Morgunblaðið - 01.04.2000, Page 57

Morgunblaðið - 01.04.2000, Page 57
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 1. APRÍL 2000 57 MINNINGAR BÖÐVAR ÁMUNDASON OG MARGRÉTINGIBJÖRG THEODÓRSDÓTTIR + Böðvar Ámundason fæddist í Dalkoti á Vatnsnesi í V-Húna- vatnssýslu 1. janúar 1917. Hann lést á Landspítalanum 24. janúar si'ðastliðinn og fór útför hans fram frá Fossvogs- kirkju 4. febrúar. Margrét Ingi- björg Theodórsdótt- ir fæddist í Dalkoti á Vatnsnesi í V-Húna- vatnssýslu 23. júní 1919. Hún lést á Sjúkrahúsi Hvammstanga 14. mars síðastliðinn og fór útför hennar fram frá Hvammstanga- kirkju 21. mars. Böðvar föðurbróður minn hefur gengið veg lífsins á enda. Við andlát hans rifjast upp og ylja góðar minn- ingar og þakklæti. Hann var af þeirri kynslóð sem hefur lagt allt sitt í að gera mína kynslóð að því sem við er- um og vona ég að við séum þess megnug að flytja þá hlýju, góðvild og hvatningu sem Böðvar bjó yfir til framtíðar. Var ekkert til sparað af hans hálfu en þó þekkti hann hvað var að hafa lítið því tæpast var um annað að ræða í bemsku og æsku hans. Böðvar var nýársbarn í stórum systkinahóp sem ólst upp í Dalkoti í Hlíðardal á Vatnsnesi. Einn harðasti vetur í manna minnum var ári eftir fæðingu hans, og hefur án efa verið þröngt í búi hjá ömmu og afa í Dal- koti, það segir sig sjálft. Þegar Böðv- ar rifjaði upp liðna tíma af frásagnar- list sem honum var einum lagið brást röddin á stundum en oftast var létt- leikinn, gamansemin og það spaugi- lega sem hann hafði fram að færa, allt var svo Ijóslifandi og gott og eig- um við systkinin og fjölskyldur góðar minningar um föðurbróður okkar. Skólaganga Böðvars var eins og tíðkaðist í hans ungdæmi, en skóla lífsins nýtti hann vel. Böðvar var ávallt tilbúinn að tileinka sér nýjung- ar, man ég eftir hvað mikinn áhuga hann hafði á að efla íslenskan iðnað. Fyrir norðan vann Böðvar þau störf sem buðust, einkum bifreiðaakstur og fólksflutninga. Hann átti góðar minningar þar um og var nafn Daní- els Markússonar vinar hans oft nefnt í þeirri umræðu. Um 1940 flutti Böðvar til Reykjavíkur og nokkru síðar gerðist hann slökkviliðsmaður á Reykjarvíkurflugvelli. Þar var hans starfsvettvangur í fjóra áratugi en síðustu starfsárin vann hann hjá Olís. Hann var félagslyndur, var í Félagi slökkviliðsmanna, Húnvetn- ingafélaginu í Reykjavík og þar sem hann gat lagt góðum málum lið. Böðvar unni börnum sínum og mikil var gleði hans þegar hann varð afi. Böm Stínu og fjölskyldur þeirra hafa notið ástríkis Böðvars, ánægju- legt var að fylgjast með hvernig þeim lánaðist að sameina stórfjöl- skylduna. Böðvar var einstaklega bamgóður, þess nutum við systkinin. Góður var hann lítilmagnanum, mátti ekkert aumt sjá og hygg ég að margir hafi notið þess fyrr og síðar. Ættingjar og vinir Stínu og Böðvars voru oft um lengri eða skemmri tíma hjá þeim vegna sjúkleika eða ann- arra erinda, og vora þau óþreytandi að keyra um og aðstoða eftir því hvað þurfti hverju sinni. Allt gert til að greiða götu af hjálpsemi og hlýhug, af þeirra fundi var gott að fara. Böðvar hafði gaman af bílum. Hann átti þá marga og í seinni tíð var það eitt hans helsta tómstundagam- an og ber svarti „Bensinn" vott um það. Árið 1985 hittumst við afkom- endur ömmu og afa á ættarmóti fyrir norðan, m.a. var farið að Dalkoti. Böðvar var sjálfskipaður