Morgunblaðið - 17.12.1999, Page 51

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 17. DESEMBER 1999 51
er svo margt sem kemur upp í huga
minn þegar ég kveð hana að sinni.
En fyrst og síðast er það gleði og
þakklæti, því hún var vinur sem
kastaði bii'tu og yl á allt sviðið hverja
samverustund, svo stundin var önn-
ur og betri en stundin sem var liðin,
og sannaði um leið að í hverju lífsins
spori að maður getur verið manns
gaman, en samt notið alvöi-u lífsins.
Frá fyrsta degi var Sigríður mér
kær vinur, símalínan vai- okkar
fremsti fundarstaður, en oft áttum
við líka yndislegar samverustundir.
Stundum sækir maður vini með
leyndri þrá eftir að líkjast þeim að
manngildi, stundum fyiár suma næst
árangur, mér var gefið mikið. Eg
þakka allt og allt, þetta allt er gejrmt
í mínu hjarta.
Kæri Kristján, kærleiksríku dæt-
ur og sonur, Guðbjörg, Laufey, Odd-
ur, og tengdasynir, Theodór og Val-
ur, fjölskyldan hennar Siggu og
aðrir aðstandendur, Guð styi’ki ykk-
ur og blessi á þessum erfiðu stund-
um og um alla framtíð. Guð gefi ykk-
ur frið og gleði á fæðingarhátíð
frelsarans sem framundan er. I okk-
ur öllum er enn Sigríður eiginkonan,
móðir og vinur sem gaf okkur öllum
svo mikið. Guð blessi lifandi og fagra
minningu Sigríðar Runólfsdóttur.
Jóhanna Guðnadóttir.
Hvenær verða nágrannar kunn-
ingjar? Hvenær verða kunningjar
vinir? Það veit ég ekki en ég veit að
nú hef ég misst mína bestu vinkonu.
Það var fyrir 20 árum eða haustið
1979 að fólk var í önnum að gera hús-
in við Brautarás íbúðarhæf. Við á
númer 14 fluttumst inn í desember
og Kristján og Sigríður á númer 16
nokkru síðar. Svo skemmtilega vildi
til að þau áttu tvær dætur Guð-
björgu sex ára og Laufeyju fjögurra
ára. Eins og allir vita eru börn fljót
að kynnast og með þeim systrum og
Signinu Erlu dóttur okkar tókst
fljótlega góð vinátta. Seinna fæddist
Oddur, þessi ljúfi fróðleiksfúsi
drengur sem fljótlega varð heima-
gangur hjá okkur líka. Þegai- að
skólagöngu kom sátu þær Laufey og
Sigrún Erla saman í bekk í Árbæjar-
skóla allan grunnskólann. Það varð
til þess að samgangur milli heimil-
anna varð meiri og meiri.
Við Sigga kynntumst æ betur og
áður en varði var varla saumuð flík
eða bökuð kaka án þess að við þyrft-
um að bera saman bækur okkar.
Þegar eitthvað var um að vera hjá
okkur, t.d. ferming eða afmæli eða
þegar eitthvað bjátaði á, var Sigga
ætíð reiðubúin til hjálpar. Sú hjálp
var látin í té á svo einstaklega hljóð-
látan og hlýjan hátt eins og persóna
hennar var.
Sigríður var húsmæðrakennari að
mennt og starfaði við eldhús Sjúkra-
húss Reykjavíkur við sérfæði sjúkl-
inga. Hún var góður fulltrúi sinnar
stéttar. Það bar heimili hennar með
sér, látlaust, smekklegt og hreint.
Það sama má segja um fæðið, þar
var hollustan í fyrirrúmi. Það var
sama hvað Sigga tók sér fyrir hend-
ur, aldrei óhóf eða bruðl, alltaf
hagsýni og nýtni.
Nú þegar leiðir skilja streyma
fram minningar um gönguferðir,
sundferðir og bæjarferðir sem oftast
enduðu með tebolla við eldhúsborðið
hjá annarri hvorri. Þá eru ótaldar
stundirnar sem við eyddum saman í
görðunum okkar.
Nú á aðventunni sakna ég sárt
þess árlega viðburðar sem var að
skera út og steikja laufabrauð í eld-
húsinu hennar Siggu.
