Morgunblaðið - 26.05.1999, Qupperneq 52

52 MIÐVIKUDAGUR 26. MAÍ 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
MAGNUS
LÁRUSSON
+ Magnús Lárus-
son fæddist á
Mosfelli í Mosfells-
sveit 14. september
1925. Hann andað-
ist á Landspítalan-
um aðfaranótt 18.
maí síðastliðinn.
Hann var næstelst-
ur átta barna hjón-
anna Kristínar
Magnúsdóttur, hús-
móður, f. 5. júní
1899, d. 8. nóv. 1970
og Lárusar Hall-
dórssonar, skóla-
stjóra, f. 29. maí
1899, d. 27. mars 1974, er kennd
voru við Brúarland í Mosfells-
sveit. Systkini Magnúsar eru öll
á lífi: Margrét, f. 20. júlí 1924;
Halldór, f. 19. apríl 1927; Val-
borg, f. 19. júní 1928; Tómas, f.
23. september 1929; Fríða, f. 6.
janúar 1931; Gerður, f. 6. októ-
ber 1934 og Ragnar,
f. 13. desember 1935.
Magnús kvæntist
20. febrúar 1955 eft-
irlifandi konu sinni
Hallfrí'ði Georgsdótt-
ur, f. 19. júní 1931 í
Reykjavík. Foreldrar
hennar voru hjónin
Georg Vilhjálmsson,
málari, f. 6. desember
1903, d. 6. júlí 1994
og Guðbjörg Mey-
vantsdóttir, húsmóð-
ir, f. 12. júní 1910, d.
15. janúar 1988. Þeim
Hallfríði og Magnúsi
varð íjögurra barna auðið en þau
eru: 1) Georg, f. 10. ágúst 1955,
vélstjóri. Sambýliskona Steinunn
J. Steinarsdóttir, f. 1.6. 1964. 2)
Kristín, f. 2. september 1956,
starfsmaður í vinnustofunni Ási,
Reykjavík. 3) Guðbjörg, f. 11. júlí
1959, skrifstofumaður, eiginmað-
ur Sigurður Óskar Lárusson, f.
24. aprfl 1955. 4) Hallsteinn, f.
30. ágúst 1966, bókbindari, eig-
inkona Sigríður Jónsdóttir, f. 8.
mars 1964. Barnabörn Hallfríð-
ar og Magnúsar eru sjö og eitt
bamabarnabarn. Fyrir hjóna-
band eignaðist Magnús dóttur-
ina Sigríði Ólöfu, f. 13. janúar
1952. Hún er búsett í Banda-
ríkjunum, gift Richard
Smeltser. Þau eiga 4 böm og
þijú barnabörn.
Magnús nam húsgagnasmíði í
Reykjavík hjá Ólafi Guðbjarts-
syni og starfaði hjá honum í
nokkur ár. Hallfríður og Magn-
ús fluttust til Akraness árið
1958 og bjuggu þar til 1967.
Þar starfaði Magnús lengst af
hjá Trésmiðjunni Akri. I Mos-
fellssveit fluttu þau árið 1967
og þar starfaði Magnús m.a. hjá
Reykjalundi og síðar hjá Mos-
fellshreppi, Mosfellsbæ, síðustu
árin sem húsvörður við Varm-
árskóla.
Utför Magnúsar fer fram frá
Digraneskirkju, Kópavogi, í
dag og hefst athöfnin klukkan
13.30.
Kæri bróðir. Þegar ég kom til þín
á Landspítalann í heimsókn, þá
sagðir þú við hjúkrunarfræðingur-
inn sem kom inn: Þetta er hann litli
♦ bróðir minn. Þannig kynntir þú mig
oft.
Við vorum búnir að vera meira
og minna samferða í 72 ár og höfð-
um átt góða ævi þar til þú fékkst
þinn banvæna sjúkdóm. Ég man lít-
ið eftir þér á Mosfelli eða Æsustöð-
um, en það fyrsta sem ég man, er
við vorum flutt að Varmá, er að þú
hleypur inn í hús og kallar: Hann
Diddi bróðir er að sökkva í fjós-
hauginn. Það var opinn haugur í
þró er ég hafði gengið útá, skánin
m brostið og ég sokkið upp á mið læri.
