Ársritið Húnvetningur - 01.01.1857, Side 53

53
hjúskaparstjettina er ekkert líkara en a?> þau verSi
bœíii sjer og öferum til böls og armæ&u.
3. Ge&prýÖi og hlýSni vi& húsbændur og góba
menn er aSalkostur á hjúunum, og ættu því aiiir
ungir menn aö innræta sjer þaS hugarfar, aS um-
bera hib ógelfellda meS stillingu af ungum og göml-
um, forbast öllu fremur umgengni úráSvandra gár-
unga, sem temja sjer glens og keskni og íilt um-
tal, því aílt þess konar borgast meb sömu mælingu
og opt drýgri. Sá sem aldrei nær góSu mannorbi,
fær opt last fyrir lítib. Vond umgengni spillir gób-
um siöum og opt góbum mannsefnum; og þab þarf
lag og hyggindi til ab sneyba hjá þess konar mönn-
um, en hylli órábvandra leibir aldrei á veg gref-
unnar. Aldrei á ab egna þá, sem geta gjört manni
íl!t meb óhróbri eba hrekkjum, því opt má íllt af
illum hljóta. Fribsamir menn verba optast lausir
vib óeyrbir og áleitni, og gebprýbin ávinnur þann-
ig velvild og ást allra þeirra, sem rábvendni unna
á heimilinu, ellir gott mannorb og eykur var-
anlega ánægju. þab viil opt til, ab óþæg og
gebstirb vinnuhjú — þó dygg sjeu og ötul — missa
gott mannorb, þar eb þcssi löstur vekur ósamlyndi
óánægju og tálmar mörgu góbu í hjúskapnum og bú-
skapnum; eins er skreitni og bakmælgi slæmur
löstur á góbu hjúi og leibir opt íllt af sjer. t>ag-
mælskan er kostur á mörgum eirifeldningum, sem
þó aptur á opt bágt rneb ab þekkja sjálfan sig.
Drykkjumaburinn afskræmir sjálfan sig, ogþóhefur
hver og einn nóg í náttúru sinni vib ab stríba, þó
eigi stofni hann sjálfur til þess vísvitandi, ab ltkj-