Svo breyttist allt. Það var fyrsta
sunnudag í september fytir rúmu áin
að við hjónin vorum að mála þakkan-
tinn á húsinu okkar og fjölskyldan á
númer 16 sat að snæðingi úti í garði,
allir glaðir í góðu veðri. Um kvöldið
fór Sigga með Odd í verslunarferð og
þá fyrirvaralaust veiktist hún. Hún
gekkst undir höfuðuppskurð og í
kjölfarið erfiða geislameðferð. Óllu
þessu tók hún með einstöku æðru-
leysi, staðráðin í að ná heilsu á ný.
Sigga styrktist smátt og smátt og
þegar líða tók á vetur gat hún sinnt
heimilisstörfum og var farin að
stunda gönguferðir á ný. Um vorið
var hún orðin sjálfri sér lík, farin að
taka þátt í sundleikfimi i Arbæjar-
lauginni og styi'ktist jafnt og þétt.
Aflt leit svo vel út, hún var jafnvel
farin að tala um að vinna aftur.
En þegar líða tók á haustið var
ljóst að ekki var allt með felldu. Það
var sárt að horfast í augu við þegar
þessi dugmikla kona varð að lúta í
lægi-a haldi fyrir þessum illvíga sjúk-
dómi. Eg hef aldrei orðið vitni að
annarri eins ást og umhyggju sem
Kiistján og börnin hennar sýndu
henni þennan erfiða tíma.
Eg þakka forsjóninni fyrir að hafa
kynnst þessari einstöku mannkosta-
konu og hafa átt hana að vinkonu
þessi ár.
Elsku Kristján, Guðbjörg, Laufey
og Oddur, ég bið algóðan Guð að
blessa ykkur og styrkja í ykkar
miklu sorg.
Erla Frederiksen
og fjölskylda.
I dag kveð ég mína kæru vinkonu,
Siggu Run. Undanfarna daga hafa
minningabrotin komið upp í huga
mér um þær stundir er við áttum
saman. Þakklátust er ég fyrir að
hafa fengið að hafa hana hjá mér síð-
astliðið haust. Það var löngu ákveðið
að ef hún hefði heilsu til og mynda-
takan kæmi vel út kæmi hún austur
á Stöðvarfjörð. Að þessu sinni kom
hún keyrandi með Astu, yngstu syst-
ur minni, en svo vildi til að ég var
sjálf stödd á Höfn og beið þeirra inn
hjá Nesjum, sitjandi á steini, prjón-
andi sokka. Hvað við hlógum mikið
er við hittumst og ég sagði frá því
hvernig ég hefði varið tíma mínum á
meðan ég beið.
Það voru yndislegir haustdagar
meðan hún dvaldi hjá mér. Veðrið
dásamlegt og notuðum við margar
stundir til að labba upp í brekkur og
tína bláber. Sátum við í kyrrðinni og
horfðum yfir Stöðvarfjörðinn, fæð-
ingarstað hennar, yfir að Kamba-
nesi og nutum fallega fjallahringsins
þar sem Súlurnar, stolt Stöðvar-
fjarðar, báru við himin. Það var á
slíkri stundu er hún sagði eitt sinn
við mig: „Þetta er yndislegt." Það
var ýmislegt annað sem við gerðum
þennan stutta tíma sem hún dvaldi
hjá mér. Keyi'ðum við að Flögu í
Skriðdal til að heilsa upp á frænd-
fólk hennar og einnig fórum við í
Þingmúla, þar sem foreldrar henn-
ar, Guðbjörg og Runólfur, eni jörð-
uð, en þau dóu bæði árið 1966 með
aðeins tveggja mánaða millibili. Eitt
kvöldið heimsóttum við Gúdda og
skoðuðum gamlar myndir, þar á
meðal frá síldarárunum og rifjaðist
þá margt hlægilegt upp fyrir okkur.
Óll síldarárin söltuðum við saman
hlið við hlið, hún númer 19 og ég
númer 18. Alltaf vorum við með jafn-
margar tunnur í afrakstur, þó svo
hún væri flj ótari að skera hafði ég
hana á lokasprettinum þar sem ég
var fljótari að leggja niður í tunn-
urnar. Sumarið 1967 dvaldi hún á
æskuheimili mínu, Vengi, en það var
síðasta sumai'ið sem hún var á
Stöðvarfirði.
