Morgunblaðið - 18.10.2000, Blaðsíða 53

MORGUNBLAÐIÐ
_____________________________MIÐVIKUDAGUR 18. OKTÓBER 2000 53^
MINNINGAR
esar Markússonar mína dýpstu sam-
úð.
Guðl. Helgason.
Jóhannes Markússon flugstjóri
andaðist á föstudagskvöldi, 29. sept-
ember síðastliðinn, og hafði veikst
viku áður, en komst ekki til meðvit-
undar eftir það. Andlát hans kom
sem reiðarslag. Jóhannes hafði, sam-
kvæmt því sem við best vissum, notið
góðrar heilsu alla sína ævi. Hann
hafði stundað hlaup og sund frá því
við kynntumst, verið reglusamur í
hvívetna, grannur og léttur á sér, svo
andlát hans kom svo sannarlega á
óvart.
Við kynntumst Jóhannesi og eig-
inkonu hans, Viktoríu Kolbeinsdótt-
ur, þegar þau hófu byggingu húss
síns í Skerjafirði í lok sjötta áratug-
arins. Þá voru fá hús í Skerjafirði og
fjölgaði þeim ekki fyrr en nýtt skipu-
lag hafði verið samþykkt hjá Reykja-
víkurborg. Um sama leyti hófum við
að reisa okkur parhús þar í nágrenn-
inu, ásamt Svölu Thorarensen og
Reyni Sigurðssyni, systur, mági og
svila. Hófst strax kunningsskapur og
vinátta milli okkar allra og þeirra
hjóna, sem hélst alla tíð. Ymis mál
varðandi byggingar okkar þurftum
við að leysa í sameiningu, eins og td.
vegalagningu, vatnslögn og holræsi.
Allt gekk það að óskum og styrkti
fljót og góð kynni.
í febrúarmánuði árið 1984 urðu
þau Jóhannes og fjölskylda hans fyr-
ir því mikla áfalli að Dedda (Viktor-
ía) andaðist skyndilega, þegar þau
hjónin voru á ferðalagi í útlöndum.
Þetta var gríðarlegt áfall. Dætumar
þrjár voru þá enn á skólaaldri, en
sonur þeima, Kolbeinn, starfaði hjá
Flugleiðum. Dedda var heimavinn-
andi húsmóðir og hafði ásamt Jó-
hannesi búið fjölskyldunnni afar fal-
legt og notalegt heimili og kom það
að mestu í hennar hlut að ala bömin
upp og annast þau, þar sem eigin-
maðurinn var oft langdvölum í út-
löndum vegna starfs síns. Fórst
henni það ákaflega vel úr hendi og
eru öll þeirra böm góður vitnisburð-
ur þess.
Við áttum margar góðar stundir
saman, nágrannarnir og frumbyggj-
amir í Skerjafirði, og vænt þótti okk-
ur um það þegar Jóhannes hringdi
og spurði hvort hann mætti ekki
bjóða okkur í haugdrykk. Þeir hefðu
gjarnan mátt verða fleiri og alltaf
var hófsemin í fyrirrúmi.
Jóhannes var meðal fyrstu at-
vinnuflugmanna Islendinga og hóf
fljótlega að starfa hjá Loftleiðum,
sem þá voru að hasla sér völl í milli-
landaflugi íslendinga. Hann tók þátt
í þeirri uppbyggingu og þróun, nokk-
urn veginn frá upphafi. Hann lagði
sig allan fram, eins og aðrir starfs-
menn fyrirtækisins þurftu að gera,
til að skapa það stórveldi í íslenskum
rekstri, sem Loftleiðir síðan urðu.
Hann var alla tíð flugmaður og síðan
flugstjóri og stjómaði öllum gerðum
flugvéla hjá Loftleiðum og síðan
Flugleiðum. Hann naut mikils álits
meðal flugstjóra. Hann var gætinn
og nákvæmur og bar hag félagsins
fyrir brjósti. Einnig gegndi hann
trúnaðarstörfum fyrir það, sat m.a. í
stjóm þess í mörg ár. Þegar við
þurftum að ferðast flugleiðis til út-
landa, reyndum við ævinlega að haga
því þannig, að Jóhannes sæti við
stjórnvölinn - þá var ekkert að ótt-
ast.