leiðsögu- maður, sagði okkur frá liðnum tím- um. Það var sem liðnir tímar færðust fram og staðnæmdust á okkar fundi. Margt gullkornið var sagt, prakk- arastrik, viðburðir eins og smala- mennska, heyskapur; skólaganga svo og margt fleira. A kveðjustund er margs að minnast. Sendi öllum ástvinum hans innilegar samúðar- kveðjur. Guð blessi minningu Böðv- ars. Guðrún Jónsdóttir. Þegar mér barst andlátsfregn Margrétar föðursystur minnar „Möggu frænku“ framkallast ljúfar minningar og þakklæti. Hún fæddist norður á Vatnsnesi árið 1919. í upp- eldi naut hún barnafræðslu sveitar- innar, eins og tíðkaðist í þá daga, og skóla lífsins nýtti hún vel og var vin- sæl meðal samferðafólks og vinnufé- laga. Mínar fyrstu minningar um Möggu frænku eru frá heimsókn að Almenningi þar sem þau Bjarni eig- inmaður hennar bjuggu ásamt dætr- um sínum Hólmfríði og Elísabetu, góðar móttökur og glaðværð eru mér efst í huga eftir þann fund. Þegar Ásta amma varð sjötug í maí 1960 sá Magga um baksturinn. Eg hef aldrei séð eins mikið magn af smákökum, fullir balar í mínu bamsminni og flottar tertur, sem í seinni tfð eru nefndar „Hnallþórur“. Þá voru ekki nútímaþægindi við undirbúning, en Magga frænka töfraði á látlausan hátt allt það besta sem hægt var að bjóða, og allt eftirminnilegt. Þegar foreldrar mínir og við systkinin fór- um í kaupstaðinn til Hvammstanga var oftast komið við hjá Bjarna og Möggu og ekkert til sparað í litla húsinu þeirra til að taka á móti okkur af gestrisni, eins og þeim var eigin- leg og gott var að vera í návist þeirra. Magga vann ýmist störf sem buð- ust, um árabil í eldhúsi Sjúkrahúss- ins á Hvammstanga. Magga hafði gaman af að ferðast um landið en einnig átti hún þess kost að fara er- lendis, til Þýskalands, Skotlands, Noregs og Færeyja. Ferðasögur hennar voru ljóslifandi með glettni, gamansemi og dillandi hlátri. Magga tók líka á móti ferðafólki sem heimsótti hérað hennar og var hún oft fengin sem leiðsögumaður _ ókunnugum, einkum um Vatnsnesið. Hafa margir notið gestrisni og glað- værðar hennar á þeim vettvangi. Magga frænka var félagsvera, virk í Kvennfélaginu Sigurósk, sem lagt hefur mörgum málefnum lið, og í fé- lagi eldri borgara átti hún margar góðar stundir. Magga var handlagin, vann mikið í höndunum og var gjam- an með margt í takinu, fannst gott að hvfla sig á einu, og halla sér að öðru verkefni. Hún var alltaf að og marga heíúr hún glatt með handverki sínu. Möggu frænku var annt um fólkið sitt, dæturnar, tengdasynina og-' bamabörnin og fjölskyldur þeirra, sem vom augasteinar hennar. í árs- byijun 1991 greindist Magga með krabbamein, fullviss um sigur mætti hún þeim tíðindum. Mér er minnis- stæð frásögn hennar þegar hún missti hárið sem var þykkt og mikið og gleði hennar vorið 1992 þegar ég hitti hana og hún sýndi mér „hárið“ sitt. Magga frænka var gjafmild og hafði gaman af að gleðja. Höfum við systkinin notið þess á hátíðarstund- um í lífi okkar og barna okkar. Síðast þegar ég heimsótti Möggu frænku, var það í Nestúnið, fallegu íbúðina, sem hún var svo hreykin og stolt yfir. „Hér er allt sem ég þarf, meira að segja eldhúsgluggi í ekki stærri íbúð og allt vel málað“. Þarna leið frænku minni vel í návist góðra granna. Á kveðjustund er margs að minnast, þakkir fyrir allt sem Magga frænka hefur lagt af mörkum, góðar minn- ingar í minningabankann. Samúðar- kveðjur til allra ástvina hennar. Guð blessi minningu Möggu frænku. Guðrún Jónsdóttir. + Guðrún Valfríð- ur Oddsdóttir var fædd á Efri- Brunná í Saurbæ í Dalasýslu 31. des- ember 1916. Hún andaðist á Heil- brigðisstofnun Suð- urnesja 22. mars síð- astliðinn. Foreldrar hennar voru Oddur Jensson, f. 9.4. 