Skírnir - 01.01.1842, Blaðsíða 41

43
falla frá lionum; [^annig komu [»eir auk annars
[>ví til lciÖar, afc nokkrir höfðíngjar tóku sig saman
og sendu gagngjört til Mekka nokkru fj'rir árs-
lokin til að kvarta undan harðstjórn hans; kváðu
að hann væri að sælast eptir að verða einvaldur
yfir öllum [»eim Músilmönnum, er í suðurálfu
væri; menn [»ar þyrfti friðar þess vife, er hinir
kristnu byði f»eim; þeir vildi gánga undir ein-
hveru annan höfðíngja, er rettvísari væri og skðp-
julegri; stúngu þeir uppá höfðíngja nokkrum , er
Tedgene heitir, og mjög er voldugur, eptir því
sem gjöra er með slíkum smáhöfðíngjum. Jveir
fengu aptur þau svör: að þó stríð þetta kristinna
inanua væri óréttvíst í sjálfu sér, og guði væri
þókknanlegt, að barist væri við þá, er þeir kæmi
inn á slóðir Músilmanna, yrfci þafe þó aldrei varið,
afe Abd-el-Kader eigi berðistroeð neinum drengskap,
heldur beitti brögðum og vélum; þegar roenn
vildi verja lýð liins sanna guðs, mætti menn eigi
bera sig svo að, að orðstýr hans rírnaði; síst fá
honum vopn í hendur, og láta hann þó ekki gagn
gjöra með þeim; með því Arabar í str/ði þessu,
er nú hefði staðið yfir eliefu ár, nógsamlega hefði
sýnt, að þeir eigi væri úrætta orðnir né eptir-
bátar forfeðra sinna í hreistui, en hin mesta nauð-
syn bæri til að friður á kæmist, yrði þeir að
livetja alla rétt trúandi menn til að taka honuro,
ef þeir gæti fengið hann með slikum kostum, er
þeir væri vel særadir af. Loksins iofuðu þeir, að
þjónustu mufeur spáinannsins og samkundan íMekka
myndi viðurkénna höfðingja þann, er þeir hefði