Morgunblaðið - 26.03.1999, Síða 56

J>6 FÖSTUDAGUR 26. MARZ 1999
MINNINGAR
MOKGUNBLAÐIÐ
HARALDUR
BJARNASON
+ Haraldur
Bjarnason
fæddist í Hafnar-
firði 27. maí 1949.
Hann lést á Sjúkra-
húsi Reykjavíkur 9.
mars síðastliðinn og
fór útför hans fram
frá Fossvogskirkju
18. mars.
Tilvera okkar er undarlegt
ferðalag.
.,> Við erum gestir og hótel
okkar er jörðin.
Einir fara og aðrir koma í
dag,
því alltaf bætast nýir hópar í skörðin.
Og til eru ýmsir, sem ferðalag þetta þrá,
en þó eru margir, sem ferðalaginu kvíða.
Og sumum liggur reiðinnar ósköp á,
en aðrir setjast við hótelgluggann og bíða.
og hetja við hlið Auðar
konu sinnar og það var
aðdáunarvert að sjá
samstöðu þeirra og
elju fram til síðasta
dags. Við þökkum
Hadda samfylgdina
síðastliðin tíu ár og
biðjum Guð að blessa
góðan dreng. Minning-
in um Hadda lifir
áfram í hjörtum okkar.
Systur okkar og fjöl-
skyldu sendum við
samúðarkveðjur og
biðjum um styrk þeim
til handa á erfiðum
stundum.
Blessuð sé minning Haraldar
Bjarnasonar.
Steinunn og Arni.
Kristín og Jón.
Pá streymir sú hugsun um oss sem ískaldur
foss,
að allt verði loks upp í dvölina tekið frá oss,
er dauðinn, sá miki rukkari, réttir oss
reikninginn yfir það sem var skrifað hjá oss.
Þá verður oss ljóst, að framar ei frestur gefst
né færi á að ráðstafa nokkru betur.
Því alls, sem lífið lánaði, dauðinn krefst,
í líku hlutfalli og Metúsalem og Pétur.
(Tómas Guðm.)
Hinn níunda mars fékk Haddi
mágur okkar og svili hvíld eftir
harða baráttu í marga mánuði við
illvígan sjúkdóm. Hann barðist eins
Við kveðjum góðan félaga sem
Haraldur Bjarnason var. Það var á
haustdögum ‘94 að stofnuð var
veiðihundadeild innan Hundarækt-
arfélags Islands.
I þeim félagsskap kynntumst við
hjónin Hadda og Auði konu hans,
og tókst með okkur góður vinskap-
ur. Sameiginlegur áhugi okkar á
veiðihundum, ræktun og þjálfun
þeirra var mikill, en þrátt fyrir það
var hægt að rökræða ólík sjónar-
mið án þess að hætta góðum vin-
skap og var það einn af betri kost-
um Hadda, sem við náðum að
kynnast. Hann var ávallt afar
+
Þökkum innilega samúðarkveðjur og hlýhug við
fráfall móður okkar, tengdamóður og ömmu,
JÚLÍÖNU S. EINARSDÓTTUR,
Fremri-Langey.
Svafa Kjartansdóttir,
Selma Kjartansdóttir,
Baldur Gestsson,
Ólöf Ágústsdóttir,
Unnur Kjartansdóttir,
Eggert Th. Kjartansson, Hólmfríður Gísladóttir,
Kópur Z. Kjartansson, Alda Þórarinsdóttir,
Elsa Kjartansdóttir,
barnabörn og fjölskyldur.

Innilegar þakkir sendum við öllum þeim, sem
sýndu okkur samúð, hlýhug og vináttu við
andlát og útförástkærs sambýlismanns míns,
sonar, föður, fósturföður og afa,
HALLDÓRS AXELS HALLDÓRSSONAR
verslunarstjóra,
Þórshöfn.
Sigríður Árnadóttir,
Halldór Þorsteinsson,
Sigrún Maria Halldórsdóttir,
Anna María Gísladóttir, Öiver Arnarson,
Ragnhildur Gísladóttir,
Aníta Ósk Axelsdóttir, Anton Freyr Axelsson.