Þama naut ég góðs af þér og átti
eftir að njóta oftar.
Það sem ég man næst er flutn-
ingur okkar að Brúarlandi. Við
héngum í vögnunmn sem búslóðin
var flutt á, en hin systkinin sátu of-
an á dótinu.
Síðan verður minningin skýrari.
Við lékum okkur, flugumst á, sem
var oft erfitt, vegna þess að þú
varst alltaf hlæjandi og ég átti vont
með að beita mér við hlæjandi
bróður.
Þú hófst ungur handa við smíðar,
ef þú náðir í nagla og spýtur. Mestu
uppgangstímar þínir við húsbygg-
ingar voru á stríðsárunum. Þú náð-
^ir þá í nóg af timbri og þú hafðir
sérstaka aðferð við öflun nagla.
Naglamir komu í litlum trétunnum,
þú settist á tunnumar, horfðir sak-
leysislega á smiðina, laumaðir lítilli
hendi milli fóta þér og naglamir
mnnu svo í vasa þína. Nú risu hús-
in hratt, dúfnahús, kanínuhús og
íveruhús. Þama var ævistarfið mót-
að.
Litli bróðir þinn naut góðs af
smiðshöndum þínum. Komdu bara
með málið af því er smíða á, var
t
ÚTFARARSTOFA
HAFNARFJARÐAR
Stapahrauni 5, Hafnarfiröi, sfmi 565 5892
Persónuleg,
alhliða útfararþjónusta.
Sverrir Olsen, Sverrir Einarsson,
útfararstjóri útfararstjóri
Útfararstofa íslands
Suðurhlíð 35 « Sími 581 3300
•Allan sólarhringinn. www.utfararstofa.ehf.is/
svarið, eftir nokkra daga var það
tilbúið. Svona lagað var alltaf sjálf-
sagt í þínum huga, en borgun íyrir
vinnuna, hvað var það nú? f þínum
huga var greiðinn og ánægjan að
geta gert það sem beðið var um sú
borgun er þú þáðir.
Meistarastykki færðir þú mér á
70 ára afmælisdegi mínum. Það var
gamli skrifborðsstóllinn hans
pabba, uppgerður sem nýr og hefur
aldrei verið eins glæsilegur. Kvöð
var á gjöftnni. Hún var sú, að stóll-
inn færi til alnafna pabba eftir
minn dag, þá kvöð var Ijúft að sam-
þykkja. Stólinn keypti pabbi á upp-
boði úr dánarbúi Jóns Þorsteins-
sonar, er dó 28. maí 1931.
Það var nóg að gera hjá foreldr-
um okkar í Brúarlandi, oft sátu 24
við matarborðið, þannig var það
þangað til fuglamir fóra að fljúga
úr hreiðrinu.
Nú ert þú, kæri bróðir, floginn úr
þínu hreiðri, en ég veit að þín bíður
stórt og gott hreiður.
Ég veit líka að þú verður búinn
að smíða mitt þegar ég kem, hafðu
stóra glugga á því í allar áttir.
Þinn litli bróðir
Halldór Lárusson.
Elskulegur bróðir og mágur,
Magnús Lárasson, eða Maggi, eins
og hann var nefndur af vinum og
vandamönnum, hefur lokið lífs-
göngu sinni og verður kvaddur
hinstu kveðju í dag.
Hetjulegri baráttu við krabba-
mein, sem hann háði undanfarin
misseri af aðdáunarverðri reisn og
stillingu, svo eftir var tekið, lauk
aðfaranótt 18. maí sl.
Undanfarin ár vora honum erfið.
Hann gekkst undir hjartaaðgerð
fyrir nokkram áram, sem gekk vel
en nokkram misseram síðar kom
vitneskjan um krabbameinið. Hann
virtist hafa ótrúlegt þrek til þess að
takast á við þetta mótlæti. Við
hjónin heimsóttum Magga á Land-
spítalann nokkrum dögum fyrir
andlátið og satt best að segja vor-
um við sannfærð um að heim kæm-
ist hann aftur, það var ekki eins og
þar væri helsjúkur maður, sem
rætt var við.
Spjall okkar snerist mest um
æsku- og uppvaxtarár hans á Brú-
arlandi og gamla sveitunga. Maggi
var mikill Mosfellingur og þótti
vænt um sveitina sína, bæinn sinn.
