Morgunblaðið - 22.10.1999, Síða 47

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 22. OKTÓBER 1999 44?«
+ Marselía Adolfs-
dóttir húsmóðir
fæddist á Akureyri
19. ágúst 1913. Hún
lést á Sjúkrahúsi
Reykjavíkur 12.
október síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru Adolf
Kristjánsson skip-
stjóri, f. 25. septem-
ber 1888, d. 8. mars
1944 og kona hans
Anna Friðrika Frið-
riksdóttir, f. 4.
október 1882, d. 5.
desember 1980.
Systkini Marselíu eru: 1) Guð-
rún Friðrika, f. 14. mars 1919,
húsmóðir á Akranesi, áður
Akureyri, ekkja eftir Ásgrím G.
Stefánsson, verksmiðjustjóra á
Akureyri, og eignuðust þau
þrjú börn. 2) María Jónína, f.
14. ágúst 1921, húsmóðir á
Akureyri, ekkja eftir Stefán
Stefánsson frá Hrísey verslun-
arstjóra og eignuðust þau tvo
syni. 3) Friðrik, f. 23.
nóvember 1924, út-
varpsvirki á Akra-
nesi, kona hans Jenný
V aldimarsdóttir.
Börn þeira eru fimm.
Þau skildu.
Hinn 17. maí 1941
giftist Marselía eftir-
lifandi eiginmanni
sínum Haraldi Þor-
varðarsyni, f. 21. júni
1915, deildarstjóra
hjá KEA, síðast um-
sjónarmanni Bréfa-
skóla SIS í Reykjavík.
Marselía og Haraldur
eignuðust þrjár dætur. Þær eru:
1) Anna Ragnhildur, f. 11. júní
1943, gift Daníel Guðjónssyni, yf-
irlögregluþjóni á Akureyri. Þau
skildu. Dóttir þeirra er Marsa
Hrönn, f. 7. apríl 1974. Sambýlis-
maður hennar er Garðar F. Vé-
steinsson. 2) Þorgerður Þórdís, f.
15. júní 1947, gift Grétari Bjarna-
syni stýrimanni. Þeirra synir eru:
Haraldur Þorri, f. 15. febrúar
1966, maki Ragnheiður Sigurð-
ardóttir. Börn þeirra eru Krist-
ófer Ernir og Hrafntinna MjöII.
Bjarni Þór, f. 12. júní 1972. 3)
María Friðrika, f. 13. september
1949, gift Þorsteini Geirssyni
ráðuneytisstjóra og er þeirra
sonur Haraldur Geir, f. 12. des-
ember 1986. Sonur Maríu fyrir
hjónaband er Sigurþór Smári
Einarsson, f. 24. mars 1975.
Stjúpdóttir Maríu er Vala
Rebekka Þorsteinsdóttir, f. 20.
nóvember 1973, í sambúð með
Sigurði Ómarssyni og eiga þau
einn son.
Marselía hóf verslunarstörf
hjá KEA á Akureyri sautján ára
og starfaði þar samtals í tólf ár.
Hún fór til Svíþjóðar og lauk
námi frá Húsmæðraskólanum á
Tarna vorið 1939. Eftir það
sinnti hún húsmóðurstörfum af
myndarskap allt til dauðadags.
Marselía og Haraldur fluttust
frá Akureyri til Akraness árið
1957 og frá Akranesi til Reykja-
víkur árið 1965. í Garðabæ
fluttust þau 1969 og bjuggu
lengst af á Smáraflöt en fluttust
fyrir þremur árum í Kirkjulund
8. _
Utför Marselíu hefur farið
fram.
MARSELIA
ADOLFSDÓTTIR
Tengdamóðir mín, Marselía Ad-
olfsdóttir er látin 86 ára að aldri. Það
var í ágúst sl. sem Marselía greindist
með krabbamein. Hún gekkst þá
undir mikla skurðaðgerð á Sjúkra-
húsi Reykjavíkur, sem um tíma virt-
ist ætla að bera árangur. Hún var
komin heim til sín um miðjan sept-
ember og útlit var fyrir hægan en ör-
uggan bata. En batinn brást og var
Marselía flutt aftur á sjúkrahús,
fyrst á Sankti Jósefsspítalann í
Hafnarfirði, en síðan á Sjúkrahús
Reykjavíkur. Þar lést hún að morgni
12. október sl.
Nú að leiðarlokum er margs að
minnast og margt að þakka. Tengda-
móðir mín var heilsteypt persóna,
greind og margfróð. Hún hélt í
heiðri gömul gildi, eins og margir af
hennar kynslóð og lifði eftir þeim.