Jóhannes var vel lesinn maður í
bókmenntum. Hann hafði gaman af
ljóðalestri og fór oft með heilu kvæð-
in utanbókar ef því var að skipta.
Tómstundir átti hann ekki margar,
en naut þess, eftir að hann hætti
flugi, að ferðast til fjarlægra landa,
bæði til að heimsækja kunningja og
sjá eitthvað nýtt.
Með þessum orðum kveðjum við
Jóhannes Markússon og minnumst
eiginkonu hans og þökkum þeim
góða og trygga samfylgd.
Alma og Bjami.
Handrit afmœlis- og minningargreina skulu
vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett.
Sé handrit tölvusett er æskilegt, að diskl-
ingur fylgi útprentuninni. Senda má greinar
til blaðsins í bréfasíma 569 1116, eða á net-
fang þess (minning@mbl.is). Nauðsynlegt
er, að símanúmer höfundar/sendanda fylgi.
Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum.
SIGURVEIG
GUÐMUNDSDÓTTIR
+ Sigurveig Guð-
mundsdóttir
fæddist í Þómnnar-
seli í Kelduhverfí í N-
Þing. 3. maí 1909.
Hún lést á Fjórð-
ungssjúkrahúsinu á
Akureyri 26. septem-
ber síðastliðinn og
fór útför hennar
fram frá Akureyrar-
kirkju 3. október.
Hún Veiga fi-ænka,
afasystir mín, er dáin.
Síðust af þeirri kynslóð
ættmenna minna í
frændgarði föður míns.
Veiga var um margt merkileg
kona og fór ekki alltaf troðnar slóðir.
Hún giftist aldrei og varð engra
barna auðið, en lífsglöð var hún ætíð
og ger til orðs og æðis. Sigurveig var
mikil hamhleypa til verka og dugn-
aðarforkur og fór snemma að vinna
fyrir sér að lokinni skólagöngu, sem
að skaðlausu hefði mátt Ijúka með
stúdentsprófi, ef ekki meira! En þá
voru aðrir tímar og þó svo að eldri
bræður hennar; Arni læknir, afi
minn og Jón, úr fyrsta útskriftarár-
gangi MA, gengju menntaveginn var
Veiga enginn eftirbátur þeirra í and-
legu atgervi, nema síður væri!
Veiga vann mestallan hluta starfs-
ævi sinnar við hlið Jóns bróður síns á
sameiginlegri umboðsskrifstofu
hans fyrir Happdrætti Háskóla ís-
lands og þá tryggingarstarfsemi
sem hann var í forsvari fyrir. Var
hún honum allt í senn; hægri hönd,
stoð og stytta og betri en nokkur
bróðir, og svei mér þá ef hana vant-
aði frá vinnu einn einasta dag!
Ég kynntist Veigu er hún bjó í föð-
urhúsum á Bjarmastíg ásamt Guð-
mundi Birni, langafa mínum og ráð-
skonu hans; Fanneyju. Langamma
mín; Þórunn, móðir Veigu, hverri ég
heiti eftir að millinafni af sérstökum
ástæðum, var þá gengin á braut. Til
er ljósmynd frá þessari heimsókn
minni norður sem átti
eingöngu að vera af
fjórum ættliðum feðga
á Bjarmastíg; þeim
Guðmundi, Ama,
Hauki og Sigurði, en ef
grannt er skoðað má
sjá þar glitta í vanga
Sigurveigar, sem ekki
hefur getað stillt sig
um að gægjast fyrir
húshornið um leið og
smellt var af og Ijær
það mynd þessari
ákveðið skemmtigildi.
Svo að ég tali um
ljósmyndir þá átti
Veiga hangandi uppi á vegg mjög
merkilega Ijósmynd sem hún hafði
tekið sjálf af fossinum Glanna í
Norðurá í Borgarfirði. Á henni sést
lax í miðju stökki, í hæstu stöðu og
allur á lofti, á leið upp fossinn. Flest-
ir sem séð hafa myndina neita að
trúa því að hún hafi tekið hana, svo
glæsileg er hún og myndi hver at-
vinnuljósmyndari fullsæmdur af
vera. Er hún því merkilegri ef tekið
er tillit til þess tíma ljósmyndavéla
og framköllunartækni.
