Skírnir - 01.08.1908, Qupperneq 91

Sigurður L. Jónaeson.
288
-og verið fóstri sinn, þegar hún var barn, og síðan hefði
hún elskað hann; hann væri reyndar ömurlegur stundum,
en þó bezti maður; kvaðst hún láta litla drenginn sinn
leiða hann daglega þar í garðinum, og væri honum mikið
yndi að barninu. Þegar við (o: eg og dóttir mín Herdís)
komum að garðshliðinu, sáum við óðara öldunginn, og
leiddi hann dreng, 3—4 ára, i garðinum.
Sigurður glaðnaði við, er eg sagði, hver eg væri.
:Settumst við svo inn í fremra herbergi hans. Alt var
þar fábreytt inni, en hreint og viðfeldið; rak eg fljótt
augun í píputré S. og stafa-þyrpinguna. Hann var mál-
hreifur vel, en talaði mest um skáldskap og fornvini sína
— hið sama og þá fyrir 30—35 árum. Allhrumur og
sjónlítill var hann orðinn, og þó sviplíkari »gentleman,«
að mér sýndist, en þegar við sátum í Kobba-búð.« Svo
komu hjónin inn og buðu glas af öli. Var litli drengur
inn þá sofnaður. En við 5 fórum út á litla flöt eða smá-
hæð þar skamt frá, er gatan tók enda, og horfðum á sól-
arlagið og fegurðina umhverfis. Gat mér þá ekki annað
virzt en æfikvöld landa míns væri vonum fremur friðsælt
-og viðunandi. Leiddi eg hann síðan heim að húsi hans
og kvaddi þar með virktum. Var hann að sjá heill heilsu,
enda heyrði eg hann ekkert æðruorð tala. Vissi eg, að
hans auglit mundi eg aldrei oftar sjá, en þótt mér virtist
kjör hans fátækleg, leizt mér konan, fóstra hans, vel fall-
in til að loka augum hans með rækt og viðkvæmni. Og
ekki heflr það h ú n verið eha hennár maður, sem fyrst
bar út til óviðkomenda atvikin að andláti hans.
Matth. Jochumsson.