Skírnir - 01.08.1908, Síða 12

204
Vistaskifti.
aðrir, og beið þess, að þeir settu upp höfuðfötin, og að
eg mætti fara að láta þá blesóttu spretta aftur úr spori.
Eg gerði það líka svikalaust, að bænagerðinni lok-
inni. Eg spriklaði öllum öngum. Blesa fann, að nú var
ætlast til þess, að hún drægi ekki af sér. Eg kom varla
auga á þúfurnar fram með götunum. Og samt var Blesa
mjúk, eins og rúmið hjónanna. Fram undan var Staðar-
fjaliið, himinhátt og fagurblátt. Eg gleymdi öllu nema
fögnuöinum — Þorgerði líka —
Þangað til hún kallaði til mín aftur.
— Hvað ertu að glenna þig þetta, strákur, á undan
ölluin öðrum, eins og þú sért vitlausr' Ætlarðu að sprengja
skepnuna? . . . Heyrðu, Jón . . . hvers vegna læturðu
strákinn vera að darka á þessu gæða-hrossi?
— Honum var lánuð hún, sagði Jón.
— Finst þér ekki nær, að eg sæti á henni?
— Jú-ú-hú, sagði Jón.
Og innan skamms var farið af baki. Þá voru höfð
margvísleg hestaskifti. Söðull Þorgerðar var fluttur á þá
blesóttu. Og hnakkurinn minn var látinn á lakasta áburð-
arjálkinn á bænum.
Nú þeysti eg ekki lengur á undan. Mér fanst jálk-
urinn ætla að kljúfa mig við hvert spor, ef hann fór
nokkuð greitt.
Sigga vinnukona var líka illa ríðandi, og við urðum
á eftir.
— Liggur illa á þér, Steini? . . . Hvað er þetta?
Ertu að gráta? . . . Eg fekk dálítið af sykri i sumar úr
kaupstaðnum. Eg er hérna með mola. . . . Hana, veslingur!
— Eg hefi ekki lyst á því.
— Hvaða fádæma ósköp hlýturðu þá að vera reiður,
sagði Sigga.
Eg lagði í jálkinn, til þess að komast frá henni, og
grét hátt. Hugurinn var fullur af vonzkublandinni magn-
leysis meðvitund.
Staðarfjallið var ekki blátt, þegar eg kom að því —
ekki annað en svartir klettar og gráar skriður — svo