Morgunblaðið - 06.06.2000, Side 53

Morgunblaðið - 06.06.2000, Side 53
MÖÉtíÚÍÍBLÁÐIÐ MINNINGAR ÞKID.tl’llAGÚR 6. JÖKÍ 2000 garðinn stóra sem þá þegar hafði orðið fyrir skelfilegum áföllum. Oft kom hún í heimsókn og er eitt skipti mér sérstaklega minnisstætt. As- laug Perla og Birta frænka hennar voru heima að leika sér og hét leik- urinn Öskubuskuleikur. Þær mok- uðu öskunni úr arninum hjá mér og fylltu allar gluggakistur og vasa í húsinu því önnur átti að vera Ösku- buska og hin vonda stjúpan. Sótugar og skömmustulegar litu þær á mig þegar ég gekk inn í stofuna en reiði var ekki það fyrsta sem kom upp í huga mér því hugmyndaflug þeirra fannst mér svo ótrúlegt. Eg fór að hlæja og þær þá líka. Ég er mjög þakklát fyi’ir allar stundirnar sem ég og fjölskylda mín eyddu með henni. En skyndilega dró ský fyrir sólu og eftir sitja minningarnar ljúfsárar eins og ljóðin hennar. Þau munu minna okkur um ókomna framtíð á drauma sem ekki fengu að rætast. Hann sem lífið gaf hefur nú tekið perluna sína í faðm sér og þar hvílir hún nú laus úr fjötrum jarðar um eilífð alla. Tunglið tunglið taktu mig og segðu að mig sé að dreyma. Tunglið tunglið taktu mig þangað sem ég á heima. Tunglið tunglið taktu mig og láttu mig öllu gleyma. (Áslaug Perla ’99.) Elsku Lilla systir, Jonni, Ragnheið- ur, Andri Pétur og Agnes, guð styrki ykkur í sorginni. Þín Þrúður (Deddý frænka). Elsku hjartans Áslaug Perla, lítil minning um þig. Ég man þegar hún var aðeins sjö ára og var í pössun hjá mér hálfan daginn einu sinni í viku. Það fór aldrei neitt fyrir henni. Einn daginn mátti hún til með að hringja í mömmu sína í vinnuna, það var áríðandi. Símtalið var á þessa leið: „Heyi’ðu mamma, ég ætla að drífa í þessu núna, annars geri ég það aldrei." Þessi orð voru sögð í tilefni kjóls sem var í bígerð fyrir dóttur mína, tveggja mánaða gamla þá, og ætlaði hún að sauma hann á litlu dúkkusaumavélina sem hún hafði nýlega fengið. Saumaskapurinn fór dálítið í flækju. Seinna þegar hún var um sextán ára gömul kenndi hún þessari sömu dóttur minni á píanó, nótur og allt. Ég var svo ánaqgð með hana. Þessir píanótímar hjá Aslaugu Perlu tengdu þær líka saman. Voru þær pínulítið eins og systur sem aldrei rifust, það vorum við líka fannst mér. Elsku Áslaug Perla mín, með þér leið mér vel og öllum sem þekktu þig. Þú varst svo falleg og mikill fjársjóður var fólginn í þér. Þú varst stór perla sem engin festi hefði get- að borið, þú varst svo einstök. Núna þegar þú ert farin í langbesta heim- inn, eins og þú orðaðir það svo fal- lega í minningargrein sem þú skrif- aðir um Pétur Inga son minn, bið ég að heilsa þangað. Ég kveð þig með söknuði, samt verður þú alltaf í hjarta mínu. Ég vil enda þetta núna með kvæði sem er eitt af mörgum sem þú samdir og heitir Álfadans: Alfamir dansa um nætur Eilifðin grætur þvihún sefuraldrei Nóttin er ung hún er hrein mey Hún fæðist á ný _ heiminumí Alfamir dansa um nætur í skugganum eilífðin grætur því hún deyr aldrei Hamingjan sefur í álfanna hjörtum þeir dansa í skuggunum svörtum Skuggann minn og skuggann þinn Bak við mig og bak við þig Ef eilífðin gréti myndi ég hugg’anaeféggæti (Áslaug Perla ’97.) Elsku Lilla, Jonni, Ragnheiður, Agnes og litli Andri Pétur, megi Guð halda utan um ykkur í gegnum þessa sorg. Þín móðursystir, Sólveig Berndsen (Didda). + Rannveig Ingi- björg Þormóðs- dóttir var fædd á Ak- ureyri 26.maí 1933. Hún lést á Akureyri 29. maí síðastliðinn. Foreldrar hennar voru Þormóður Sveinsson bókari hjá mjólkursamlagi KEA, f. 22.9. 