Fjölnir - 01.01.1836, Page 33

33
liafa menii á 7’einu í mörguin orftum, [>ar sem [>að er
statt íirir framauu e, J)ó næst á undann Jm' sje hvurki
g nje k, t. a. m. ég, sé, tré — ég, sé, tré. 5a»o*g
stafa meun; enn hvaö gjeta Jieir nú borið firir sig, er
Jiannig stafa? Jað er ímist, eptir Jiví hvurt talað er
umm 1) eða 2); og munu flestir Iiafa sjer til afbötunar
ástæöur Rasks, í Lestrarkverinu, sem áður er neint. Ilann
liefur orðið til að mæla Iienni böt, Jiessari stafsetningu. Og
Jiað er vel. Jví hafi honum ekki tekist Jiað (sem raun mun á
verða); J»á iná nærri gjela, Jiað mnni ekki vera so hægt.
Nú er að atlniga röksemdir hanns. 1) Umm j á inilli
gjes eda /.ás og /s, is eða œs kjemst hann so að orði,
á 30. og 31. bls.: “munr er á fyrsta stafnum í gát og
ugæt, goö og gyðja, göðr og gœöi, kát og kæt,
“skal og skel, verðr eins og linu j innsmeygt fyrir
“framann hljóðstafinu í hiuum seinni tilfellum, svo að
“sumir skrifa gjœt, gjce'ði, kjæt, skjel, Jiykir Jietta liljóð
“veikara eðr linara, en hitt harðara. íÞa»»ig eru í
“norrænu máli:
“haröir: a, d, 0, o', u, ú, ö, einnig au
“linir: e, œ, i, i, y, ý, œ, — ei, ey.
“í>eir linu raddarstafir færa alteut með ser Jietta
“7, Jiegar g eðr k gengr á undan, Jiarf Jiessvegna ekki,
“og á ekki, að skrifa Jiað í Jiessum tilfellum; sérílagi
“J»ar J)að er aldrei veruligr rótarstafr í þvílíkum orðum,
“t. d. gef, gaf; kæmi, kom; skœði, skór; ckki gjef,
ukjæmi, skjœði; og J)ar eö aldrei er skrifað gjikkr,
“gjífr, gijðja, Kjýpr, kjeipar, gjeymi.” 5að er að
nokkru leíti satt, og að nokkru leíti ósatt, að gjeið í
“gát, goð, góðr”, sje öðruvísi, enu gjeið í “gæt,
gyðja, gœði”. 3?að er að Jiví leíti satt, að í firri orö-
unum Ju'ðir g ekki annað enn g, enn í hinum seínni
er Jiað látið J)íða gj — so að g-mindin Jvíðir sitt á
hvurjum staðnum. Aptur er [)að í öðru tillili ósatt;
3