Þrátt fyrir háan aldur var hún ung í
anda og ungleg og bar aldur sinn af-
ar vel. Fjölskylda hennar, Haraldur,
dæturnar þrjár, barnabörnin og við
tengdasynirnir, nutum óskoraðrar
umhyggju hennar og ástar. Heill og
hamingja fjölskyldunnar var megin-
viðfangsefni hennar og aðalstarf,
langa ævi. Þegar ég kynntist tengda-
móður minni og tengdaföður bjuggu
þau á Smáraflöt 51 í Garðabæ.
Heimilið var fallegt og bar þess
merki að húsmóðirin var bæði mynd-
arleg og smekkvís. Marselía og Har-
aldur voru reyndai’ mjög samhent
um heimilisstörfm og að allt væri þar
eins og best yrði á kostið. Gestrisin
voru þau með afbrigðum og heimilið
alltaf opið vinum og vandamönnum,
enda gestkvæmt mjög.
Marselía og Haraldur gengu í hjú-
skap á Akureyri og bjuggu þar fyrstu
árin. Þar fæddust dæturnar þrjár,
Anna, Þorgerður og María. Árið 1957
fluttust þau til Akraness, þar sem
Haraldur hóf störf við kaupfélagið.
Árið 1965 fluttust þau til Reykjavík-
ur er Haraldur réðst til SÍS.
Marselía fór ekki dult með það, að
þrátt fyrir að hún hefði um margt
kunnað vel við sig á Akranesi,
Reykjavík og svo hér í Garðabæ, þá
var Ákureyri henni kærust. Það var
ógleymanleg lífsreynsla, að ganga
með henni um gamla innbæinn á
Akureyri og heyra hana segja frá
íbúum gömlu húsanna, frá æsku sinni
þar og mannlífinu á Akureyri. Hún
þekkti sögu hvers einasta húss, vissi
hverjir höfðu byggt húsin og búið í
þeim, skyldleika þeiiTa og tengdir og
hvernig þeim hafði farnast. Allt rakti
hún þetta skipulega og af mikilli ná-
kvæmni, en svo skemmtilega að mað-
ur hreifst með og sá fyrir sér iðandi
mannlíf gömlu Akureyrar.
Marselía var reyndar fróð um
marga hluti og fylgdist enda vel með.
Henni var afar annt um íslenskt mál
og íslenskan skáldskap. Einkum
voru henni kær norðlensku skáldin,
Jónas, Matthías og Davíð. Marselía
lagði metnað sinn í að tala og rita
rétt íslenskt mál, og hafði mikla
ánægju af að glíma við erfið úrlausn-
arefni í málfræði og stafsetningu.
Marselía var listfeng. Hún spilaði á
píanó og málaði myndir í frístundum
sínum. Hún hélt og jafnan dagbók
um það helsta sem á dagana dreif.
Andlegu atgervi hélt hún óskertu
þrátt fyrir háan aldur og var reynd-
ar óvenju heisluhraust allt undir það
síðasta. Hún vann öll heimilisstörf,
eldaði og bakaði allt þar til hún
gekkst undir aðgerðina í ágúst sl.
Marselía hafði mikla ánægju af
ferðalögum og þau Haraldur ferðuð-
ust mikið bæði erlendis og innan-
lands. Á síðari árum vorum við hjón-
in eða Gerða dóttir þeirra og Grétar
tengdasonur jafnan með þeim í för.
Marselía mun hafa ferðast til Akur-
eyrar a.m.k. árlega sl. 42 ár. Síðustu
árin vorum við hjónin oft með þeim
og eru margar góðar minningar frá
þeim ferðum. Eftir því sem norðar
dró lyftist brúnin á þeirri gömlu og
þegar til Akureyrar var komið lék
hún við hvern sinn fingur.
En nú hefur Marselía lagt í sína
hinstu för. Á kveðjustundinni er mér
efst í huga þakklæti í hennar garð
fyi-ir einstaka vináttu og velvild, allt
frá því að María eiginkona mín
kynnti mig fyrir henni og föður sín-
um á Smárafiötinni og þar til yfir
lauk. Sonur minn Haraldur Geir,
sem alla sína ævi hefur notið ástar
og umhyggju ömmu sinnar hefur
beðið mig að þakka einnig fyrir sig.
Við biðjum góðan guð að sefa sorgir
ástvina Marselíu. Minningin um
hana er björt og mun ylja okkur öll-
um um ókomna framtíð.
Segið það móður minni,
að mörg hafi sprek brunnið,
héla, sem huldi rúður,
hjaðnaðogrunnið.
Skin leggur af skari.
Skuggar falla á glugga.
En minningar á ég margar,
sem milda og hugga.
(Davíð Stefánsson.)
Blessuð sé minning Marselíu Ad-
olfsdóttur.
Þorsteinn Geirsson.