1880, d. 29.7. 1962, hús- maður og bóndi, og seinni kona hans Valfríður Ólafsdótt- ir, f. 30.7. 1893, d. 9.9. 1984, frá Vatni í Haukadal. Eiginmaður Guðrúnar var Jens Elís Jóhannsson, f. 10.2. 1904, d. 2.4. 1989. Börn þeirra eru: Elin- borg Ósk, f. 10.4. 1935, gift Kristni Antonssyni í Ytri-Njarð- vík og eiga þau fimm börn; Unn- Hún Guðrún Valfríður Oddsdóttir hefur kvatt sitt líf og haldið í æðri heima, þar sem alltaf er sól og sum- ar. Verkefni hennar í lífinu hafa ver- ið stór og mikið á hana lagt, en alltaf hefur hún brugðist við með góðsemi, góðvild og dugnaði. Guðrún ólst upp með foreldrum sínum að Hvarfsdal á Skarðströnd fram yfir fermingu. Hún var ung að árum þegar hún fluttist að Sælings- dal í Hvammssveit sem ráðskona til Elísar Jóhannssonar bónda. Guðrún var stutt ráðskona. Þau Elís gengu í hjónaband og bjuggu saman meðan bæði lifðu og áttu saman fjölda bama. Þegar börnin komust á legg og tíndust að heiman eitt af öðru og heilsa Elísar var orðin bág fluttust þau suðui- með sjó til Erlu, dóttur sinnar, sem hafði ríflegt húsnæði, og vel fór um þau. Viðbrigðin voru þó mikil hjá Guðrúnu, lítið um að hugsa eða starfa. Það leið ekki langur tími frá því hún kom suður þar til hún fór aftur vestur til að taka á móti nýju sumar- húsi sem hún lét setja niður á feg- ursta stað í Sælingsdalslandi. Þráin ur f. 21.3. 1936, í sambúð með Sigfúsi Ingimundarsyni í Hafnarfirði, Unnur á ijórar dætur með fyrrverandi maka, Krisljáni Jenssyni; Ástvaldur, f. 23.9. 1937, bóndi á Hof- akri, kvæntur Guð- rúnu Aðalsteinsdóttur og eiga þau þrjú börn; Halldóra Val- fríður, f. 9.2. 1939, gift Ásmundi Una Guðmundssyni á Akranesi og eiga þau fjögur börn á lífi; Jóhann Oddur, f. 27.10. 1940, bóndi á Skerðings- stöðum, kvæntur Ragnheiði Iluldu Jónsdóttur og eiga þau sex börn; Bjartmann, f. 9.11. 1944, d. 16.2. 1953; Fanney, f. 23.4. 1947, gift Jónasi Ingimundarsyni í til heimahaganna hefur verið öllu yf- irsterkari. Þar undi hún sér vel sum- arlangt og hafði nóg að starfa sem hún hafði yndi af. Síðasta ár breyttust hagir henn- ar. Sjúkdómur, sem ekki var hægt að ráða við, réðst á líf hennar og heilsu. Hún hefur fengið eilífa hvíld frá amstri lífsins. Guðrún Valfríður Oddsdóttir er kvödd með djúpri þökk fyrir allt sem hún hefur áorkað í lífinu. Jensína Halldórsdóttir Með þessum orðum langar mig að minnast ömmu minnar hennar Guð- rúnar. Ég mun sakna hennar mikið. Hún hefur alltaf verið hjá mér og verið mér alltaf svo góð. Ég mun sakna þess að hafa hana ekki í sveit- inni þegar ég kem þangað. Það var alltaf gaman að koma í sveitina til hennar því hún leyfði mér alltaf að fara á bak á hestinum okkar. Á veturna bjó hún hjá for- eldrum mínum og ég mun sakna þess að hún muni ekki vera heima þegar ég kem heim úr skólanum. Oft þegar ég kom þreytt heim úr Kcflavík og eiga þau þrjú börn; Guðborg, f. 30.9. 1948, gift Gunn- þóri Eiríkssyni í Keflavík og eiga þau þijú börn; Jens, f. 14.5. 1951, kvæntur Maríu Kristínu Björns- dóttur og eiga þau þijú börn og búa í' Garðinum, Jens átti eitt barn fyrir; Bjartmann, f. 1.6. 