Skírnir - 01.08.1908, Qupperneq 16

■208
Vistaskifti.
IV.
Bændur urðu sannspáir.
Á leiðinni út sveitina lagði hráslagakuldann á móti
•okkur. Og þokumekkirnir ultu inn fjallabrúnirnar. Mér
fundust þeir likastir herfylkingum illra anda, sem væru
að leggja undir sig landið. Eg vissi, hvernig mundi verða
að smala í skarðinu í íyrramálið.
Eg lét jálkinn lötra í hægðum sínum á eftir hinu fólk-
inu. Sigga var stundum að yrða á mig. En eg svaraði
henni sem fæstu. Eg var að hugsa um fölleitu konuna
með ástúðlega róminn og þýðlega augnaráðið. Og eg var
.að hugsa um, hvernig á þvi mundi standa, að Þorgerður
var guðhræddust allra manna, sem eg þekti, og líka verst.
Og eg var að hugsa um, hvort það mundi vera áreiðan-
legt, að guð væri góður, þar sem hann hafði látið mig
til Þorgerðar, en ekki til Ragnhildar.
Þórður stóð á hlaðinu á Skarði, þegar við komum
heim. Hann var þungbrýnn nokkuð, en glotti samt við
tönn. Eg sá, að hann einblíndi á Þorgerði og þá blesóttu.
— Má eg ekki hjálpa heiðurshúsfreyjunni af baki? sagði
hann, þegar Blesa nam staðar, og breiddi faðminn út á
móti Þorgerði. En raálrómurinn var furðu kuldalegur.
— Þakka þér fyrir, Þórður minn .... Þú gerir
svo vel að koma nú inn og fá kaffisopa.
Þorgerður var einstaklega góðlátleg.
— Skal hún vera hrædd við hann ? hugsaði eg. Því
fór ekki fjarri, að svo væri um sjálfan mig.
— Eg kaffi? sagði Þórður. Nei. Kaffi hefi eg nóg
sjáll'ur.
— Jæja.
Þorgerður var dúnmjúk í rómnum.
Alt fólkið stóð grafkyrt á hlaðinu og hlustaði. Allir
áttu sýnilega von á einhverju sögulegu.
— Eg er að hugsa um, út af hverju presturinn muni
hafa lagt, sagði Þórður.
— Eg er alveg hissa, sagði Þorgerður. Eg hélt ekki,