Skírnir - 01.01.1842, Blaðsíða 68
70
eiidiiniun einum lieri að aunast; þó eru íneiui
eiiganvegiiin ni'i á döguin lengur alinennt svo skapi
farnir með þjóðum [ieim, er nokkriim andlegum
[iroska náð hafa, og farnar eru að bera virðíng
fyrir sjálfum sfer og sauna ást til ættjarðar sinn-
ar; þvi ef inenn [lekkja liagsmuni landsins, geta
fieir með samtökum á marga vegu eflt fiá, [)ó eng-
an [iátt taki [ieir í stjórninni, og auk fiessa hljóta
ætíð stjórneiidurnir þar, er jiegnarnir eru svo
skapi farnir, sem nú var sagt, að gefa mikinn gaum
að áliti og vilja j)eirra, og eins sjálfir sem optast
vera nokkuð gagnteknir af livorutveggju, einkum
er [>eir alast upp meðal þjóðarinnar. IVIeð því nú
llestir Rússar eru lángtum miður uppfræddir, eiin
flestar aðrar Jijóðir norðurálfunna.r, en keisari [>ar
raeð öllu er einvaldur, ‘ sem íyrr var sagt, eru
[>eir svo afskiptalausir af málefntim landsins, að
víða er [>ví víðbrugðið; auk [>essa eru og fleiri
orðsakir þess, að [>eir engan sameginlegan [>jóð-
vilja liafa; en fyrir [>á sök er og þjófclífi þeirra
sjálfra svo lítið, að keisari er sálin og lífið í allri
[ijóðinni, að kalla má.
Keisari lieldur áfram stríði [>v/, er lianu nii
í nokkur ár liefir fært Sirkasíumönnum (Tscher-
kessum) á liendur; álíta Rússar þá eigi, sem [>eir
útlend [>jóð væri, lieldur sem uppreistar menn
gegn ser, vegna þess að Sirkasiumenn fyrrum
vóru skattgildir undir Soldán í Miklagarði, en hann
gaf aptur Ilússum yfirráð þau, er Iionum báru yfir
þjóðinni; er nú ltússa keisara mjög aiiut um af
brjóta þá uiidir sig; bist liann við þar að fá góða
Iiermenn; vill hann gefa þeim upp allar sakir, ef
\-s