Morgunblaðið - 26.11.2000, Síða 18

18 SUNNUDAGUR 26. NÓVEMBER 2000
MORGUNBLAÐIÐ
LISTIR
Kvennakórinn Vox Feminae tók þátt í alþjóðlegri kórakeppni 1 Páfagarði
Páfablessun og
silfurverðlaun
ÍSLENSKI kvennakórinn Vox Fem-
inae hlaut silfurverðlaun á alþjóð-
legu kóramóti sem haldið var í Pófa-
garði í liðinni viku. Sautján kórar
kepptu í tveimur flokkum, A og B, og
varð Vox Feminae í öðru sæti í A-
flokki. Sungin var tónlist af trúarleg-
um toga í Kirkju heilags Ignazios.
„Þetta var ótrúleg lífsreynsla.
Kórinn hefur aldrei sungið betur.
Þegar úrslitin voru tilkynnt mátti
líka heyra ískur í konunum eins og
þær hefðu farið með sigur af hólmi í
fegurðarsamkeppni. Tár ílæddu,“
segir Margrét J. Pálmadóttir kór-
stjóri. „Eg var líka ægilega stolt.
Eini kvenkyns stjórnandinn í úrslit-
unum.“
Vox Feminae flutti tvö verk í
keppninni, Regina Coeli eftir da Pal-
estrina, sem var skylda, og Beatus
Vir eftir John Speight, en jafnframt
var skilyrði að flytja nútímaverk úr
heimahögum.
Kóramir sautján sem sungu til úr-
slita voru valdir úr miklum fjölda
kóra. „Við fréttum af þessari keppni,
sendum geislaplötu út og var boðið
að koma,“ segir Margrét.
Urslit voru gerð heyrinkunn að
kvöldi miðvikudags. Var Vox Fem-
inae beðinn að endurflytja bæði verk
sín á hátíðartónleikum.
Dagurinn byrjaði raunar ekki
amalega. „Um morguninn sóttum við
fyrirbænamessu páfa á Péturstorgi
ásamt 40-50 þúsund manns. Það var
ótrúlegt að upplifa hátíðleikann og
þögnina. Ekki spillti heldur fyrir að
páfi flutti í ávarpi sínu sérstaka
kveðju til lúterska kvennakórsins
Vox Feminae. Okkur krossbrá.
Skýringin á þessu er sennilega sú að
við sungum í Kristskirkju á dögun-
um og kaþólski söfnuðurinn á íslandi
bað fyrir okkur. Þeim hefur greini-
lega tekist að láta Páfagarð vita um
ferðir okkar. Þetta var ógleymanleg
stund. Dagurinn hófst sem sagt á
páfablessun og lauk með silfurverð-
launum,“ segir Margrét.
Sigurvegari í A-flokki varð ung-
verskur kór en að sögn Margrétar
voru allir kórarnir mjög góðir.
Vox Feminae þenur raddböndin í Kirkju heilags Ignazios í Páfagarði.
Sýningum lýkur
Listasafn
Islands
YFIRLITSSÝNINGU
Listasafns íslands á verkum
frumherjans Þórarins B. Þor-
lákssonar og sýningu á nýjum
verkum Sigurðar Guðmun-
dssonar lýkur sunnudaginn 26.
nóvember.
Leiðsögn verður um sýning-
ar Listasafnsins undir hand-
leiðslu Rakelar Pétursdóttur á
sunnudaginn kl. 15.
Opið alla vikudaga, nema
mánudaga kl. 11-17.
Gallerí i8
SÝNINGU á verkum finnska
listamannsins Jyrki Parantain-
en í i8 lýkur sunnudaginn 26.
nóvember.
Sýningin er jafnframt síð-
asta sýningin sem verður á veg-
um i8 í Ingólfsstræti 8 en gal-
leríið flytur í nýtt húsnæði að
Klapparstíg 33 snemma á
næsta ári.
I desember verður innsetn-
ing eftir Sigurð Guðmundsson
sem hægt verður að skoða frá
götunni.
En galleríið verður að öðru
leyti lokað í desember og jan-
úar.
