Skírnir - 01.08.1908, Síða 55

Taugaveiki.
247
gerlarnir borist úr honum í aðra og þeir sumir orðið fár-
veikir, sumir dáið.
Það eru annars áraskifti að því, hversu þung veikin
•er. í sumum árum er hún yfirleitt væg; þá má vera að
ekki deyi fleiri en 4 eða 5 af hverjum 100 sjúklingum.
En þegar veikin er í versta ham, má búast við að fimti
hver sjúklingur bíði bana. Það er, með öðrum orðum, mis-
jafnt hvað sóttkveikjan er mögnuð.
Hvernig þekkja Það er því miður afarerfitt fyrir alþýðu
má veikina. manna að glöggva sig á þessari fjöl-
breyttu veiki. Ef sjúklingurinn verður
mjög þungt haldinn, bera alþýðumenn oft kensl á veikina,
enda er þá oftast læknis vitjað. Því miður vaknar grun-
urinn oft ekki fyr en um seinan, ekki fyr en sjúklingnum
fer að þyngja — og sóttkveikjan er komin úr honum í
aðrar manneskjur. Ef veikin er mjög væg, fer oft svo,
að læknis er aldrei vitjað; sjúklingnum batnar og engan
grunar, að hann hafi haft taugaveiki, fyr en þá síðar, ef
fleiri veikjast á sama heimilinu og verða ver úti.
Nú varðar það afai’miklu, að veikin þekkist í tíma,
bæði sjúklingsins vegna, til þess að rétt meðferð verði
höfð á honum, og ekki síður annara vegna, til þess að
komið verði í veg fyrir, að sóttkveikjurnar berist í þá úr
sjúklingnum.
Því er það rétt, ef einhver tekur sótt og er óljóst
hvað að honum gengur, að láta sér þá jafnan koma til
hugar að það g e t i verið taugaveiki.
Taugaveikin fer nær því ávalt mjög hægt að í fyrstu.
Þegar manneskjan hefir gengið með sóttkveikjuna í sér
um hálfan mánuð, þá fer hún að kenna magnleysis. Þetta
magnleysi ágerist smám saman, dag frá degi. Ef líkams-
hitinn er mældur, kemur í ljós að hann er of hár og
hækkar dag frá degi. Þessu fylgir oft höfuðverkur og
beinverkir. Matarlystin þver; hægðir eru tregar; þvagið
er rautt (sótthitamerki). Oft dreyrir blóð úr nefinu og
stundum kemur hljómur fyrir eyrun eða deyfist heyrnin.