1889, d. 28.8. 1980, og Björg Margrét Stefáns- dóttir, f. 24.6. 1901, d.10.8.1980. Systkini Rannveigar eru Ing- ólfur, f. 29.12. 1935, Eiríkur, f.27.4.1943, og Friðrika Þorbjörg, f. 19.11. 1940,.d. 31.3.1941. Börn Rannveigar eru: Ómar Svanlaugs- son, f. 29.11.1961, og Þormóður Svanlaugsson, f. 5.6.1963, d. 23.1.1969. Kona Ómars er Krist- rún Inga Geirsdóttir og eru þeirra börn Rannveig Inga, Katrín Ósk og Ómar Svan. Auk þess átti Kristrún fyrir Herborgu Rósu og Guðrúnu Petru Árnadætur. Ríinnveig vann lengst af hjá Landsíma Islands sem talsíma- kona. Útför Rannveigar fór fram frá Akureyrarkirkju 5.júni. Elsku amma. Mér finnst sárt að þurfa að kveðja. Mér finnst erfitt að vera svona langt í burtu og geta ekki kvatt þig almennilega. Mamma hringdi í mig og sagði mér að þú vær- ir látin. Það er erfitt að hugsa til þess að eiga ekki eftir að hitta þig aftur í þessu lífi eða tala við þig. Ég á eftir að sakna þín mikið. Þú varst alltaf svo yndisleg og róleg. Þú vildir alltaf hjálpa til og þú hjálpaðir mér þegar ég var ein með systkim mín þegar mamma og Ómar ferðuðust. Þú varst svo umhyggjusöm og vildir okkur svo vel. Þegar þú veiktist síðasta sumar varð ég rosalega hrædd um þig. Ég gerði mér svo miklu meiri grein fyrir því hvað mér þótti vænt um þig og hvað mig langaði að kalla þig ömmu mína, sem ég byrjaði að gera þá. Þú stóðst þig frábærlega vel. Mér fannst þú vera orðin svo hress þegar ég kvaddi þig síðasta október og stuttu eftir að ég var komin út frétti ég að þú værir aftur komin heim. Ég var mjög ánægð með þig. Elsku amma, Guð veri með þér. Láttu þér Mða vel. Ég elska þig. Guðrún Petra. „Veistu hvað gleðin tefur tæpa stund en treginn lengi...,“ orti Hann- es Pétursson. Vorkvöldin á Akureyri eru engu lík. Birtan, lith-nir, fjörðurinn, fjöllin - fjólubláan Kaldbak ber við himin, óendanleg fegurð, tíminn og eilífðin renna saman í eitt. Þannig verður það alltaf. I minningunni er alltaf vor og sólskin á Akm-eyri æskuáranna. Á Syðri-Brekkunni hafði mannlífið sinn sérstaka blæ þar sem andi skól- anna sveif yfir vötnunum og mennt- skælingar spiluðu blak og gengu með spekingssvip á Sólheimatúninu. Pott- ormarnir gátu í mesta lagi látið sig dreyma um þann topp tilverunnar að komast í blakliðið. En allt hefur sinn tíma, meir en nóg var að gera og til- veran bara stórgóð eins og hún var. Nágrannafjölskylda okkar Páls- Briemsgötubúa var fjölskylda Þor- móðs Sveinssonar í Hrafnagilsstræti 10 og var hún snemma sjálfsagður hluti af heimsmyndinni. Þoi-móður, þessi fíngerði, skarpgáfaði hæglætis- maður, var brunnur ferðasagna. Þeg- ar Þormóður