Tónleikar Kórs Háteigskirkju
„Tvö hæfílega
stór kórverk“
Dópaðir draumaprinsar
„Helsti galli Óskabarnanna eru glompur í framvindunni þar sem öslað
er áfram án þess að hlutimir séu nægilega útskýrðir," segi í dómnum.
KÓR Háteigskirkju flytur Messu í
G-dúr eftir Franz Schubert og
Gloriu eftir Antonio Vivaldi á tón-
leikum í kirkjunni í kvöld ásamt
einsöngvurum og kammersveit.
Stjórnandi er dr. Douglas Brotchie.
Tónleikarnir eru umfangsmesta
verkefni sem kórinn hefur ráðist í
um allnokkurt skeið. Frá því að
Douglas Brotchie tók við starfi org-
anista og kórstjóra við kirkjuna
fyrir tæplega hálfu öðru ári hefur
hann unnið markvisst að því að
stækka kórinn, sem nú telur 24 fé-
laga.
Kórinn var of lítill
„Kórinn var lítill þegar ég kom
hingað - of lítill - þannig að
stærsta verkefnið hjá mér hefur
verið að byggja hann upp, efla og
stækka,“ segir Douglas. I takt við
þá eflingu hefur kórinn smátt og
smátt verið að ráðast í verkefni
sem krefjast stærri kórs en áður.
„Á aðventukvöldi í kirkjunni í fyrra
fluttum við nokkrar mótettur frá
endurreisnartímanum og á föstunni
fluttum við kantötu eftir Buxte-
hude,“ segir hann. Síðan þá hefur
kórinn enn eflst og er nú reiðu-
búinn að takast á við „tvö hæfilega
stór kórverk" eins og hann orðar
það; Messu í G-dúr eftir Schubert
og Gloriu eftir Vivaldi.
Douglas segir kórinn vera á
réttri leið en kveðst helst vilja hafa
hann aðeins stærri. Ekki síst með
það fyrir augum að geta skipt hon-
um í þrjá hópa til messusöngs en
ekki einungis tvo eins og nú er.
„Kórinn er fyrst og fremst kirkju-
kór og hlutverk hans er að syngja
við messur. Til þess að álagið verði
ekki allt of mikið væri gott að geta
skipt honum upp í þrjá hópa sem
geta skipst á að syngja við mess-
umar,“ segir hann.
Flytjendur á tónleikunum ásamt
kórnum eru fimm einsöngvarar og
kammersveit skipuð hljóðfæraleik-
urum úr Sinfóníuhljómsveit Is-
lands. Konsertmeistari er Zbigniew
Dubik og sjálfur grípur Douglas í
semballeik auk þess að halda um
tónsprotann. Einsöngvararnir eru
Erla B. Einarsdóttir sópran, Gréta
Jónsdóttir mezzósópran, Hrönn
Hafliðadóttir alt, Sigurður Haukur
Gíslason bassi og Skarphéðinn Þ.
Hjartarson tenór og koma þau öll
úr röðum kórfélaga, nema sá síð-
astnefndi.
Douglas Brotchie hefur verið
organisti Háteigskirkju frá því um
mitt sumar 1999. Áður var hann í
mörg ár annar organisti Krists-
kirkju, og eitt ár organisti Hall-
grímskirkju í leyfi Harðar Áskels-
sonar kantors. Hann hefur haldið
einleikstónleika á orgel hér og er-
lendis.
Schubert var kornungur þegar
hann skrifaði G-dúr-messuna, ekki
nema 18 ára, en alls samdi hann
einar sex eða sjö messur. „Hann
samdi þessa messu á sex dögum,
minnir mig að standi í nótnahand-
ritinu, en það er talið að verkið hafi
verið pantað fyrir kirkju í útjaðri
Vínarborgar,“ segir Douglas og
bætir við að messan sé sannarlega
mjög merkileg tónsmíð frá svo
ungu tónskáldi. „Þetta er Schubert
þegar hann var ungur og lýrískur.
Mér finnst ég heyra í þessu verki
enduróm af Mozart, í tveimur hæg-
um köflum messunnar," segir
hann.