Elskuleg amma mín er dáin. Mig
langar að minnast hennar í fáeinum
orðum. Ég man hvað ég hlakkaði
alltaf mikið til að fara suður í Garða-
bæinn á sumrin með foreldrum mín-
um að heimsækja ömmu og afa.
Alltaf var jafn gott að koma til þeirra
á Smáraflötina og stundum dvöldum
við þar mestallt sumarið. Það var al-
veg yndislegur tími. Ég man hvað
okkur ömmu þótti gaman að ganga
saman Smái’aflatarhringinn í róleg-
heitunum, virða fyrir okkar um-
hverfið og spjalla saman.
Ég sá ömmu í síðasta sinn nú í
sumar þegar hún og afi komu norð-
ur. Eins og venjulega fannst mér
hún bera aldurinn einstaklega vel,
vera jafn ungleg og falleg og hún var
þegar ég man fyrst eftir henni.
Amma var alltaf svo dugleg að
hringja í okkur mömmu og fylgjast
með því hvernig við hefðum það. Við
verðum lengi að venjast því að hún
eigi ekki eftir að hringja oftar til að
fá fréttir af fólkinu sínu fyrir norðan.
Amma mín var alltaf kölluð Marsa
og ég vai’ð þess heiðurs aðnjótandi
að vera skírð í höfuðið á henni, og er
ég stolt af því að bera þetta nafn í
minningu hennar.
Ég hef sjaldan séð jafn samrýnd
hjón og afa og ömmu, alltaf leiddust
þau arm í ann þegar þau fóru út að
ganga og maður sá langar leiðir hve
miklir kærleikar voru með þeim.
Elsku besta amma mín varð að
lokum að láta í minni pokann fyrir
erfiðum veikindum sínum eftir hetju-
lega baráttu. Sorg okkar og söknuð-
ur er mikill en ég veit að núna líður
henni vel þar sem hún er. Minning
hennar mun ávallt lifa í hjarta mér.
Elsku afi minn, missir þinn er
meiri en orð fá lýst eftir að hafa
misst lífsförunaut þinn til margra
áratuga. Megi Guð styrkja þig í
þessari miklu sorg.
Marsa Hrönn.
Elsku amma mín er dáin. Ég
minnist með söknuði þeirra ljúfu
stunda sem ég átti með þér og afa á
uppvaxtarárum mínum á Smáraflöt-
inni. Þú varst alltaf svo góð og hlý.
Minn fyi’sta dag í barnaskóla varst
það þú sem fylgdir mér í skólann og
leiddir mig þér við hönd. Ég man
enn hversu blíðlega þú fórst með
bænirnar þegar ég fór að sofa á
kvöldin. Alltaf gat maður treyst á
þig og þú varst ávallt tilbúin að veita
manni aðstoð ef á þurfti að halda.
Amma var fædd og uppalin á Akur-
eyri. Eftir að hún fluttist þaðan lét
hún sterklega í ljós hversu heitt hún
unni heimahögunum. Alltaf þegai’
talið barst að Akureyri ljómaði hún af
gleði og sagði frá af miklum áhuga.
Þó að tugii’ ára væru liðnir mundi hún
eftir fólki og atburðum liðinna tíma
sem þeh’ hefðu gerst í gær. Ég man
sérstaklega þegar tal okkar barst að
Davíð Stefánssyni frá Fagraskógi,
sem var í miklu uppáhaldi hjá mér og
ömmu. Hún sá hann oft ganga um
götui- Akureyrar, hyggilegan í útliti
og alvarlegan á svip.
Elsku amma, megi minning þín
lifa um ókomna tíð og kveð ég þig nú
í síðasta sinn með kvæði eftir okkar
uppáhaldsljóðskáld:
Við sjáum, að dýrð á djúpið slær,
þó degi sé tekið að halla.
Það er eins og festingin færist nær
ogfaðmijörðinaalla.
Svo djúp er þögnin við þína sæng,
að þar heyrast englar tala,
og einn þeirra blakar bleikum væng,
svo brjóstið þitt fái svala.
Nú strýkur hann barm þinn blítt og hljótt,
svo blaktir síðasti loginn.
En svo kemur dagui- og sumamótt
og svanur á bláan voginn.
(D. Stefánsson.)
Sigurþór Smári.
ÓLAFÍA
STEFÁNSDÓTTIR «
+ Ólafía Stefáns-
dóttir fæddist á
Felli í Breiðdal hinn
10. maí 1919. Hún
lést á dvalarheimili
aldraðra í Stykkis-
hólmi 11. október
siðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
þau Ragnhildur
Haraldsdóttir og
Stefán Þ. Guð-
mundsson.
Sambýlismaður
hennar var Jóhann-
es Jakobsson, f. í
Svínadalsseli í Saurbæ 7. des.
1907, en hann lést í apríl 1972
eftir stranga baráttu við erfíðan
sjúkdóm. Þeim varð níu barna
auðið, sem öll Iifa foreldra sína.