1954, búsettur í Búðardal; Guð- mundur, f. 29.11. 1955, bóndi í Sælingsdal, kvæntur Kolbrúnu Bylgju Sveinbjörnsdóttur og eiga þau fjögur börn og Kolbrún átti eina dóttur áður; Olafur Sævar, f. 3.5. 1957, búsettur í Garðinum og á tvær dætur með Jónu Kristins- dóttur, sambýliskona Ólafs Sæv- ars er Gunnþórunn Þorsteinsdótt- ir og á hún tvö böm; Erla, f. 7.11. 1959, gift Guðjóni Tyrfingi Ivars- syni í Garðinum og eiga þau fjög- ur börn; tvíburabróðir Erlu dó í fæðingu; Elís Þröstur, f. 31.7. 1962, búsettur í Borgarnesi. Af- komendur Guðrúnar og Elísar eru orðnir yfir eitt hundrað tals- ins. Útför Guðrúnar verður gerð frá Ilvammskirkju í Dölum í dag og hefst athöfnin klukkan 14. skólanum tók hún mig í fangið og söng gamlar vísur fyrir mig. Eg samdi ljóð um hana og með þeim orðum vil ég kveðja ömmu mína. Amma Hún var amma mín og hét Guðrún. Góð hún var við allt og alla kom ég heim úr skóla lúin og þreytt tók hún mig í fang sér og söng gamlarvisur. Kallaði hún okkur systur tvær blómarósimar sínar. Vertu sæl, amma mín, og guð geymi þig. Elísabet. Mig langar til að minnast hér með nokkrun orðum hennar Guðrúnar ömmu minnar. Söknuður og eftirsjá eftir þessari einstöku og hjartahlýju konu sem hún amma var er mikil, en sorgin yf- ir því að hún hefur kvatt okkur er einnig huggun og ánægja yfir að hún skuli loks hafa fengið hvfldina eftir erfið veikindi. Þegar foreldrar mínir byggðu sitt eigið hús, með mig pínulitla, fluttu amma og afi með þeim inn að hálíú, þ.e.a.s. þau bjuggu alltaf hjá okkur á veturna en í sveitinni á sumrin. Ég man alltaf þegar við systkinin lékum okkur inni í herbergi hjá þeim, þá tóku þau oft leikföngin okkar og léku sér með okkur. Amma var góð við allt og alla. Hún tók alltaf ákaflega vel á móti fólki með sinni einstöku hlýju og góðum veitingum. Alltaf var lagt á borð þegar fólk bar að garði, alveg sama hvaða tíma dags það var. Ég á eftir að sakna hennar mikið, og þess tíma sem ég átti með henni, sérstaklega jólanna, því ég hef ekki lifað þau jól sem hún er ekki hjá okk- ur, og því held ég að næstu jól verðL erfið, en ég veit að henni líður vel þvi nú er hún hjá afa. Ég vil kveðja hana ömmu mína með þessum orðum: Margseraðminnast, margterhéraðþakka. Guði sé lof fyrir liðna tíð. Margs er að minnast, margs er að sakna. Guð þerri tregatárin stríð. (V. Briem.) Vertu sæl, amma mín, og guð geymiþig. Heiða. + Hugheilar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur hlýhug og samúð við andlát og útför KRISTJÁNS SIGURPÁLS GUÐLAUGSSONAR, Kóngsbakka 1, Reykjavík. Sérstakar þakkir eru sendar Flugvirkjafélagi íslands og kvenfélaginu Fífunum fyrir einstaka vinsemd og velvilja. Fyrir hönd aðstandenda, Ingimundur Sigurpálsson, Hallveig Hilmarsdóttir og barnabörn. t Innilegar þakkir sendum við öllum þeim, sem sýndu okkur samúð og hlýhug við andlát og útför elskulegrar móður minnar, tengda- móður, ömmu og langömmu, MAGNEU GRÓU SIGURÐARDÓTTUR, Þrastarlundi 18, Garðabæ. Sérstakar þakkir til hjúkrunarfólks á hjúkrun- arheimilinu Holtsbúð, Garðabæ. Sigrún Einarsdóttir, Karl Eyjólfsson, Ásgerður Karlsdóttir, Óskar Jensson, Einar Karlsson, Hege Bull Engelstad, Magnea Karlsdóttir, Sölvi Sveinsson og barnabarnabörn. GUÐRÚN VALFRÍÐ- UR ODDSDÓTTIR

x

Morgunblaðið

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.