Það var ekki síður ánægjulegt að
heyra, hversu hlýtt honum var til
gamalla sveitunga sinna og mat þá
mikils.
Maggi stundaði nám við Héraðs-
skólann í Reykholti í tvo vetur, en
nokkrum áram síðar hóf hann nám
í húsgagnasmíði í Reykjavík. Hann
þótti vandvirkur og góður fagmað-
ur. Nú þegar komið er að kveðju-
stund streyma fram minningar um
traustan og góðan samferðamann,
bróður og mág, sem öllum vildi vel
og var flestum ljúfari í samskiptum
og einstaklega bóngóður. Hann gat
verið fastur fyrir, ef hann taldi
réttu máli hallað, en allra manna
fyrstur til sátta.
Hann var félagslyndur og naut
vel samskipta við fólk. Hann starf-
aði mikið innan Ungmennafélagsins
Aftureldingar á áram áður og var
formaður félagsins í eitt ár. Hann
vann félaginu vel og var ósérhlífínn
í störfum fyrir það.
A síðustu árum, áður en heilsan
bilaði, sat hann í nefndum fyrir
bæjarfélagið, m.a. í byggingar-
nefiid. Hann var einlægur vinstris-
inni og var sannfærður um að ráð
vinstri manna væru best til þess
fallin að auka réttlæti og jöfnuð
meðal manna. Hann var heill og
sannur í þessum skoðunum sínum,
en jafnframt öfgalaus.
Málefni vangefins fólks áttu í
Magga góðan og ötulan liðsmann.
Hann sat í stjórn og varastjóm
Styrktarfélags vangefinna í nokkur
ár. Hann sá lengi um sumarbústað í
eigu félagsins á Kjalarnesi, en þar
vora um árabil sumarbúðir fyrir
fatlaða.
A áram áður, þegar sérstök há-
tíðahöld fóra fram á Skálatúni 17.
júní lagði Maggi fram ómælda
vinnu við undirbúning og taldi ekki
stundimar. Hann var vinur heimil-
isfólksins á Skálatúni og það kunni
svo sannarlega að meta hann. Þá
má að síðustu geta þess að þau
hjónin, Halla og Maggi, vora áram
saman ásamt fleiram í að skipu-
leggja skemmtanir fyrir fatlaða
sem haldnar vora reglulega yfir
vetrarmánuðina.
Síðustu starfsár sín starfaði
Maggi sem húsvörður við Varmár-
skóla og eram við sannfærð um að
þar var réttur maður á réttum stað.
Um þessar mundir er öld liðin
frá fæðingu foreldra Magnúsar,
Kristínar og Lárasar. Af því tilefni
ætla afkomendur og tengdaböm að
minnast þeirra. Maggi var frá upp-
hafi með í öllum undirbúningi og lét
veikindin ekki hindra sig. Hans
verður sárt saknað.
Þakklátum huga kveðjum við
hjónin og bömin okkar kæran
bróður, mág og frænda og biðjum
honum blessunar.
Einlægar samúðarkveðjur send-
um við Höllu, bömunum, tengda-
bömum og afkomendum öllum.
Gerður og Tómas.
Elsku afi minn.
Það er nokkuð vist að allt tekur
enda um síðir. Þó að ég hafi alltaf
haft gaman af að stjóma þá get ég
víst ekki stjómað gangi lífsins. Ef
ég hefði fengið að ráða þá værir þú
ennþá héma hjá okkur ömmu í
Markholtinu. En eftir sitja allar
góðu minningamar sem ég á um
þig afi minn. Við tefldum mikið og
það var sannarlega þér að þakka að
eitt sinn hlaut ég titilinn skólaskák-
meistari Varmárskóla. Það er
margt sem þú hefur sagt og gert
sem á eftir að koma mér að gagni í
framtíðinni. Þú hafðir marga eftir-
sóknarverða eiginleika sem eiga
ábyggilega eftir að nýtast þér í
nýja lífinu þínu þama hinum megin.
Eg dáðist einna mest að jafnaðar-
geðinu þínu. Þú varst alltaf hress
og aldrei sá ég þig reiðast eða
hneykslast. Ég held að orð Didda
bróður þíns lýsi skapgerð þinni
einna best. Hann sagði að það hefði
verið ómögulegt að fljúgast á við
þig því að þú hefðir alltaf verið
hlæjandi. Já, þannig varstu afi
minn, alltaf brosandi og með ein-
hveija brandara á takteinum.