Bestu þakkir fyrir samúð og vinarhug við and-
lát og útför móður okkar, tengdamóður, ömmu
og langömmu,
KRISTÍNAR SALÓMONSDÓTTUR.
Sérstakar þakkir til starfsfólks á hjúkrunar-
heimilinu Eir fyrir einstaka umönnun.
Gústav Óskarsson, Elsa Haraldsdóttir,
Sigrún Þóra Óskarsdóttir,
Rut Hallgrímsdóttir, Emil Ágústsson,
Anna Hallgrímsdóttir, Arngrímur Hermannsson,
fna Salóme Hallgrímsdóttir, Gunnar Borgarsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
kurteis og boðinn og búinn að veita
hjálp, jafnvel í veikindum sínum.
Pau hjónin var ávallt gott heim að
sækja og vel tekið á móti manni
hvernig svo sem stóð á. Hetjuskap
Hadda í veikindastríði sínu verður
vart með orðum lýst og má
kannski segja að áhugi hans á
veiðihundum sínum hafi borið
hann lengra en margt annað í hans
baráttu.
Hann tók þátt í vel flestum þeim
veiðihundaprófum sem haldin voru
á þessum tíma og kom þar vel í ljós
að Haddi bar gott skynbragð á eðli
og þjálfun veiðihunda sinna sem
sannaðist á þeim góðu einkunna-
gjöfum sem hundar hans fengu á
veiðiprófum hvort sem var hjá inn-
lendum eða erlendum dómurum.
Við vottum Auði og fjölskyldu
dýpstu samúð okkar.
Við kveðjum þig, Haddi, og þökk-
um þér góð kynni þó stutt hafi ver-
ið.
Margrét og Sigurður.
Fallinn er góður félagi fyrir
hendi krabbameins eins og svo
margir aðrir. Ég kynntist Haraldi
Bjarnasyni fyrir um það bil tíu ár-
um er hann kom með hund á veiði-
hundanámskeið sem ég hélt, en
Haraldur var mikill áhugamaður
um veiðar bæði á stöng og með
byssu. Veiðihundar voru honum
sérlega hugleiknir og eignaðist
Haraldur fyrirtaks hunda og þjálf-
aði þá svo vel að þeir unnu til
margra verðlauna í þeim efnum.
Ég leit oft inn hjá Haraldi og
Auði meðan þau ráku söluturn á
Skúlagötunni og seinna til þeirra
heima í Birtingakvíslina. Umræðu-
efnið var ætíð það sama, hundar og
veiði. Við Haraldur gerðum okkui-
ferð til Bretlands til að kaupa veiði-
hund sem hann ætlaði til ræktunar.
Ég gleymi ekki hversu augun hans
ljómuðu í þeirri ferð af áhuga á öllu
því sem bar fyrir augu, enda létum
við það eftir okkur að ferðast um
landið og elta uppi allt sem okkur
fannst markvert, svo sem veiðar
með fálkum og hundum, veiði-
hundakeppni og margt fleira í þeim
dúr. Haraldur lenti síðan í slysi og
var rétt að ná sér af því þegar ill-
kynja sjúkdómur heltók hann.
Það er á svona stundum sem
maður á erfitt með að skilja tilgang
lífsins. Það var þungbært að horfa
upp á svo góðan dreng þjakaðan af
sjúkdómi sínum. Auður kona hans
stóð við hliðina á honum eins og
klettur og á mikið hrós skilið fyrir
alúð sína.
Ég vil bara þakka góð kynni og
senda samúðarkveðjur til fjöl-
skyldu Haraldar.
Ásgeir Heiðar.