En þetta var nú útúrdúr. Líkam-
legt atgervi Veigu var mikið, hún var
sundmanneskja hin mesta svo lengi
limir leyfðu, byrjaði daginn alltaf á
því að fara í sund. Hún var KA-mað-
ur fram í fingurgóma og hún og stall-
systur hennar unnu sér það og félag-
inu til frægðarað verða fyrstu
Islandsmeistarar þess í flokkaíþrótt-
um með kvennaliði þess í hand-
knattleik. Mig brestur samt minni
og vitneskju um árið og reyndist erf-
itt og alls endis ómögulegt að nálgast
hana á þessari, að okkur er sagt, raf-
rænu upplýsingaöld! Verst þótti mér
að þetta skyldi ekki vera rafrænt
bókfært hjá félaginu sjálfu og reynd-
ar var þar svo að sjá sem þar væri
eingöngu leikinn handknattleikur
karla. Ja, svei!
Þetta segi ég þar sem Veiga færði
handknattleiksdeild félagsins að gjöf
MATTHÍAS
JOCHUMSSON
+ Matthías
Jochumsson
fæddist f Reykjavík
12. október 1905.
Hann lést 26. sept-
ember siðastliðinn
og fér útför hans
fram frá Fossvogs-
kirkju 29. septem-
ber.
Látinn er föðurbróð-
ir minn Matthías
Jochumsson 94 ára að
aldri, hann var elstur
sinna sjö systkina og
lifði þau öll.
Það þarf því engan að undra þó
komið væri að endalokum.
Matti lauk prófi frá Stýrimanna-
skólanum og stundaði sjómennsku
lengi framan af, þ. á m. öll striðsárin.
Það má því ætla að ömmu minni
Diljá hafi ekki alltaf verið rótt á þeim
árum með eiginmanninn og tvo syni
til sjós.
Seinni starfsárin vann Matti í
Landakoti, fyrst sem byggingar-
verkamaður, seinna sem almennur
starfsmaður hjá systrunum í Landa-
koti við góðan orðstír.
Matti bjó lengi vel heima hjá
ömmu og afa að Öldugötu 17, þar
sem honum auðnaðist ekki að festa
ráð sitt og stofna eigið heimili. En
við fráfall ömmu keypti Matti sér
íbúð að Hringbraut 39 og bjó þar til
skamms tíma er hann flutti í Selja-
hlíð.
Matti var því mjög nákominn okk-
ur systkinabörnum sínum ekki síður
en eigin dætrum, þeim Erlu og Þór-
unni.
Á Öldugötu 17 var jafnan mjög
gestkvæmt, segja má að heimilið hafi
verið hálfgerð miðstöð fyrir vini og
frændfólk, en frænd-
garðurinn var stór og
amma Diljá með
endemum frændrækin,
gestrisin og ættfróð.
Það er óhætt að
segja að Matti hafi allt-
af verið maður gleði og
gáska, það sást best
þegar hann hélt upp á
90 ára afmælið sitt fyr-
ir fimm árum síðan, þá
bauð hann öllum vinum
og vandamönnum til
veglegrar veislu og
mættu hvorki meira né
minna en um 100
manns og var hófið einstaklega eftir-
minnilegt og skemmtilegt fyrir alla
sem komu.
Þangað komu dætur hans tvær frá
Bandaríkjunum og fleiri frænkur
komu um hálfan hnöttinn til að heim-
sækja frænda sinn.
Frændi hafði haft hug á að halda
upp á 95 árin með áþekkum hætti
hinn 12. október, en það fór á annan
veg, sjálfsagt hefur honum verið ætl-
að að halda upp á þá veislu annars
staðar.
Matti hafði náið og gott samband
við dætur sínar tvær sem búsettar
eru í Bandaríkjunum, þangað heim-
sótti hann þær árlega allt fram á síð-
ustu ár.
