Fjölnir - 01.01.1836, Qupperneq 46

46
skilnínginn; mjer virðist saungurinn firir eígi a5 lífga
hinar guðrækilegn tilfiuningar hjartnanna, opna þau og
húa þau nndir viðtöku þeírra kjennínga, sem fluttar
verða fram í ræðuniii eða lestriniim, og leíða hugann til
þess efnis, sem um verður rætt. Enn sálmurinn á eptir
virðist mjer heldur ætti að vera kjennínga-sálmur, og
ættu þá að vera í honum stuttar og efnismiklar siða-
kjenníngar, eínkiim lir ritníngiinni, so að singjandi og
heírandi gjætu að nokkru leíti endurtekið í huga sínum
aðal-atriði lestrarins — eða vera bænarsálmur, til að
lífga í hjörtum þeírra þau áform eða þær tilfinníngar,
sem ræðan eða lesturinn hefur kveíkt. Enn ef sálra-
arnir eíga að koma þessu til leíðar: verða þeír að vera
góSir, það er, samkvæmir tilgángi sínum. jþeír sáiinar
sem eíga að lífga og hræra, þurfa að vera so lagaðir,
að þeír gjeti lífgað og hrært. Sje það satt, sem fáir
munu móti mæla, að það sem eígi að nema hjartað
verði að koma frá hjartanu: þá verða líka hugsjónir
sálma-skáldsins að koma frá lijarta hans, eígi þær að
gjeta lífgað og lirært annara hjörtu; enn það er öðru
nær, þegar eínhvur tekur sjer firir hendnr að kveða hugs-
unarlaust ilir suiidiirlausa ræðu annars manns, sera reíndar
er ekki til þess ætluð, að leíta til hjartans á þá leíð,
sem sálinarnir eíga uð gjera. Nei, sá sem vill búa til
sáhna lir ræðu annars manns, verður að átta sig vel í
hugleíðíngum hans, og leitast við að kveíkja í sjer hugs-
anir hans og tilfiuníngar, so hann finni saniileíkann, feg-
urðina og kraptiun í ræðunni, og ilni sjálfur af þessari
tilfinning; í stultu ináli, nijer finnst andi skáldsius þurfi
að verða samlífur anda hins, sem ræöuna hefir samið,
so efniö gjeti birzt í gagnoröara, efnismeíra og skálil-
legra máli, sem anili hans, studdur og stirktur af
hiuum, bíður houum að taia. Ilann verður að ætla sjer
ineíra, enn að koma hinni sundurlausu ræðu eínhvurn-
veíginn í Ijóö, so liún verði súngin; því menn síngja