Fyrstu kynni mín af Haraldi
Bjarnasyni, eða Halla eins og ég
kallaði hann, voru þegar ég var
ungur drengur og kom í verslun-
ina Sportval á Laugavegi. Þegar í
stað tók hann á móti mér sem
jafningja í veiðimennsku þó svo að
maður vissi varla hvað sneri fram
eða aftur á veiðistöng. Þetta var
alveg ný reynsla fyrir mig. Maður
hafði það á tilfinningunni að vera
fyrir í þessum verslunum. Þessar
móttökur urðu til þess að maður
fór bara til Halla. Hann gaf sér
alltaf tíma til að spjalla og gefa
góð ráð. Nokkrum árum síðar fór
ég að vinna í veiðibúð og þá var
það Halli sem kom til mín. Þá var
aðalumræðuefnið labradorhundar
og þjálfun þeirra. Eins og allir
vita, sem þekktu Halla, hafði hann
gífurlegan áhuga á öllu sem við-
kom labradorhundum, hvort sem
var að fara að þjálfa þá eða bara
viðra.
Þegar maður sest til þess að
skrifa niður nokkur kveðjuorð um
Halla og rifjar upp þær stundir
sem hefðu mátt vera miklu fleiri, þá
er svo margt sem hægt er að rifja
upp og skrifa niður. Ég vona að
þessi fátæklegu orð mín verði að-
standendum nokkur huggun, og ég
bið að Guð taki vel á móti svo góð-
um dreng.
Einar Páll Garðarsson.
ELSA
HÖJGAARD
+ Járnbrá Elsa
Nikkolína
Höjgaard fæddist á
Kambi í Vopnafirði
17. nóvember 1919.
Hún lést á heimili
sínu 11. mars síðast-
liðinn og fór útför
hennar fram frá
Vopnafjarðarkirkju
20. mars.
Nú er horfin af
sjónarsviðinu kona
sem hafði mikil áhiif á
mig og mínar skoðan-
ir.
Hún Elsa Höjgaard var í mínum
huga „mamma fyrir austan“ eftir
að foreldrar mínir féllu frá, en Elsa
og móðir mín, Nanna Höjgaard,
voru systur. Ég kýnntist gestrisni
Elsu þegar ég fór að fara með for-
eldrum mínu að Dalhúsum austur á
Bakkafjörð. Það var alltaf fyrsta
stopp fyrir austan hjá Elsu og
fengið kaffi og með því, nú eða
kvöldmatur eftir því á hvaða tíma
við vorum. Yfirleitt kom Elsa með
okkur í Dalhús og nutum við sam-
vista hennar þar í paradís eins og
við kölluðum oft þennan stað. Eftir
að foreldrar mínir féllu frá héldum
við bræðurnir áfram að fara austur
og var Elsa þá oft með okkur á
Dalhúsum. Elsa var sérstaklega í
uppáhaldi hjá mér vegna þess hve
beinskeytt hún var og hversu
óhrædd hún var að nota þau orð
sem hún notaði svo oft. Við Elsa
áttum það til að sitja saman í eld-
húsinu á Dalhúsum og sagði hún
mér þá sögur af sjálfri sér og for-
eldrum mínum, með miklum tilþrif-
um eins og henni var einni lagið.
Elsu er sárt saknað og það verð-
ur skrýtið að koma í Dalhús án
þess að hafa hana með. En minn-
ingamar um Elsu munu hlýja okk-
ur um hjartarætur um ókomna
framtíð.
Páli og Einari, börnum Elsu og
þeirra fjölskyldum,
systkinum og öðrum
ættingjum votta ég
mína dýpstu samúð.
Megi Guð styrkja ykk-
ur og varðveita.
JökuII Höjgaard
Sigurjónsson.
Að morgni fimmtu-
dagsins 11. mars feng-
um við þá sorgarfrétt
að amma okkar á
Vopnafirði væri dáin.
Margar ljúfar minn-
ingar komu upp í hugann. Þegar
við hugsum til ömmu dettur okkur
fyrst í hug Vopnafjörður og Dalhús
í Bakkafirði. Þangað komum við
ætíð þegar til ömmu og Palla
skyldi halda. Það var mikið til-
hlökkunarefni að heimsækja
ömmu, enda voru móttökurnar
alltaf jafn góðar. Gestrisni þeirra
ömmu og Palla var einstök. Ferð-
imar austur voru margar og ein-
stakt að dvelja þar eystra. Þá gat
verið glatt á hjalla þegar margir úr
ættinni vora þar samankomnir. Þá
var amma í essinu sínu.