Léttleikinn einkennandi
fyrir Gloriu
Gloria mun vera vinsælasta
kirkjuverk Vivaldis, klerksins frá
Feneyjum sem var á sínum tíma
þekktur sem „rauði presturinn"
sökum háralitar síns. Verkið skrif-
aði hann fyrir stúlknakór og
-hljómsveit munaðarleysingjaskól-
ans Ospedele della Pietá í Feneyj-
um þar sem hann var þá tónlistar-
kennari. „Einkennandi fyrir þetta
verk er léttleikinn og glæsilegur
kontrapunktur í lokakaflanum.
Kórfólk hefur mikla ánægju af að
syngja þetta verk, það er krefjandi
en gefur góða tilfinningu og útrás,“
segir Douglas.
Á aðventukvöldi í kirkjunni 17.
desember nk. verða fluttir nokkrir
kaflar úr Gloriu. Það segir Douglas
við hæfi, því á aðventukvöldi Há-
teigskirkju síðasta sunnudag í að-
ventu hefur ávallt verið til siðs að
minnast og fagna vígsluafmæli
kirkjunnar. „Þá á vel við að syngja
Gloria,“ segir hann.
Tónleikarnir í Háteigskirkju í
kvöld hefjast kl. 20.30 og er að-
gangur ókeypis.
KVIKMYJVDIR
Háskólabfó.
Laugarásbfó
ÓSKABÖRN
ÞJÓÐARINNAR
'k'kV.2
Leikstjóri og handritshöfundur Jó-
hann Sigmarsson. Tónskáld Jóhann
Jóhannsson. Kvikmyndatökustjóri
Guðmundur Bjartmarsson. Leik-
mynd Haukur Karlsson, Daniel
Newton, Ómar Stefánsson. Brellur
Eggert Ketilsson. Búningar Hildur
Rósa Konráðsdóttir. Klipping Sig-
valdi Kárason. Hljóðhönnun Ingvar
Lundberg Karlsson. Hljóðupptökur
Iluldar Freyr Arnarson. Förðun
Soffía Pálsdóttir. Aðalleikendur
Óttarr Proppé, Grímur Hjartarson,
Ragnheiður Axel, Davíð Þór Jóns-
son, Jón Sæmundur, Þröstur Leó
Gunnarsson, Árni Tryggvason, o.fl.
Islensk. Islenska kvikmyndasam-
steypan. Árgerð 2000.
LÁNLAUSIR, forheimskir minni-
pokamenn eru í tísku um þessar
mundir í afþreyingarbókmenntum og
kvikmyndum. Þeir eru komnir gal-
vaskir hingað uppá klakann í nýju
myndinni hans Jóhanns Sigmarsson-
ar (Jonna), sem heitir því gráglettna
nafni, Óskaböm þjóðarinnar. I nafn-
inu er tónninn gefinn.
Þokkalegir draumaprinsar það,
Simmi (Óttarr Proppé) og félagar.
Ótýndir smákrimmar og óreglupés-
ar, sem tæpast geta lagt saman einn
við tvo svo engu skakki, en telja sig
vitaskuld færa í flestan sjó. Eina
glóran í Simma, sem í upphafi mynd-
ar er varpað á dyr af kærustunni, at-
burðurinn vekur hann til umhugsun-
ar um að Mklega sé hann ekki á beinu
brautinni í lífinu, í átt til frægðar og
frama. Þessi láglífissöfnuður hefur í
sig og á með eitursölu en tekst að
klúðra þeirri fjáröflunarleið sem
öðru. Er þeir komast óvænt yfir fé,
skal hún ráða, hin frjálsa samkeppni
og göfugt einkaframtakið. Haldið til
eiturefnabirgja Evrópu í Amster-
dam, þar sem skúrkagengið kaupir
drápsklyfjar af dópi. Því er ekki lagið
að gera áætlanir, jafnvel einfóldustu
skammtímaplön eru því ofviða. Því
fer sem fer.