Þegar ég var í skátunum var orð-
ið æðruleysi útskýrt fyrir okkur
með sögu af Jóni sterka eða eitt-
hvað þvíumlíkt. Ef ég kem til með
að þurfa að útskýra þetta orð fyrir
einhverjum í framtíðinni þá segi ég
sögur af þér. Það var sama hvað
gekk á þá hélstu alltaf í góða skap-
ið. I gegnum erfið veikindi stóðstu
þig eins og hetja og sagðir aldrei
annað en að þér liði ágætlega.
Já, elsku afi minn, þú ert sannar-
lega hetja og það geta allir sem
þekkja þig vitnað um. Ég sakna þín
afskaplega mikið en ég finn mér
nokkra huggun í þessum orðum og
vona að aðrir sem syrgja þig geti
það líka.
Þegar þú grætur skoðaðu þá aft-
ur hug þinn og þú munt sjá að þú
grætur vegna þess sem áður var
gleði þín. (Khalíl Gibran).
Þetta skal ég muna þegar ég
syrgi þig, afi minn. Það lærði ég af
þér að taka lífinu létt og brosa við
hvert tækifæri. Nú veit ég að þú
fylgist með mér og hjálpar mér í
gegnum erfiðleika sem eiga eftir að
bíða mín.
Ég bið þig Guð að gefa,
góðum manni frið,
og sorgir okkar sefa,
svogleðintakivið.
(H.G.)
Elsku amma, ég veiti þér allan
minn styrk í þessari miklu sorg
þinni. Elsku afi, ég hlakka til að
hitta þig aftur, ég verð nú alltaf
Krúsan þín.
Þín
Halla.
Magnús Lárasson mágur minn
hefur kvatt þennan heim eftir
stranga baráttu við illvígan sjúk-
dóm. Hann var sú manngerð sem
ávallt sýndi glaðværð og bjartsýni
hvar sem hann fór.
Leiðir okkar lágu saman íyrir um
50 áram er ég tengdist fjölskyldu
hans, Brúarlandsfólkinu. Oftast
hitti ég hann er hann vann á hús-
gagnaverkstæði Olafs Guðbjarts-
sonar, að Laugavegi 7, en þar lærði
hann iðn sína. Hann flutti til Akra-
ness árið 1958 og fór að vinna hjá
undirrituðum. árið 1959 stofnaði
hann ásamt undirrituðum og Gísla
S. Sigurðssyni og eiginkonum okk-
ar Trésmiðjuna Akur hf. Vann
hann við fyrirtækið til ársins 1967
að hann flutti frá Akranesi í Mos-
fellssveitina þar vann hann upp frá
því, m.a. á Reykjalundi og hjá Mos-
fellshreppi.
Engum duldist að Magnús var
úrvalssmiður, vandvirkur og út-
sjónarsamur og var enginn svikinn
af vinnu hans. Hann var fróður og
vel lesinn og fylgdist mjög vel með
landsmálum og hafði fastmótaðar
skoðanir á þeim og leyndi því ekki
að hann var einlægur vinstri mað-
ur. Magnús var mjög góður söng-
maður og starfaði með ýmsum kór-
um meðan heilsan leyfði - enda
mikið um tónlistarfólk í hans ætt.
Hann kveður nú fyrstur af hinum
stóra systkinahópi frá Brúarlandi.
Þar er komið stórt skarð sem ekki
verður uppfyllt.
Ég þakka kærum mági mínum
samstarfsárin, vináttu og tryggð og
votta Höllu og fjölskyldunni allri
einlæga samúð.
Stefán Teitsson.
I dag kveðjum við Magnús Lár-
usson frá Brúarlandi, mág og svila.
Magnús stóð sig sem hetja gagn-
vart þeim illkynja sjúkdómi, sem
hvítblæði er. Aldrei kvartaði hann,
alltaf sagðist hann hafa það gott, en
við vissum betur. Þessi barátta stóð
í eitt ár þegar yfir lauk, hann um-
vafinn ástúð eiginkonu og bama.
