Skírnir - 01.08.1908, Síða 4

196
Vistaskifti.
horfði á hann; athugaði vandlega ruggið, sem á honum
var; en sýnilega ekki með sem mestri góðgirni.
Þá gekk Jón að flskasteininum og horfði á mig stund-
arkorn.
— Þú verður drepinn, greyið, sagði hann því næst.
. . . Mjög bráðlega drepinn.
Mér þótti það ekki sem vænlegasta horfur, og fór að
skæla. En eg hélt áfram að berja fiskinn.
— Ætli hann verði ekki drepinn þó! ? sagði Þorgerð-
ur. . . . Hver ætli vinni á honum?
■— Þú, sagði Jón.
Hann hnykti á orðinu og setti rykk á sjálfan sig,
svo að hann var nærri því dottinn.
Og færði sig nær Þorgerði.
— Fallegt er nú talið! . . . Viltu ekki reyna að
standa? . . . Hvar heflrðu komið?
— Að Stað.
— Að Stað? Ekki hefirðu fengið brennivín þar . . .
hjá prestinum.
— Brennivín? . . . þar? . . . þurfti þess ekki, kelli
mín. Fekk það hjá sjálfum mér.
Hann tók pelaglas upp úr brjóstvasanum á treyjunni
sinni, tók úr því tappann, hrækti og drakk gúlsopa sinn
úr pelanum.
— Fekk a n n a ð hjá prestinum. . . . Nokkuð handa
þér.
— Handa mér? ' '
Þorgerði fór sýnilega að þykja nokkurs um vert.
Jón færði sig aftur frá henni og að fiskasteininum.
Hann fór aftur að horfa á mig, strauk dökkrauðan skegg-
kragann á kjálkabörðunum og gerði sig blíðan í málrómnum.
— Það vita fleiri en e g, að þú verður drepinn, greyið.
— Vertu ekki að þessum bölvuðum þvættingi, Jón.
Þorgerður stakk höndunum í síðurnar, og setti fram
kviðinn og herðarnar aftur á bak. Málrómurinn varð þýð-
ari og augnaráðið líka:
— Hvað fekstu þá handa mér?