Eftir að hún fluttist suður höfum
við alltaf haldið sambandi. Hún
heimsótt mig og ég hana. Skemmst
er að minnast afmælishátíðar á
Stöðvarfirði fyrir þremur árum en
þá vorum við fjölskyldan svo heppin
að fá að njóta nærveru hennar,
bræðra og fjölskyldna þeirra.
Með söknuði í huga kveðjum við
Viðar góða vinkonu okkar og biðjum
þess að algóður guð styrki eigin-
mann hennar, börn, bræður og aðra
aðstandendur í sorg þeiiTa og sökn-
uði.
Heiðdís Guðinundsdóttir.
Látin er langt um aldur fram, vin-
kona mín frá barnæsku, Sigríður
Þórunn Runólfsdóttir. Við ólumst
upp á Stöðvarfirði, í litlu samfélagi.
Það var ýmislegt sem krakkar gerðu
sér til gamans, öðruvísi en nú, þá var
ekkert sjónvarp og engin tölvuvæð-
ing;
A milli foreldra okkar var góð vin-
átta og var það fastur liður, að einu
sinni á vetri var farið í heimsókn sitt
á hvað til að spila og fylgdu ki'akk-
arnir með, þá var oft kátt á hjalla.
Við vorum síðan saman tvo vetur á
Eiðaskóla og herbergisfélagar ann-
an veturinn. Eftir það fækkaði sam-
verustundum eins og gengur, þú
fluttist tU Reykjavíkur, Sigga mín,
en ég varð áfram á æskustöðvunum.
En þú komst af og til áustur, og með
fjölskylduna þína, þá hittumst við
oftast nær, en samfundirnir hefðu
mátt vera miklu fleiri.
Það verða mér ógleymanlegar
minningar þegar þú varst hjá mér
yfir helgi í september sl. Við gerðum
ýmislegt okkur til gamans, fórum í
berjamó í yndislegu veðri, skruppum
inn að Stöð, heimsóttum mömmu á
Sjúkrahúsið í Neskaupstað, og fór-
um út að borða, og held ég að við höf-
um báðar notið þessara stunda.
Ég var búin að ákveða að hringja á
afmælinu þínu, en þá varst þú orðin
veik. Við Jói og móðh' mín sendum
Ki’istjáni, Guðbjörgu, Laufeyju,
Oddi, Eymundi, Erlingi og öðrum
ástvinum okkai' innilegustu samúð-
arkveðjur og biðjum Guð að styrkja
ykkur í þessari miklu sorg.
Elsku Sigga mín. Því miður kemst
ég ekki til að fylgja þér, en vil að lok-
um þakka vináttu í gegnum árin og
bið Guð að blessa minningu þína.
Guðný E. Kristjánsdóttir.
Láttu nú ljósið þitt
logaviðrúmið mitt.
Hafðuþarsessogsæti,
signaði Jesú mæti
(Höf. ók.)
Gömul vinkona hefur kvatt langt um
aldur fram. Við Sigga kynntumst
fyrir nákvæmlega 40 árum þegar vð
settumst á skólabekk í Alþýðuskól-
anum á Eiðum haustið 1959. Ekki
vorum við háar í loftinu þá, að verða
14 og 15 ára. Þar vorum við þrjá vet-
ur og lærðum við oft saman enda fór
enginn ólesinn í tíma.
Við fluttumst til Reykjavíkur á
sama tíma og var kunningsskapnum
haldið áfram og fórum við oft saman
í Breiðfirðingabúð og svo náttúrlega
í Glaumbæ. Þó samgangurinn
minnkaði um tíma þar sem ég var
fyrri til að byrja búskap en leið
Siggu lá í Húsmæðrakennaraskól-
ann - vissum við alltaf hvor af ann-
arri og hefur aldrei borið skugga á
þá vináttu.