Hér heima naut hann einstakrar
umhyggju systrabarna sinna
Karítasar, sem reyndust honum jafn
umhyggjusöm og bestu börn, fyrir
það ber að þakka.
Að leiðarlokum þakka ég frænda
samfylgdina, við fjölskyldan sendum
dætrum hans og fjölskyldum samúð-
arkveðjur og biðjum Guð að blessa
minningu hans.
Unnur Tómasdóttir.
andvirði íbúðar sinnar sem hún bjó í
seinni ár ævi sinnar ásamt Fann-
eyju, við bakka Glerárinnar, innan
búðar, erki- og eilífðar-, innanbæjar-
rígs andstæðinganna, Þórsara!
Veiga var mikill náttúruunnandi
og stofnfélagi Skógræktarfélags Ak-
ureyrar. Einnig var hún mikill
bridgemaður og bauð reglulega til
spilamennsku heima hjá sér. Hún
bjó á Akureyri alla tíð, allt frá því að
hún flutti þangað úr Kelduhverfi, og
vildi hvergi annars staðar búa. Gott
var að sækja hana heim og Fann-
eyju, meðan hennar naut við, blessuð
sé minning hennar. Aldrei var þar á
auman að sækja, það var frekar hitt
að maður þyrfti að halda í við sig!
Sigurveig var skarpleit, grann-
holda og léttstíg kona enda gekk hún
flestallra sinna ferða. Ásjóna hennar
bar ætt hennar sterkt vitni og ætt-
fræðin var einmitt ein af ástríðum
hennar og það voru og eru margir
sem bæði geta og vilja teljast til
frændgarðs hennar og höfðu kynni
af henni og þá langtum fleiri en við
nánustu frændurnir úr mínum legg.
Þessu fólki kunni hún öllu skil á og
hélt því til haga og kynnum við það.
Ég hef ekki hingað til lagt í vana
minn að skrifa minningargreinar og
les þær sjaldnast, nema ef sérstakar
ástæður liggja til. Þessi grein er í
raun samnefnari fyrir allar þær
greinar sem ég hefði getað ritað um
burtgengna áa mína og frændur úr
báðum ættum; afa mína og ömmur
og aðra nána þeim samtíða og yngra
skyldfólk einnig. Allt hið besta og
gjörvasta fólk. Þetta er einnig til
minningar um ykkur. Þeir sem __
þekkja mig og þetta lesa vita hverra
manna!
Einmitt þá bók gafstu mér, Veiga
mín, þá vetrarmánuði er ég dvaldi
hjá þér. Ritaða af frænda okkar
Árna Óla. Þar var að fínna fróðleik
um ættföður mína af Kjarnaætt og
aðrar ættir keldhverfskar og mun ég
ætíð geyma þessa bók í fórum mín-
um.
Ég veit að föður mínum hefur þótt
gott að hafa verið staddur á æsku-
slóðum er þú skildir við og þá að geta
kvatt þig. Það stóran sess hefur þú
skipað í lífi hans. Alið á velvild og
virðingu í þinn garð sem hann miðl-
aði áfram til okkar barnanna sinna
og við áttum kost á að sannreyna
sjálf hvert sinn er við heimsóttum
þig og nutum gestrisni þinnar eða
þáðum þær prjónaflíkur að gjöf sem
þú hafðir sjálf lagt vinnu þína í og ég
á enn sumar hveij ar!
Hafðu þökk fyrir samfylgdina. Ég
tala fyrir munn allra fjölskyldmeð-
lima, fyrrverandi sem annarra, að
við munum alltaf minnast þín með
lotningu og hlýju í hjarta, Veiga
frænka.
Hvíl í friði.
Þinn frændi,
Sigurður Þórir Hauksson.
JÓNÞÓR
JÓNSSON
+ Jón Þór Jónsson
fæddist á Rauf-
arhöfn 11. ágúst
1960. Hann Iést á
heimili sfnu í Svíþjóð
7. september síðast-
liðinn og fór útför
hans fram frá Foss-
vogskirkju 21. sept-
ember.