Amma var sérlega yndisleg kona
og fylgdist vel með baraabömum
sínum, sem henni þótti afar vænt
um. Amma kenndi okkur margt um
lífið og tilveruna. Þar á meðal t.d.
að borða feitt kjöt. Það hefur skilað
sér vel, ásamt mörgu, mörgu fleiru.
Við dvöldumst oft hjá ömmu um
lengri eða skemmri tíma og kynnt-
umst mörgum á þessum austur-
ferðum okkar. Þessi yndislegu ár,
sem við bræður áttum með ömmu
og PaUa, þökkum við heilshugar
fyrir. Allt sem amma gaf okkur er
gott veganesti til framtíðar.
Elsku amma. Við munum aldrei
gleyma þessum dásamlega tíma
með þér. - Elsku Palli og Einar.
Guð veri með ykkur og veiti ykkur
styrk.
Siguijón, Ágúst og Stígur.
SIGURÐUR RUNAR
BERGDAL
INGVARSSON
+ Sigurður Rúnar
Bergdal Ingv-
arsson fæddist 6.
apríl 1972. Hann
varð bráðkvaddur
25. febrúar síðast-
liðinn og fór útför
hans fram frá safn-
aðarheimilinu í
Sandgerði 6. mars.
Það verður jafnan
hlutskipti þeiira, sem
Guð gefur marga líf-
dagana, að verða að sjá
á bak mörgum kærum
vinum. Og hvort sem
vinurinn er ungur eða aldraður, ná-
kominn eða vandalaus, snertir hver
skilnaðarstund ætíð viðkvæman
streng hlýjustu tilfinninga okkar. Að
sjá á bak hverjum þeim sem á ein-
hvern og það jafnvel Iítinn hátt hefur
með lífi sínu og framkomu lagt gott
fram úr góðum sjóði hjarta síns kall-
ar ætíð fram hjá okkur söknuð og
eftirsjá. Flestum okkar eru mörg
dulin drög torráðin og við verðum
hljóð og fáum á engan hátt skilið
þegar ungur maður, fullur lífsgleði
með ótal áhugamál, vinamargur og
vinsæll með starfsorku sem manni
finnst að eigi að vera mikil skuli á
snöggu augabragði vera í burtu tek-
inn. Sumra hlutskipti verður þó
alltaf, þó erfitt sé að sætta sig við
það, að ganga geði kvíð-
lausu örstutt æviskeið.
Kynni okkar Sigurð-
ar Rúnars voru hvorki
löng né náin og eins og
jafnan þegar viðskiln-
aður verður finnst
manni eins og samveru-
stundirnar hefðu átt að
vera fleiri. Nafn hans
var þægilegt í vitund og
munni eins og nafn föð-
ur okkar er jafnan. Mér
verður hugsað til ferm-
ingardagsins hans og
það virðist svo undra-
stutt síðan og þeirra
tímamóta í hans lífi er gott að minn-
ast. Ekki leyndi sér þær samveru-
stundir er við áttum að frá honum
geislaði mikilli mannlegri hlýju og
lífskrafti og návist við hann var ein-
staklega þægileg. Hann hlaut gleði
og ljúflyndi æskunnar í ríkum mæli
og ég hygg að hann hafi notið lífsins
- en aðeins skamman ævitíma. Og
lengi mun hans lifa rödd hrein og
djörf.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
(V. Briem.)
Með þeim orðum kveð ég ungan
frænda minn. Guð blessi minningu
hans, ástvini _og alla er hans sakna.
Ásgeir Ó. Sigurðsson.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett. Sé
handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er móttaka
svokallaðra ASCII-skráa, öðru nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin Word og Wordper-
fect eru einnig auðveld í úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í bréfsíma 569 1115, eða á
netfang þess (minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið greinina inni í bréfinu, ekki sem
viðhengi. Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli að lengd
greina fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd — eða 2.200
slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.