hafði brugðið sér í poka- buxm-nar og birtist með göngustaf í hendi vissum við að alvöruferð með Ferðafélaginu stóð fyrir dyrum. Björg, húsfreyjan, fjallmyndarleg með sitt síða, kolsvarta hár brugðið í hnút í hnakkanum, sýslaði í eldhús- inu, örlát á kleinur og flatkökur. Ferðalúnii- og forvitnilegir Skagfirð- ingar og Fnjóskdælingai- voru tíðir gestir. Og svo voru það systkinin, Rannveig og Ingólfur, sem aUtaf voru liðtæk og til í tuskið. Svona eiga ná- grannar að vera. Margt var sér til gamans gert. Farið vai- í slábolta eða krokket, gengið á Súlutind, sem var sjálfsögð manndómsvígsla. Lautarferðir í Lystigarðinn tilheyrðu sunnudögum og helgidögum og allir voru að sjálf- sögðu í sínu fínasta pússi. Stundum lá leiðin inn í Fjöru, en við höfðum frétt að framandi þjóðflokkur byggi í Inn- bænum, eða til að berja fjörulalla augum sem hlytu að halda til þarna. Svo voru það sólsetursgöngumar út á Klappir til að horfa á sólarlagið og falla í stafi af allri dýrðinni. Útilegur í Vaglaskóg vora seinni tíma ævintýr og sveitaböllin vora nú kapítuli út af fyrir sig. Fjölskylduferðirnar út á land vora famar í boddíbílum og ferð á slóðir forfeðranna í Skagafb’ði, sem þótti merkastur og fegurstur allra fjarða að dómi feðranna beggja, var árlegt ritúal með tilheyrandi fómum. Bíl- veikin herjaði á ferðalangana og fór ekki í manngreinarálit. Mikið var kúgast og þegar einhvejum datt það húsráð í hug að drekka rjóma við pestinni keyrði alveg um þverbak. Litlu atvikin í lífinu sem vora alltaf að koma fyrir urðu alveg eins mikil í okkar huga og stóru viðburðimir sem við upplifðum síðai’ í fjölbýli heimsins. Svona era stærðir heimsins. Þannig var gangur lífsins á Syðri-Brekkunni og þannig munum við það á nýrri öld. Leiðir skildu. Áratugir liðu. Rann- veig kaus að dveljast í heimahögum, þai’ sem hún stundaði vinnu og ól upp sína fjölskyldu. En aldrei rofnaði sambandið. Úr fjarlægð fylgdist hún manna best með því sem var að ger- ast í okkar fjölskyldu, sýndi um- hyggju sína fyrir öðrum, eigin tilfinn- ingar bar hún ekki á torg. Síðari árin var aftur tækifæri til að hittast og kom alltaf betm- og betur í Ijós hvað Rannveig var margfróð um menn og málefni, ekki síst Akureyringa, og. fyllti hún óðar í eyðurnar hjá okkuf* hinum. Þegar við vorum að alast upp höfðu menn á orði að þeir hefðu séð tímana tvenna. Okkur fannst þetta afskap- lega gamalt fólk og tókum þetta með tvenna tímana auðvitað gott og gilt fyrirvaralaust. Aldurinn er nú tekinn að færast yftr okkar kynslóð þó að okkur finnist trúlega við vera síung. Það er til efs að nokkur kynslóð hafi upplifað þá byltingu sem við höfum orðið vitni að. Okkar kynslóð náði í endann á tíma bændasamfélagsins og stórfjölskyldunnar og við upplifum^ nú ógnarhraða tölvualdar og upplýs- ingabyltingar. Einkennum nútímans hafa verið gefin mörg nöfn: Firring, tómhyggja, græðgi, tæknihyggja í stað mann- hyggju og í heimi hér býr nú skjá- stýrt fólk. Það er án efa meiri vandi nú en nokkra sinni fyrr að vera manneskja. Aðlögunarhæfni manna er misjöfn. Viðkvæmar sálir