Magnús giftist systur minni Hall-
fríði. Við áttum sama brúðkaupsár
og byrjuðum báðar okkar búskap á
Hrefnugötunni í Reykjavík í skjóli
foreldra okkar systra. Báðar eign-
uðumst við 4 böm á líku reki og var
alltaf mikill samgangur okkar á
milli og var Magnús góður tengda-
sonur foreldra okkar. Ekki vora
það bara fjölskylduboð heldur
einnig ferðalög, sem farin vora
saman gegnum árin, sem koma upp
í minningunni. Fyrst vora það
tjaldútilegur, síðan var farið að
færa sig inn í hús í gistingu. Magn-
ús var góður ferðafélagi, barngóður
og félagslyndur, enda alinn upp í
stóram systkinahóp á Brúarlandi,
þar sem faðir hans var skólastjóri
bamaskólans, sem einnig hafði
böm í heimavist. Eftir að börnin
stækkuðu, fóram við saman í ferðir
til útlanda, alltaf á eigin vegum með
kort í farteskinu og farið á milli
staða í rútum eða lestum og heim-
urinn skoðaður eða partur af hon-
um. Magnús var alltaf vel með á
nótunum, vel lesinn og fróður.
Margs er að minnast, en nú skilja
leiðir og þökkum við árin, sem við
nutum samvistar Magga.
Blessuð sé minning hans.
Anna og Steinþór.
Okkur langar til að minnast
Magnúsar Lárassonar föðurbróður
okkar sem nú er látinn. Við systkin-
in bjuggum með foreldram okkar,
hjá afa og ömmu í Tröllagili og fór-
um við þá oft í heimsókn til Magga
og Höllu í Markholtið. Strákarnir
léku sér með rauðu trébílana frá
Reykjalundi og við stelpumar vor-
um í mömmó. Það var alltaf svo
notalegt og gaman að koma til
þeirra.
Elsku Halla, Georg, Kristín,
Guðbjörg og Hallsteinn, ykkar
missir er mikill. Við biðjum algóðan
Guð að styrkja ykkur og blessa.
Blessuð sé minning Magnúsar
Lárassonar.
Inga og Kári Ragnarsbörn.
Fyrstu kynni okkar hjóna af
þeim Magnúsi og Höllu, vora í
Skotlandi þegar karlakórinn Þrest-
ir fór þangað í söngferðalag árið
1982. Var Magnús þá ekki kominn í
kórinn en þau komu með sem
ferðafélagar ásamt fleirum sem
boðin var þátttaka. Er kórinn söng
ári síðar á Víkingahátíð í Largs í
Skotlandi komu þau hjónin með og
hann sem kórfélagi. I þeirri ferð
keyptu Magnús og Halla bikar
handa kórnum og gáfu hann með
því fororði að hann skyldi afhentur
fullur af vökva þeirri rödd sem
hefði bestar mætingar yfir starfs-
árið. Hleypti þetta af stað metnaði
milli radda og munaði oft mjóu
hvaða rödd fengi að bergja á bik-
amum í lokahófi hvers starfsárs.
Arið 1992 fóram við saman í söng-
ferðalag til Noregs og tókum þátt í
kóramóti þeirra Norðmanna og
enduðum þá ferð með því að heim-
sækja og endurgjalda heimsókn til
Arósa í Danmörku.
Magnús var góður söngmaður og
félagi og alltaf tilbúinn að hjálpa til
ef eitthvað þurfti að gera fyrir kór-
inn.
Við áttum eftir að kynnast nánar
er við unnum saman við að innrétta
aðstöðu fyrir kórinn, bæði í húsi
Iðnskólans og er kórinn keypti hús-
næði sitt að Flatahrauni 21. Við inn-
réttinguna á Flatahrauninu gerðist
hann stórtækur, og til marks um
það tók hann að sér að smíða inn-
réttingar i eldhús og snyrtiher-
bergi. Þetta smíðaði hann heima hjá
sér þar sem hann hafði smíðaað-
stöðu. Hann gaf kómum þetta allt
saman og að auki eldavélina.
Þegar við kveðjum Magnús er
okkur hjónum efst í huga þakklæti
til Höllu og Magnúsar fyrir
ánægjulegar samverastundir.
Og við biðjum ástvinum öllum
Guðs blessunar.
Erla og Stefán.