Árið 1980 urðum við nági-annar í
Selásnum. Börnin okkar voru á sama
aldri - þar á meðal jafngamlar dætur
sem voru í sama bekk í skóla og var
mikill samgangur á milli heimilanna
- báðar vorum við mikið að sauma á
börnin og var skipst á sniðum og
hjálpast að. Alltaf var gott að leita til
Siggu því hún var einstaklega greið-
vikin og góð vinkona og nágranni.
Sigga var mjög myndarleg í öllu
sem hún tók sér fyrir hendur. Bjó
hún fjölskyldu sinni mjög smekklegt
og notalegt heimili þar sem gott var
að koma.
Hún stóð sig eins og hetja í veik-
indunum, aldrei heyrðist hún kvarta.
í október kom hún í heimsókn og
ekki datt mér í hug að það væri síð-
asta heimsóknin. Hún dó heima í
faðmi fjölskyldunnar er umvafði
hana kærleika sínum.
Ég og fjölskylda mín sendum
Ki'istjáni, Guðbjörgu, Laufeyju,
Oddi, tengdasonunum og öðrum að-
standendum innilegustu samúðai'-
kveðjur.
Sigurlaug (Systa).
Þeir sem verða samferða gegnum
lífið hafa á einhvern hátt áhrif hver á
annan. Mismunandi mikil eins og
eðlilegt er og á mismunandi vegu.
Sumir eru þeirrar gerðar að það er
mikils vh'ði að hafa átt þá að sam-
ferðamönnum og þeir sem þess hafa
notið eru ríkari en ella. Þannig var
því farið með Sigríði Runólfsdóttur,
vinkonu mína, sem nú er látin eftir
erfið veikindi. Við sem höfum átt
hana að samferðamanni erum sann-
arlega ríkari en ella.
Ég kynntist Siggu fyrst þegar ég
vann með Kristjáni manni hennar og
stuttu síðar urðum við nágrannar í
Brautarásnum. Ilætur okkar léku
sér saman og stundum leit ég eftir
Oddi ef mamma hans þurfti að
skreppa frá. Við áttum margar góðar
samverustundir bæði þá og síðar.
Það var alltaf gott að fá Siggu í heim-
sókn og ekki síður að koma til henn-
ar. Hún var einstaklega góð móðir og
húsmóðir, hlý og yfirveguð. Alltaf
voru heimatilbúnar kræsingar á
borðum því hún var framúrskarandi
lagin og myndarleg við allt sem að
heimilinu sneri. Við fylgdumst með
gróðrinum í görðunum hvor hjá ann-
arri og oft fengum við okkur líka
göngutúra í Elliðaárdalnum því báð-
ar kunnum við vel að meta að búa í
nálægð við hann.
í veikindunum sýndi Sigga sitt
eðlislæga æðruleysi og jafnvægi og
fjölskyldan umvafði hana þannig að
vai’t hefði verið hægt að annast hana
betur.
Ég og fjölskylda mín vottum
Kristjáni, börnum þeirra og öðrum
aðstandendum innilega samúð. Guð
blessi minningu Siggu.
Eg sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir,
égbiðaðþúsofirrótt.
(Þórunn Sig.)
Steinunn Guðjónsdóttir.
Okkur var þungt um hjartarætur
þegar okkur barst til eyrna fregnin
um andlát Sigríðar Runólfsdóttur
sem hafði átt við erfið veikindi að
stríða undanfarið ár. Það er alltaf
þungbært að missa ástvini sína, það
er sama á hvaða tíma árs, en jólin
eru þungbær tími að fylgja sínum til
grafar.
Sigríður var einstaklega góð,
vönduð og vinnusöm. Hún vildi öllum
vel og mátti ekkert aumt sjá.
Þótt kveðji vinur einn og einn
og aðrir týnist mér,
ég á þann vin, sem ekki bregst
ogaldreiburtufer.
Þó styttist dagur, daprist ljós
og dimmi meir og meir,
ég þekki ljós sem logar skært,
það ljós, er aldrei deyr.
(Margi'. Jónsd.)
Við vottum eiginmanni hennar og
börnum dýpstu samúð. Megi Guð
gefa þeim styi’k og þrek til að takast
á við sorgina. Megi hún hvíla í friði.
Anna Edda og Svava.
Nú er hún farin eftir stutta við-
veru hér hjá okkur.
