Skírnir - 01.08.1908, Blaðsíða 15

Vistaskifti.
207
— Hvað var hún Ragnhildur í Dal að veiða upp
úr þér?
Eg þagði.
— Hvað var hún Ragnhildur að veiða upp úr þér?
sagði hún, byrstari en áður, og kreisti handlegginn.
Eg þagði.
— Ætlarðu ekki að svara mér?
Og hún kreisti handlegginn svo fast, að eg fann tár-
in i augunum á mér.
En eg ætlaði ekki að svara henni. Ekki, þó að hún
dræpi mig. Og ef hún dræpi mig, ætlaði eg að ganga
aftur og hengja hana.
— Aldrei hefir maður af þér annað en áhyggjur og
mæðu.
Hún slepti handleggnum á mér og hélt upp til kirk-
junnar.
Eg stóð eftir og fór að nudda augun. Þá mintist eg
þess, að eg mundi verða að þvo mér aftur, ef eg ætti
ekki að verða bíldóttur aftur. Að þeirri laugun lokinni,
fór eg, eins og aðrir, upp til kirkjunnar. Söngurinn kvað
við inni. Eg staðnæmdist við dyrnar, þorði ekki að ljúka
hurðinni upp. En mér vildi það til, að menn bar þar
að, sem nú fyrst voru að fara inn. Eg sigldi í kjölfari
þeirra inn úr dyrunum. Eg sá illa búinn mannræíil í
krókbekknum. Hjá honum fanst mér árennilegast að
setjast.
Eg horfði fyrst með undrun á prestinn í messuskrúð-
anum og Kristmyndina uppi yfir altarinu. . . . Þá horfði
eg á þá blesóttu fara á kostum undir Þorgerði. Og innan
skamms var eg sjálfur kominn á bak fyrir aftan hana,
og fleygði henni langar leiðir úr söðlinum. Og hún lá
á jörðunni og kallaði til mín. En Blesa bar mig áfram,
áfram, áfram. Og hún kom ekki lengur við jörðina, held-
ur leið hún í loftinu áfram, áfram, áfram. Og eg skildi
ekki, hvað hún gat verið að fara með mig. . . . En þeg-
ar farið var að syngja eftir' prédikun, hrökk eg upp með'
andfælum.