falla í skugga, sá sem hefur sig ekki í frammi verður einhver afgangsstærð í óðakapphlaupinu. Rannveig var allt- af sjálfri sér samkvæm og lét ekki stjómast af tíðarandanum sem gat verið hvora tveggja í senn styrkur og veikleiki. En alvarlegur heilsubrestur reið baggamuninn. Yfir minningu Rannveigar Þor- móðsdóttur hvílir heiðríkja akur- eyrska vorkvöldsins. Við systkinin þökkum samverana og kveðjum heil- steypta, einlæga, trygglynda og fóm- fúsa vinkonu. Hvíli hún í friði. Innilegar samúðarkveðjur til bræðranna, Ingólfs og Eiríks, og til sonar og fjölskyldu. Hrefna Hannesdóttir. Það kólnar en sólin vermir þig. Það rökkvar en máninn lýsir þér. Það eru engin ský sem hefta fór þína, * og stjaman þín fylgir þér heim. Kær kveðja og þökk fyrir aUt. Hólmfríður. RANNVEIG ÞORMÓÐSDÓTTIR + Óli Tryggvason var fæddur í Reykjavík 29. des- ember 1959. Hann lést á Dalvík 26. maí síðastliðinn. Foreldr- ar hans eru Ingi- björg Þorvaldsdóttir og Tryggvi Friðriks- son. Oli átti niu hálfsystkin, en eitt þeirra er látið. Við fimm ára aldur flutt- ist hann til föðurfor- eldra sinna sem bjuggu í Gröf í Svarf- aðardal. Fyrri kona Óla er Guðrún Eir- íksdóttir: Þeirra dætur eru: fris Dögg, f. 10.2.1991, d. 8.2 1995, og Bjarney Inga, f. 21.4. 1984, náms- mær. Seinni kona Óla er Ingibjörg Torfadóttir. Börn þeirra eru: Tryggvi Dalmann, f. 13.5. 1990 og Guðbjörg Anna, f. 12.10.1993. Einnig á Ingibjörg soninn Jóhann Torfa Hafsteinsson, f. 28.7. 1980, sem jafnframt var fóstursonur Óla. Óli verður jarðsunginn frá Dal- víkurkirkju í dag og hefst athöfn- in klukkan 13.30. Nú er fallinn frá einn af mínum bestu vinum. Allt í einu er Óli í Gröf dáinn. Maður verður auðvitað fok- reiður. Hvað á þetta að þýða? Af hverju hann? Af hverju þetta og af- hverju hitt? Það fást bara engin svör frekar en áður við svona spuming- um. Það hlýtur bara að vanta fólk á aðra staði. Ég kynntist Óla þegar ég fluttist til Dalvíkur árið 1977. Við urðum strax góðir vinir og þó að við höfum báðir flutt út og suður um allt land og fjölskylduhagir breyst, þá hefur sú vinátta haldið alla tíð síðan. Ef maður þekkir ein- hvem sem hægt er að hringja í og tala við hvenær sem er, sama hvaða dagur er og hvað klukkan er og sá hinn sami nennir að tala við mann jafnvel þó um- ræðuefnið sé ekkert merkilegt, þá á maður vin. Þannig vinur var ÓIi. Það er auðvitað ótal margt sem hægt væri að segja frá, því margt var brallað og spáð og spekúlerað, en það era minningarnar okkar sem verða til þess að auðvelda okkur hinum að halda áfram án hans. Það hefur aldrei skipt máli hvort það liðu nokkrir klukkutímar eða nokkrar vikur á milli þess sem við töluðum saman, alltaf var alveg eins og við hefðum verið að tala saman rétt áð- an, það var bara haldið áfram þar sem frá var horfið síðast. Við gátum setið tímunum saman og planað og rætt ótrúlegustu hluti sem við ætluð- um auðvitað að framkvæma, en bara seinna. Enn einu sinni fær maður að sjá að einhvern tíma seinna getur bara verið of seint. Ég ætla nú ekki að fara út í að vera voðalega væminn, vegna þess að