Skírnir - 01.01.1842, Blaðsíða 46

48
þíngí væri; eptir annarri skyldi fulltrúar hverki
mega sækja uni konúngleg embætti meðan þeir
hefði sýslu sina á hendi, ne heldnr um nokkra
stund eptir, er nákvæmar var tiltekin; og eptir
hinni þriðju skyldi enginn sá embættismaður, cr
laun þægi, mega verða valinn til fulltrúa afþeim,
er hann hefði yfir að bjiiða, sömuleidis skyldi
þeir, er í nokkrum mjög háum embættum stæfei,
alldrei mega valdir verða. Uppá þessu síðast
nefnda stakk Garnier Pagfes. En engar uppástúng-
ur þessar fengu álieyrn hjá fulltrúuin; kváfeust og
ráðherrar myndi slíta þinginu, væri hinni seinustu
nokkur áheyrsla veitt. Ogsvo þykir mönnum
raargt að málstofu-ráði jafníngja, og lialda afe
það gjöri lítið gagn, meðan það er svo, sem
það nú er; sitju í því störhöfðíngjar, er flestir
þó eru af háuin stigum; liafa þeir hfer um bil
sömu sýslu á hendi, sem þeir, er sitjaiefri mál-
stofunni á Englaudi, og eru líka dómendur í ein-
stöku málum ; en munur þykir sumum á, hvernig
hverirtveggi gæti skyldu sinnar; kenna smnir því
um með fram, að konúngur velur alla jafníngja.
þykjast menn og liafa merkt, að metorða sýki og
embætta fýsn mjög hafi farið í vöxt á Frakklandi
á seinustu árum, menn se þar mjög hættir að hirfea
um almennings málcfni, og hverr sé þar á móti
farinn einúngis að hugsa um sjálfann sig; virfeist
slíkt enginii gófes viti, ef sattværi, enda halda margir
aðkomiðsé aðþvi, að mótstöðu menn konúngs bráðuin
verði annað hvert að hrökkva eður stökkva, því eigi
myni lengur við svo búið standa mega. Annars
brígsla margir Frökkum um, að þeir að vísu sé