Skírnir - 01.01.1833, Síða 103
— 103 —
Eitt blómstrkoru
á almeimiiigs-viuar leiSi.
Hfer kjöri móðir mög sinn hjúpa,
og múgi hreldr sorgar tár
lætr af augum döpruin drjúpa;
dygS hans var hrein og gæzka klár,
viðkvæmnin eingum aumra duld,
eiiinig liann trega veriSr Skuld.
Örlætis sóma og æru lifir
orístír fagr sem gat sér hann;
svall inörgum þúngt að árin yfir
ei drógust fleiri slíkan mann;
Faktors starf liann meS frómleik bar
Folmer Nielsen heitinn var.
Sæll er hvörr eS hans sig veit maka,
sæll þegar lífsins tæmd er stund,
síSstu livild gott er svo við taka,
sof f>ú hér, kæri! værann hlund,
umfaðnia f>ig á æðri stað,
ástvinir kjósa,
l'erði /Jað !
Grafskrift.
Hér hvilir elskaðr ærumaSr
Vigfús Jónsson frá vinum skiliiin,
Fæddr 1770 — dáinn 1832,
A öðru um sextíu aldrs ári.
Forlíkunarmaðr Fljótshlíðar sveitar.
Meðhjálpari prests metinn vel hæfr.
Heiinilis stytta, hugvitsrikr.
Dugiað stundaði, dygð og sóma;
OrSheldni og trygð var aöal einkénni,
Ekkja hans sviptist f>ar eikar skjóli,
BíSr Jiolgóð betra lifs fundar;
Sakna Jiess merkis-manns margir fleiri.
Svo setti vini sinum
U. G.
>