við höfum oft talað um að það væri ekki alveg málið, frekar ættum við að skála fyrir liðinni tíð og reyna að brosa framan í lífið þegar kemur að kveðjustund. En það er nú auðvelt að ákveða það þegar maður er í góðum félagsskap og dauðinn virðist svo langt frá. Svo þegar á hólminn er komið þá verður nú ekki eins auðvelt að glíma við tárin. í þessum fáu línum ætla ég ekki að fara að telja upp alla kosti Óla í Gröf, það sem ég á og vinir hans allir era minningarnar um ljúfan og skemmti- legan félaga, sem var bara alltaf þarna. Til þín Óli, ef þið fáið að kíkja í blöðin þarna sem þú ert: Kæri vinur, ég þakka þér fyrir að hafa verið vinur minn alla tíð og hvort sem við hitt- umst fljótlega eða eftir lengri tíma þá veit ég að við höldum bara áfram þar sem frá var horfið síðast. Elsku Inga og bömin, ég vona að þið fáið þann styrk og kraft sem þið þurfið á að halda til að takast á við þessa erfiðu tíma sem þið erað að ganga í gegnum. Ég votta ykkur mína dýpstu samúð. Ólafur Ragnar Hilmarsson. Láttu nú ljósið þitt lýsa upp rúmið mitt, hafðuþarsessogsæti, signaður Jesúsmæti Egfelísérhvertsinn sáloglíkamaminn ívaldogvinskapþinn vöm og skjól þar ég fmn. (Hallgi’. Pét) Góða nótt, elsku Óli. Theodór Örn, Inacio Ramos Rocha, Matthías Ásgeir Ramos Rocha, Hafsteinn Berg Ramos Rocha. Óskiljanlegt. Ungur maður kvadd- ur svo skyndilega í annan heim, eftir sitja ástvinfr harmi slegnir og spyrja af hverju en fá engin svör. Nú hefur þú kvatt þennan heim svo langt fyrii’ aldur fram, elsku Óli. Ekki er hægt að minnast þín án þess að hugsa um tölvur, grín og hlátur. Allt sem tengdist fjölskyldunni þinni og rafmagni átti hug þinn allan. Sama hve erfitt viðfangsefnið var, alltaf tókst þér að leysa það með þinni einstöku þolinmæði. Alltaf varstu fljótur að finna spaugilegu hliðamar á flestu sem var að gerast og alltaf gastu komið manni í gott skap, sama hvað var að. Svona mun- um við minnast þín, elsku Óli. Nú ertu umvafinn englum al- heimsins með elsku írisi þinni þar sem þið leiðist hönd í hönd og skínið stjörnur bjartastar á himninum. Okkur langar til að kveðja þig með þessari bæn, bæn indíánanna: Ómikliandi hvers rödd ég heyri í vindinum -heyrmig! sem eitt þinna möi-gu bama kemégtilþín. Ég er smár og veikburða égþarfiiastaflsþínsogvisku. Megiéggangaífegurð lát augu mín fá geymd hin rauðu og purpuralitu sólsetur. Láttu hendur mínar virða þau verk semþúhefurskapað og eyru mín hlusta eftir þinni rödd. Gerðu mig vitran svo ég fái þig skypjað þau fræði sem þú hefur fólgið í hveijum þumlungi jarðarinnar. Gerðu mig sterkan, ekki til að miklast yfir bræðrum mínum, heldur til þess að verða þess megnugur að berjastvið mesta óvin minn, sjálfan mig. Gerðu mig hæfan til að ganga fram fyrirþig, með opnum huga. Þannig að þegar lífið þverr líkt og dagsólin búin komiandiminntilþín, lausviðskömm. Elsku Inga, Jóhann, Badda, Tryggvi og Guðbjörg, megi Guð styrkja ykkur og vemda í gegnum þennan mikla missi. Ásgeir, Freyja og Ragna. OLI TRYGGVASON

x

Morgunblaðið

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.