Ársritið Húnvetningur - 01.01.1857, Qupperneq 70

70
þeir ai hafa sem mestan lialla og yera afi því skapí
stórir, sem vatnsmegniíi er mikib, er þeir eiga aít
taka á móti og fiytja í burtu. j>egar sniHiveitur
eru tilbúnar, þá eru þessir skurbir gjörbir á nrul-
an abfærslu - og flutningsskuríiunum og mega lilift-
ar þeirra ekki vera ofbratiar. þegar náttúrlegar
veitur eru gjöriar, þá byrja menn ætíb aí) grafa
skurkina þar sem Iiæst er og næst því, sem ratn-
inu á aS koma aí) og halda menn svo áfrarn ept-
ir hallannm.
Náttúrlegarveitur era trenns konar: sljett-
veita og hailaveita. Vfó hina fyrnefndu erþess
aö gæta, a!) vatnib komist svo hátt yfir veituna, afe
balar á henni geti fengiib vatn úr veitustokknum;
þarf þá baliinn ab vera tvö fet á bundraí) feta
löngum vegi, og er hann nægilegur til þess vatn-
ib geti runnib af á 12 stnndum eptir þab hætt er
ab veita. Ilin sí&ar nefnda veita er gjörlb á þeim
stööum, sem hatii eba bratti er á, og því kallasi
hún hallaveita. j>ar sem þess háttar veitar eru
gjörbar þarf hallinn afe vera tvöfalt meiri en á
sljettveitum, nfl. fjögur fet á hverjnm litindrafe
fetum; en á þeim stöfenm þar scm mikillar lag-
færingar þyrfti vife til þess afe laga hallann, er
beira afe búa til almenna snilliveitu. Náttúrleg
hailaveita borgar sig í samanburfei vife k»is!nafeinn
betur en nokkur önnur veita. Flatar veitur má
ekki gjöra nema á þurri og hlýrri jörfe, því þó
eptirtekjan verfii gófe fyrsta árife, þá er hætt vife
afe veitan verfei sífear mýrarkennd og vaxin fen-
jurtnm. Bæfei hallaveiíu og sljettveitn má gjöra