Skírnir - 01.08.1908, Qupperneq 33

Trúarjátningarnar og kenningarfrelsi presta.
225
ekki hvað minst í því fólgið að ryðja braut algerðu hugs-
unarfrelsi. Hann hélt því fram, að hver einstaklingur
yrði að sannfærast um sannleikann fyrir sannleikans eig-
in mátt. Sannleikurinn yrði aldrei fyrirfram ákveðinn af
neinu fullveldi. Hvorki páíi, né biskup, né nokkur mað-
ur ætti með að leggja á kristinn mann svo mikið sem
eina samstöfu án hans samþykkis. Lúter var berorður,
eins og kunnugt er, og hann skóf ekki utan af
því, karlinn. Einu sinni komst hann svona að
orði: »Sérhver kristinn maður á rétt á að afla sér
skilnings á sannleikanum og dæma um hann, já, á svo
mikinn rétt á því, að hver sá, er skerðir þann rétt agn-
arögn, hann veri bölvaður«.* Hann skildi fullkomlega
orð Páls postula: Reynið alt og haldið því sem gott er.
Þegar eg var við háskólann í Kaupmannahöfn, var
þvi haldið að oss lærisveinunum af hinum gætna trú-
fræðiskennara, er eg að framan nefndi, að jafnvel sumar
kenningarnar i Agsborgarjátning sjálfri væru athugaverð-
ar. Nefndi hann þar til 17. og 9. gr. hennar. En 17.
greinin er um endurkomu Krists til dómsins. Þar ereigi
að eins hinni hörðustu útskúfunarkenningu haldið fram
(að hinir fyrirdæmdu eigi að þola endalausar kvalir),
heldur er og þúsundáraríkis-kenningunni algerlega afneit-
að. Hin greinin, sem prófessor Madsen áleit athugaverða,
9. greinin, er um skírnina. Niðurlagsorð hennar eru þessi:
»Þeir (þ. e. lútersku söfnuðirnir) áfellast Endurskírendur,
sem neita barnaskírninni og fullyrða að börn geti
orðið sdluhólpin dn sTcírnar*. Þessi orð hafa verið
svo skilin af sumum, að það sé kenning Agsborgar-
játningarinnar, að öll þau börn glatist, er deyja óskírð.
Þeir, sem þann skilning aðhyllast, styðja mál sitt með
því að vitna í 2. grein sömu játningar. Þar er því hald-
ig fram, að erfðasyndin leiði eilífan dauða yfir þá,
er eigi endurfœðist fyrir skimina og náðarverkanir
heilags anda. Og nú virðast óskírðu börnin hljóta
* Slir. y. A.: Den nnge Luther, bls. 77—78.
15