Skírnir - 01.08.1908, Síða 2

194
Vistaskifti.
ig hann reis upp í fangið og valhoppaði og tók svo sprett-
inn, eins og fugl fiygi.
Mér lá við að kenna í brjósti um Jón. Nú átti hann
bráðum að fara af baki Bleikskjóna. . . . Og koma heim
. . . til hennar Þorgerðar! . . .
Aldrei skyldi eg koma heim til hennar Þorgerðar, ef
eg væri fullorðinn og húsbóndi og maðurinn hennar.
Aldrei á æfi minni. Eg skyldi alt af vera í ferðalögum á
þeim bleikskjótta. Eg skyldi aldrei láta hana vita, hvar
eg væri, svo að hún gæti aldrei náð til mín.
Mér óx þróttur inni í þessum skýjaborgum. Eg barði
fiskinn rösklegar en áður. Samt fann eg til verkjanna i
handleggjunum og bakinu innan um draumana.
Aftar varð mér litið fram eftir og ofan fyrir túnið.
Jón vaggaðist nokkuð til á hestinum. Og stundarkorn
hallaðist hann út á vinstri hliðina, stundarkorn út á hægri.
Og Bleikskjóni hallaðist til líka. Það gerði hann æfin-
lega, þegar svona var ástatt um eigandann.
Þá fór heldur að hýrna yfir mér.
Eg vissi, hvernig á þessu ruggi stóð og þessum hall-
anda á þeim Jóni og Bleikskjóna.
Þegar Jón var drukkinn, var hann æfinlega góður
við mig, en vondur við Þorgerði. Odrukkinn var hann
aldrei góður við neinn. Og ekkert von;ur heldur.
Jón tók harðan hlaðsprett. Gufumökkurinn stóð fram
úr nösunum á Bleikskjóna. Og svitinn var eins og kápa
utan á honum.
Jón fór af baki. Eg sá, að hann var dálítið valtur
á fótunum. Samt kanni hann auðsjáanlega vel við sig
og veröldina. Mér fanst eins og eyrun á honum vera
brosandi — hvað þá munnurinn og augun.
Hann stóð kyr, hætti að brosa, lagði undir flatt, hvesti
augun á fiskinn, sem eg var að berja, og hafði langt á
milli fótanna á sér, eins og sjómenn í öldugangi.
Eg herti mig að berja.
— Geturðu sprett af honum Bleikskjóna, greyið mitt?