Það er fyrst til að taka að Jonni
hefur gaman af því sem hann er að
gera. Það smitar útfrá sér þó myndin
hafi kostað hann blóð, svita og tár í
einhver ár. Óskabörnin er stórt skref
framávið fyrir Jonna, í samanburði
við Eina stóra fjölskyldu, næstu
mynd hans á undan sem leikstjóri/
handritshöfundur. Hann er greini-
lega þrautseigur og tekst að ljúka við
verkefnin. Sem er talsvert afrek, útaf
fyrir sig. Þar með er ekki sagt að
Óskabörnin sé á nokkurn hátt stór-
virki, enda ekki lagt upp með það.
Hún hefur sína galla og kosti líka.
Skyggnist inní undirheima borgar-
innar og gerir það sjálfsagt á talsvert
raunsannan og kaldhæðnislegan
hátt. Þeir menn sem kallaðir eru
„góðkunningjar lögreglunnar", eru
vafalaust margir af þessu sauðahúsi;
seinheppnir, skaðbrenndir brenni-
vínsmenn og eiturætur, fyrir margt
löngu búnir að gefa öllu sem heitir
borgaralegt lífemi langt nef og lifa
fyrri næsta glas, pillu, sprautu, hvað
sem er til að þrauka af næstu nótt,
næsta dag. Allt eru þetta ungir menn,
enn með nokkra, ógæfulega bjartsýni
í farangrinum og helteknir gálga-
húmor sjálfseyðandi kæruleysis.
Hópurinn virkar, alltént á köflum,
furðu sannfærandi á tjaldinu. Helsti
galli Óskabamanna era glompur í
framvindunni þar sem öslað er áfram
án þess að hlutimir séu nægilega út-
skýrðir. T.d. reisa austur á Litla-
Hraun og peningamál era rýr í roð-
inu. Þó ekki sé ætlunin að myndin sé
tekin háalvarlega, koma losaralegir
endar og göt í veg fyrir sæmilega
sterka heildarmynd. Stíllinn er hrár
en myndin virkar líka brokkgeng.
Leikhópurinn breiðir skemmtilega
yfir vankantana, fram kemur í mynd-
inni vel lukkuð blanda af sviðsvönum
mönnum og óvönum. Tónlistarmað-
urinn og söngvarinn Óttarr Proppé
kemst nokkuð vel frá aðalhlutverki
manns sem er ekki alveg klár á í
hvom fótinn hann á að stíga. Davíð
Þór, Grímur Hjartarson, Jón Sæ-
mundur, Þröstur Leó, o.fl., allir era
þeir borabrattir í meinfyndnum rall-
um sínum sem láglífismenn. Kunnum
andlitum úr þjóðlífinu bregður fyrir í
smáhlutverkunm og krydda tilver-
una. Hinsvegar era kvenpersónumar
eiginlega til þess eins að níðast á
þeim og niðurlægja og ná ekki í gegn.
Höfundurinn tók sér mun betri
tíma í að gera Óskabörnina en næstu
mynd á undan. Hafði einnig íýmri
fjárráð - þó myndin sé gerð fyrir
smáura. Það leynir sér ekki, Jonni er
á réttri leið, enn vantar þó herslu-
muninn. Hinsvegar hefur maður öðl-
ast trú á honum sem kvikmyndagerð-
armanni sem forvitnilegt verður að
fylgjast með í framtíðinni. Það er
aldrei að vita hvað kemur uppúr
garðinum hans Jóhanns Sigmars-
sonar.
Sæbjörn Valdimarsson
y<M-2000
Sunnudagur
26. nóvember
SJÓNVARPIÐ OG RÁS 1
,,Þá veröur líklega farin afmér
feimni. “
Rödd konunnar í landslaginu.
Reykjavík er þema tilraunar til aö
lýsa því hvernig konan nær máli í
Reykjavík og rödd hennar hljómar og
mótar borgina á þeirri öid sem núer
aö líöa. Um eraö ræöa 40 mínútna
leikna heimildarmynd sem frumflutt
veröur samtímis í Ríkissjónvarpinu
ogáRás 1. Myndin fjallarum tvær
konur og baráttu konunnar í Reykja-
vík á fyrri hluta 20. aldar viö aö ná
máli og vopnum sínum. Konurnar
sem sagt er frá eru Málfríöur Einars-
dóttirogElka Björnsdóttir. María
Kristjánsdóttir er leikstjóri verksins.