Fréttir frá fulltrúaþingi(nu) í Hróarskeldu viðvíkjandi málefnum Íslendinga - 01.01.1840, Blaðsíða 30

30

legt, þá leyfi eg rnfcr samt að gjöra nokkrai' athuga-
semdir. I fyrsta lagi lieid eg, aS byggíngarefniS, er tíðk-
ast á Islandi, se í rauninni ekki eins liættusamt og mönn-
urn virÖist; því viöur sem er tjargaður, og hefir verið
lengi undir berum himni, er að mínu áliti lítt eldfimur, og
þaS, aS húsbruni er sjaldgæfur í Reikjavík einsog á Fær-
eyjum, þarsem aS eins eitt hús liefir brunniS á enura
síðustu 12 árum, lýsir því, að hættan sýnist rneiri en
hún er í raun og veru. I öðru lagi stríðir þaS móti
minni reynslu, að mórinn, sem á Færeyjum er einka
eldsneytiS, sé hættusamur í Reikjavík. — EtazráS Finnur
Magtnísson gat þess, aS ekkert hús liefði brunnið í Reikja-
vík um liin síSustu 50 ár. — Agent Brún liélt, aS menn
yrði að hafa mikið traust á meiníngu nefndarinnar, þareS
einn maSur í nefndinni þekkti hvernig ástatt væriíReikja-
vík. — EtazráS Finnur Magmisson kvaSst einnig þekkja til
í Reikjavík, því hann hefSi verið þar 9 ár. — Kapteini
Herforth virtist, auk annars, sein Reikjavikíngar viidi
troða sér inní brunabótaféiag enna dönsku kaupstaSa;
þeir gæti haft brunabótafélag sér, og tekið í þaS liina kaup-
staSina, o. sv. frv. — „Kammerherra” Tillisch mælti: hér
er eigi veriS að tala um nokkra áleitni Reikjavíkínga, heldur
einúngis um það, að bæjarmenn girnist aðverða teknirífélag
enna dönsku kaupstaða; honum þótti þaðmæiafram með þeim,
að húsbruni er þar mjög sjaldgæfur; að afstaSa Islands og
samband þess við ríkiS væri hvöt tii aS gánga eigi í svo ná-
kvæinan reikning við Reikjavíkínga, sem aS öSrum kosti væri
skylda. — EtazráS Gr. Jónsson: það mælir á móti stofnsetn-
íngu brunabótafélagsálslandi, aðhinirverzlunarstaðirnir þar
liafa eigi efni á, að útvega sér slökkviíól; Reikjavík yrSi
því eigi betur farin viS aS veraífélagi með þeim; eg geng
viS því, aS hafa sagt, að mór sé eins eidfimt og hættu-
saint eldsneyti og tré (Brœnde), og hefir viðburSur einn,
er bakaði mér bitrar afleiðíngar, látið mig reyna það. —
EtazráS Stenfeldt: velviljinn á eigi aS knýja oss til