Skírnir - 01.08.1908, Síða 37

Trúarjátningarnar og kenningarfrelsi presta.
229
andi, mér vitanlega. Eg þekti ekki annan skilning á
því hugtaki. Og svo hygg eg muni verið hafa um alla
þá presta og guðfræðinga hér heima, er- þeirri kröfu hafa
haldið fram. Vér lærisveinar P. Madsens höfum eðlilega
haldið skilning hans á þeirri hugmynd og ætlum honum
að hafa vitað, hvað hann fór með.
Nú skilst mér það af fyrirlestri síra J. B., að einmitt
þetta kenningarfrelsi, sem vér hér heima höfum æskt eft-
ir, sé lögleitt í söfnuðum hins íslenzka lúterska kirkjufé-
lags þeirra Vestur-íslendinga. Samkvæmt safnaðarlaga-
frumvarpi kirkjufélagsins binda þeir kenninguna við ritn-
inguna eina, og eru í því tilliti sannir lærisveinar Lúters.
Segi eg það síra J. B. til maklegs lofs. En nú í fyrir-
lestri sínum tekur hann að kvarta yfir því, að ákvæði
um trúarjátningarnar vanti »Svipað ákvæði (o: eins og
urn ritninguna) ætti einnig að vera. í lögum vorurn að
þvi er snertir trúarjátninguna eða trúarjátningarritin, sem
söfnuðirnir binda sig við. Og svo mun það vera víðs-
vegar innan lútersku kirkjunnar« o. s. frv. — segir hann.
Þannig verður þá ljóst: að það kenningarfrelsi, sem vér
sumir hér heima erum að æskja eftir og síra J. B. nefnir
nú óvit og öðrum ljótari nöfnum, er lögleitt og hefir lengi
verið í kirkjufélaginu íslenzka vestan hafs. En hið minna
frelsið, sem vér höfum búið við hér heima og búum enn
við, það æskir síra J. B. nú að lögleiða þar vestra.
Ætla eg nú vandalítið hverjum greindum manni um
það að dæma, hverir eru á afturleið og hverir á fram-
sóknarleið — þeir þar vestra, eða vér hér heima, síra J.
B. afneitandi hinu fyrra frelsi sínu, eða vér hér heima
biðjandi um það frelsi.
Hinu hefir oss aldrei komið til hugar að halda fram,
að prestar ættu ekkert tiliit að taka til þess, hvað stend-
ur í heilagri ritningu. Að saka oss um það er jafn-stað-
laust og óviturlegt og hitt: að vér ætlumst til að kirkjan
eða kirkjufélagið »sé með öllu stefnulaust, hafi í andlegum
efnum alls ekkert markmið, og að því tilliti standi því á
sama um alt«. Vér könnumst ekki við þetta sem rétta