Fjölnir - 01.01.1836, Blaðsíða 15

15
e-x-ið, annaðhvurt að bæta framann við það ei, eínsog
margir gjera (ílærðir menn7), og þá verðnr þaö = lint
g og s — eliegar þá bæta aungvu ei við, og kveða að
eÆ’inu eínsog tómu essi. Enn hvurnig sem með það er
fariö, verður seínna ejrið ímist = ks, eða = gs; (hva'ða
tegund gjes essið hafi á undann sjer, læt jeg í þetta
sinn liggja á milli hluta). Nú er s-an (setan) eptir, og
má hún vel missa sig, ekki síður enn e, q, x; því eíng-
inn kveður að henni, nje á að kveöa að henni, öðruvísi
enn essi, eínsog firr er áminnst. — Með þessu móti
hefur hljóðunum fækkað umm fjögur; og er varla til-
tökumál, þó það komi í skarðið eítt eöa tvö. J>að er
alkunnugt, að í málinu okkar eru tvö gje-hljóð, annað
hart, og annað lint, þó í stafrofinu standi ekki utann
eín mind til að þíða hvurutveggja hljóðið. Finnnr ekki
hvur maður, að gjeið í log lætur öðruvísi enn gjeið í
logn'i eða eru ekki tvö gje-hljóð, mismunandi sín á
meðal, í orðinu gaguri Jú, so framarlega sem menn
gjera mun á lcái og gjei, tjei og <?jei, rfjei og eði: so fram-
arlega gjera þeír og mun á hör'ðu gjei og linu. Nú ef
það er rjett, að skrifa lint öðruvísi enn liart d: þá
er ekki síður rjett, að skrifa lint g ööruvísi enn hart g;
þikir þá ekki illa tilfallið, að jarteíkna lint g;je að sínu
leíti eínsog títt er með lina f/jeið, og skrifa það g.
Með þessum hætti verður þaö sínilegt, hvurnig tann-
liljóðaröðin og gómhljóðaröðin eru hvur anuari sain-
svarandi: k, g, g,
t, í/, <5;
enn þorninu samsvarar ekkjcrt gómhljóð í voru máli,
soað tannhljóðakjerfið er að því leíti fjölsettara. Aptur
er óvíst livað seígja skal umm gómliljóöin — livurt þau
T) J?að er skrítilegt, að Frakkar og Serkir fara Iíkt að ráði
sínu; enda margsinnis, þó miður reki nauðsin til, enn okkur
með erið.