Ég er svo stoltur að hafa kynnst
þér, þennan stutta tíma sem við átt-
um saman.
Það er svo margt gott sem þú
sýndir okkur, kærleiki, traust, ást og
fyrirgefning var þér svo eðlilegt.
Megi góður Guð vera með þér.
Hvað hjálpar þér í heimsins glaumi,
að heiminum verðirðu’ ekki að bráð?
Þá berast lætur lífs með straumi,
og lystisemdum sleppir taumi,
hvað hjálpar, nema heirans náð?
Og þegar allt er upp á móti,
andinn bugaður, holdið þjáð,
andstreymisins í öldu róti
allir þá vinir burtu fljóti,
guðserþóeftirgæzka’ognáð. ’f'
Hver dugar þér í dauðans stríði,
er duga ei lengur mannleg ráð,
þá horfin er þér heimsins piýði,
en hugann nístir angur og kvíði,
hvað dugir, nema Drottins náð?
(GrímurThomsen)
Theodór Carl Steinþórsson.
Látin er langt um aldur fram kær
samstarfskona okkar Sign'ður Run-
ólfsdóttir. Það var okkur vinnufélög-
unum mikið áfall þegar Sigríður
greindist með alvarlegan sjúkdóm,
fyrir rému ári, sem nú hefur lagt
hana að velli.
Sigríður var hússtjórnai'kennari
og matarfræðingur að mennt og
stai'faði mestallan sinn starfsaldur í
eldhúsi Borgarspítalans eða frá ár-
inu 1970. Hún var mjög samvisku-
söm og duglegur starfskraftur.
Hennar starfssvið var m.a. að sjá um
fæði fyrir sjúklinga með sérþarfir í
mataræði. Hún tók virkan þátt í
miklum tæknilegum breytingum
sem urðu innan eldhússins á hennar
starfstíma. Sigi'íður var náttúruunn-
andi og hafði yndi af gönguferðum
um landið. Síðastliðið sumar fór hún
í ferðalag um Vestfirði og þrátt fyrir
heilsuleysi naut hún ferðarinnar,
Hún var einnig mjög listfeng og
saumakona hin besta enda einstak-
lega vandvirk.
Sign'ður var hæglát og dul um eig-
in hagi en bar hins vegar hag ann-
arra mjög fyrir brjósti.
Þau ljós sem skærast lýsa
þau ljós sem skína glaðast
þauberamestabirtu,
en brenna líka hraðast
En fyir en nokkur uggir -
fer um þau harður bylur
erdauðadómurfellur
og dóm þann enginn skilur.
Enskiniðlogskæra
er skamma stund oss gladdi
það kveikti ást og yndi
með öllum sem það kvaddi.
Þótt burt úr hörðum heimi
nú hverfi ljósið bjarta
þá situr eftir ylur
í okkar mædda hjarta.
(Friðrik Guðni Þórleifsson.)
Með þessum fátæklegu orðum
kveðjum við Sigríði Runólfsdóttur
og biðjum henni blessunar. Innilegar
samúðarkveðjur sendum við eigin-
manni hennar og börnum.
Samstarfsfólk cldhúsi
Borgarspítala. j
t
Faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
ÓLAFUR KRISTJÁN JÓNSSON,
frá Mjóabóli,
Ásgarði 45, Reykjavík,
síðast til heimilis í Brekkubæ 12,
lést á Sjúkrahúsi Reykjavíkur miðvikudaginn
15. desember.
Jarðarförin auglýst síðar.
Helene Pálsdóttir,
Regína Jóhannsdóttir,
Jón H. Ólafsson,
Sævar Már Ólafsson,
Grétar Þ. Ólafsson,
Ragnheiður Ólafsdóttir, Ingibergur F. Gunnlaugsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Ástkær faðir okkar,
EINAR SIGURÐSSON
fv. flugstjóri,
Lúxemborg,
er látinn.
Jarðarförin fer fram frá Fossvogskirkju mánu-
daginn 20. desember kl. 10.30.
Fyrir hönd aðstandenda,
Ingibjörg Einarsdóttir,
Sigurður Einarsson,
Gunnar Óðinn Einarsson,
Stella Ragna Einarsdóttir.