Skírnir - 01.08.1908, Qupperneq 7

1
Vistaskifti. 199
Þorgerður sagði, að auðvitað ætti eg að smala að
morgninum.
Þá var eins og henni fyndist lítilmótlegt að vera að
ræða um þetta við mig. Mig varðaði ekkert um það. Eg
mundi líklegast seint sjá um stjórn þar á heimilinu.
Eg fann þungan og kaldan gust af henni. Og meðan
hún var hjá mér, fanst mér, að þetta mundi ekki verða
neitt gaman. En þegar eg var kominn frá augunum á
henni, birti yflr sál minni, og mér fanst þetta mundi verða
óumræðilegur fögnuður.
Eg var ekkert hræddur um, að mér yrði skotaskuld
úr því að fá reiðskjótann. Eg gekk að honum vísum hjá
Þórði gamla i Vík. Hann var reyndar ekkert árennileg-
ur öðrum. Allir krakkar voru dauðhræddir við hann.
Hann varð svo oísareiður, þegar minst vonum varði. Og
Þorgerður hefði ekki átt mikið erindi til hans um neinn
greiða. Það vissi eg vel. En mér stóð enginn ótti af
honum. Eg hafði einu sinni í smalamensku náð þeirri
blesóttu hans, þegar hún var að strjúka fram á heiðar.
Blesa var listaskepna, og Þórður unni henni mikið. Eg
vissi það, að þessu hafði hann aldrei gleymt mér. Hann
gleymdi aldrei neinu. Og hann hafði sagt mér, að lægi
mér á, að hann gerði einhvern tíma bón mína, þá skyldi
eg láta sig vita. ... En það var nú samt hræðilegt, ef
hann skyldi verða vondur.
Eg spurði, hvort eg mætti skjótast fram að Vík —
túnin á Skarði og í Vík lágu saman. Það var mér leyft.
Eg hljóp mig sprengmóðan.
Eg hitti Þórð í smiðjunni Hann var i meira lagi
risalegur. Mér fanst úlfgrár hausinn á honum ná upp í
smiðjurjáfur, meðan hann stóð uppréttur og blés. Og kola-
hrímið framan í honum gerði hann ægilegan, einkum
baugar neðan við augun.
Hann tók rauðglóandi járnið úr eldinum og smíðaði
hestskónagla. Hann sagði ekkert enn, og eg þorði ekkert að
segja. Eg settist á smiðjuþröskuldinn og glápti á hann
með undrun og aðdáun. Naglarnir hrundu jafnóðum af