Enn í dag, þrem vik-
um frá andláti þínu, á
ég bágt með að trúa að
við munum ekki eiga
fleiri stundir saman í
þessu lífi. Efst í huga
mér er það lán sem ég hef átt að alast
upp með þig sem stóra frænda, ég
sem er tveim árum yngri en þú, við
vorum yngstu börn tveggja systra af
sex sem koma frá Harðbak á Mel-
rakkasléttu. Þú varst mér góð fyrir-
mynd, alltaf þolinmóður við litla
frænda þinn, hvað sem honum gekk
til. Ég man hvað ég hlakkaði alltaf til
að koma inn á Rauðalæk og leika við
þig. Þar var aldrei setið auðum hönd-
um, fótbolti, glíma, kabboy-indíána-
leik eða að stríða Jakó tvíburasystur
þinni. En það var uppáhaldsleikur-
inn okkar! I öllum okkar kappleikj-
um hagaðir þú úrslitum ætíð þannig
að litli frændi færi með sigur af
hólmi.
Þegar við urðum eldri vorum við
báðir í skátunum, en í sitt hvoru
skátafélaginu. Eitt sinn fékk ég að
fara með þér í útilegu, þótti mér það
mikill heiður að vera með stóra
frænda og félögum hans. Þú varst
alltaf meiri skáti en ég og stundaðir
þann félagsskap af krafti í fleiri ár.
Síðar höguðu örlögin því þannig til
að við eyddum þrem sumrum saman
í vinnu hjá RARIK og eru það án efa
betri sumur ævi minnar. Þar stund-
uðum við okkar uppáhaldsiðju, að
ferðast um ísland. Sérstaklega eru
mér minnisstæðar
tvær vikurnar sem við
héldum til á Harðbak,
bæ afa okkar og ömmu.
Vorum við þar ásamt
Gretti og Jónasi, félög-
um okkar þessi sumur
hjá RARIK. Gengum
fram og til baka yfir
Melrakkasléttu, veidd-
um silung í matinn og
nutum útiverunnar.
Skömmu síðar hélst þú
til Svíþjóðar í nám.
Við vorum reglulega
í sambandi fyrstu árin
en síðan urðu samveru-
stundir færri, þegar fjölskyldur okk-
ar stækkuðu. Ég náði þó að heim-
sækja þig þrisvar sinnum fyrstu
árin, tvisvar ásamt Sæunni eigin-
konu minni og Gísla Rafni, fyrsta
barni okkar. Ekki var að spyija að
því, þú tókst á móti okkur eins og þér
einum var lagið. Alla tíð var stutt L
spaug og góða skapið alltaf til staðar.
Sérstaklega er mér minnisstætt
hvað þú hafðir gott lag á Gísla og
kenndir honum meðal annars að
hjóla. Með þessum orðum og góðum
minningum kveð ég þig, Jónki
frændi.
Þar sem ég var fjarverandi þegar
minningarathöfn fór fram vil ég
senda mínar innilegustu samúðar-
kveðjur til móður þinnar Borghildar,
systkinanna Hildar, Margrétar,
Árna og Jakobínu, eiginkonu þinnar
Maríu og sonanna tveggja, Davíðs
Alexanders og Jakobs Arna.
Guðmundur Ásgeir
Bjömsson.
Legsteinar
í Lundi
við Nýbýlaveg, Kðpavogl
SÓLSTEINAR
Simi 564 4566
Birting afmælis- og
minningargreina
MORGUNBLAÐIÐ tekur aftnælis- og minningargreinar til birtingar
endurgjaldslaust. Greinunum er veitt viðtaka á ritstjórn blaðsins í
Ki'inglunni 1, Reykjavík, og á skrifstofu blaðsins í Kaupvangsstræti 1,
Akureyri. Þá er enn fremur unnt að senda greinarnar í símbréfi (569
1115) og í tölvupósti (minning@mbl.is). Nauðsynlegt er, að símanúmer
höfundar/sendanda fylgi.
Við birtingu afmælisgreina gildir sú regla, að aðeins eru birtar grein-
ar um fólk sem er 70 ára og eldra. Hins vegar eru birtar aftnælisfréttir
ásamt mynd í Dagbók um fólk sem er 50 ára eða eldra.