hefur Páll Þorgeirsson kvatt okkur. Páll stofnaði fyrirtæki sitt, Páll Þorgeirsson & Co., árið 1942, og • verslaði með byggingarvörur. Á þessum árum var erfitt með alla að- drætti, sfyijaldarrekstur viðskipta- þjóða okkar kallaði á byggingarefni til viðgerða og viðreisnar bæði á sfyijaldarárunum og þegai’ hildai- leiknum lauk. Þá þurfti mikla útsjón- arsemi og trausta viðskiptavini tH að geta haft góðar vörur á boðstólum. Dugnaður Páls Þorgeirssonar vakti fljótt athygli þeirra er stund- uðu hér viðskipti og árið 1949, þeg- ar fyrirtæki hans var aðeins sjö ára, var hann kjörinn í varastjórn < Félags íslenskra stórkaupmanna. Ári síðar var hann kjörinn ritari fé- lagsins, síðan gjaldkeri frá 1951-1953, varaformaður 1953-1955 og formaður 1955-1959. Þau ár sat hann einnig í stjóm Verslunarráðs Islands sem foimað- ur FÍS. Okkur sem nú stundum viðskipti kann að ganga misvel að skynja þær aðstæður sem Páll og félagar hans þurftu að starfa við. Innflutn- ingur og framkvæmdir voru að miklu leyti undir velvilja misviturra stjórnmála- og embættismanna komin. Þegar hin stríðshrjáða Evr- ópa tók að rísa úr rústum reyndu menn þar eins fljótt og mögulegt var að nýta afl fijálsrar verslunar til hagsbóta fyrir þjóðirnar, en hér gengu málin sorglega hægt. Því urðu meginbaráttumál þeiira sem þá stýrðu samtökum verslunarinnai að beijast fyrir afnámi hvers kyns viðskiptahafta bæði á inn- og út- flutningi, gjaldeyrishafta, verðlags- ákvæða og inn- og útflutningstolla. Páll var ákaflega einarður í bar- áttu sinni fyrir hagsmunum versl- unarinnar. Hann naut mikils trausts allra er hann hafði sam-, skipti við, gagnmenntaður heiðurs- maður. Og vissulega holaði dropinn steininn. Hann sá mörg baráttumál í höfn árin sem á eftir fóru, þótt enn finnist okkur sem erum í forsvari að margt þurfi að laga. En þannig er félagsmálastarfsemin, sífellt þarf að huga að nýjum baráttumálum í síbreytilegu umhverfi. Páll Þorgeirsson var kjörinn heiðursfélagi Félags íslenskra stór- kaupmanna á sjötugsafmæli þess fyrir ári. Félag íslenskra stórkaupmanna kveður hann með virðingu og þökk. Haukur Þór Hauksson, formaður Félags íslenskra stórkaupmanna. dugleg. Hún var þriðja elst af tíu systkinum og elsta stelpan. Hún fór strax að vinna þegar hún hafði aldur til og var mikil stoð fyrir for- eldra sína og systkini. Steina hafði gaman af hvers kon- ar handavinnu og var mjög listfeng og fróðleiksfús og hafði gaman af því að miðla til annarra af visku sinni og reynslu. Hún var barngóð, enda hændust börn að henni. Þeim fannst gaman að því þegar Steina sagði þeim sögur. Lengi var hún búin að ganga með þann draum að mennta sig, en sá draumur rættist þegar hún var fimmtug, þá útskrifaðist hún frá Kennaraskóla íslands. Steina var kennari á ýmsum stöðum, m.a. Grundarfirði, Hallormsstað en lengst var hún kennari á Seyðis- firði eða þar til hún fór á eftirlaun. Þá fluttist hún til Akureyrar. Skömmu eftir það fór heilsan að gefa sig og þurfti hún oft að leita læknis af þeim sökum. Þá fannst henni ekki gott hvað vegalengdir voru miklar fyrir sína lúnu fætur. Það var þá sem hún dreif sig í að taka bílpróf og kaupa sér bíl, þá um sjötugt, og keyrði hún bílinn. þar til fyrir nokknim áram eða þangað til hún fór á Dvalarheimilið Hh'ð. Við þökkum Steinu fyrir trygga vináttu alla tíð. Hvíl í friði. Þín systkini Magnús og Lóa.

x

Morgunblaðið

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.