Ársritið Húnvetningur - 01.01.1857, Side 94

94
sem nieSal lykilpípa. St(5ru molana, sem ekki ganga
ofan um sigtifc, skal á ný sundursaxa, þar til allt
verbur svo smátt, ab gengib getur ofan um „sigt-
ib“. Mjöl jarteplanna vill rjúka þá verib er ab mala,
þac) er þungt í sjer, og til ákasts, virfcist þab vera
milli rúgs og bankabyggs ab drýgindum og gæ&-
um, ef af dspilltum jarbeplum er til búib1 2. Einn-
ig má af mjöli þeirra gjöra fínt og gróft brauö,
og í þaÖ síÖarnefnda fer vel á aö mjöli þeirra sje
IinoÖab upp í soöin og sundursteytt4 jarfcepli3.
Mjölsefni jaröepla móti vigt þeirra hrárra er ab
þjngd sem 24 eba 25 móti 100, svo aö úr vætt
jarbepla fást varla 2 fjóröungar mjöls.
þegar söxuö jarfcepli vegna óþerris vería ab
þurkast í potti yfir eldi, mega þau ei hafa þann
hita ab stikni, heldur a& eins ab vel rjúki upp af
þeim, og skal hræra sífellt í; en lengi eru þau
þannig aö full þurkast; ver&a þau og seighörÖ und-
ir kvörn og því erfi&ara aÖ mala en ella. Mjölib
verbur miklu blakkara, og ósamfelldara til brauÖ-
gjöröar, bezt mefe sobnum steyttum jarbeplum, en
braub þab þó eins gott ab smekknum. Ekki gætir
neitt himnu jar&eplanna þá þau er til mjöls eba
braubgjörbar brúkub.
J) Ekki þykir sumum þetta tilvinnandi meb (ískemmdjarb-
epli, nema ef mestu nægb hafa af þeim; en vib frosin og
skemmd jarbepli þykir gott til þess ab grípa, svo þau ekki
ónýtist meb öllu. Höf.
2) Jarbeplahraub þykir líka ailt eins gott verba ef mjöl
þeirra er vætt ( vatni, og huobab eins og annab braub, og
sumum fellur þab enu betur. Höf.