Útför Ólafíu fer fram frá
Staðarhólskirkju í Saurbæ í
dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Elsku amma, von-
andi ertu nógu forvitin
til þess að láta það eft-
ir þér að kíkja í blaðið,
því okkur langar til
þess að þakka þér fyr-
ir allt sem þú gafst
okkur.
Margt er það, og margt er
það,
sem minningarnar vekur,
og þær eru það eina,
sem enginn frá mér tekur.
(Davíð Stef.)
Ólafur og fjölskylda,
Guðrún og fjölskylda,
tílfhildur og Ijölskylda,
Jóhannes.
SIGRÍÐUR
PÁLSDÓTTIR
+ Sigríður Páls-
dóttir, fyrrver-
andi húsmóðir og
saumakona, fæddist
á Skálafelli í Suður-
sveit í A-Skafta-
fellssýslu 17. mars
1910. Hún lést á
hjúkrunarheimilinu
Sunnuhlíð í Kópa-
vogi 12. október síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Páll
Sigurðsson, bóndi á
Skálafelli, f. 19.5.
1880, og Pálína
Magnúsdóttir hús-
freyja, f. 5.9. 1877. Systkini
hennar eru Sigurður, f. 1908,
Gísli, f. 1913, Helga Guðrún, f.
1914, Jóhanna Lára, f. 1916,
Bergþóra, f. 1917, og Ásdís, f.
1920.
Okkur langar í fáeinum orðum að
minnast móðursystur okkar, Sigríð-
ar Pálsdóttur eða Siggu frænku
eins og við kölluðum hana alltaf.
Sigga var ákaflega ljúf kona og góð
heim að sækja. Heimili þeirra hjóna
Guðmundar og Siggu stóð öllum op-
ið og var þar oft gestkvæmt.
Sigga var elst systkinanna frá
Skálafelli í Suðursveit sem við syst-
urnar munum eftir og sá hún um að
viðhalda fjölskyldutengslunum.
Jólaboðin á Kópavogsbrautinni eru
okkur sérstaklega minnisstæð. Þar
var mikið skrafað og skeggrætt og
skyggnur frá liðnum árum skoðað-
ar. Ekki vantaði veitingarnar þar
sem jólaborðið svignaði undan
ístertunum og hnallþórunum sem
ljúflega rann niður með „spuri“
Ferðalögin með þeim hjónum á
Hinn 28. júní
1941 giftist Sigríð-
ur Guðmundi Olafs-
syni, verkstjóra hjá
Mjólkursamsölunni
í Rcykjavík, f. 17.
mars 1910, d. 21.10.
1997. Þau eignuðust
einn son, Ólaf, nær-
ingar- og fóður-
fræðing, forstöðu-
mann Aðfangaeftir-
litsins, f. 16.11. ^
1942. Hann er
kvæntur Lilju
Ólafsdóttur, bóka-
safnsfræðingi,
deildarstjóra hjá Bókasafni
Kópavogs, og eiga þau þijú
börn.
títför Sigríðar fer fram frá
Kópavogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
græna rússajeppanum eru ógleym-
anleg. Það voru ekki margir sem
áttu jeppa í þá daga og voru það al-
gjör forréttindi að fá að ferðast með
þeim, hvort heldur sem var upp á
Fimmvörðuháls eða austur í Skafta-
fellssýslu svo dæmi séu tekin. Sigg^,
sá alltaf um að enginn yrði nu
svangur og hafði hún heimabakaðar
kleinur og ýmislegt annað góðgæti
með í farteskinu.
Við minnumst Siggu sem góðrar
og traustrar frænku þegar Berg-
þóra móðir okkar, sem lést fyrir
tuttugu ái’um, átti við sín veikindi
að stríða. Sjálf vai’ Sigga mikið veik
síðustu æviár sín. Hún hefði orðið
níræð á næsta ári.
Við biðjum Guð að blessa minn-
ingu Siggu frænku.
Þóra og Svandís.
+
Þökkum innilega öllum þeim, sem sýndu
okkur samúð og vináttu vegna fráfalls elsku-
legrar móður okkar, stjúpmóður, tengda-
móður, ömmu og langömmu,
ÁSU SIGURÐARDÓTTUR,
Bláhömrum 13,
Reykjavík.
Guð blessi ykkur öll.
Ingólfur Sveinsson, Halla Hjörleifsdóttir,
Pálína Sveinsdóttir, Valgeir K. Gíslason,
Ásmundur Sveinsson, Tammy Ryan,
Jón Guðlaugur Sveinsson, Jóhanna Siggeirsdóttir,
Baldvin Sveinsson, Sigurlína Helgadóttir,
Jóhanna Sveinsdóttir,
barnabörn og barnabarnabarn.