Ársritið Húnvetningur - 01.01.1857, Qupperneq 111

111
hefur mifur vandabar vörur ekki gjöra ab því í
tíma, má liann ekki í þaí) skipti vera fjelagsma?)-
ur. Sömuleibis skulu forstöíumenn hafa gætur á
úttekt fjelagsmanna., svo afe þeir láti ekki ökunn-
an og óþarfan varning blekkja sig og hindra frá
því ab kaupa þaí), sem naubsynlegra er. þeir skulu
og skrifa hjá sjer vigt og verb á vörum hvers ein-
staks, þegar þær eru lagbar inn, svo þeir geti á
eptir meb meiri vissu og betri ástæ&um gjört reikn-
ingsiegt yfirlit fyrir allan fjelagsflokkinn og sann-
fært þá er á móti kynnu ab mæia eba verba mib-
ur ánægbir.
6. þá er enn þá eitt, sem búast mætti vib, í
þessum áætlubu vibskiptum, ef verzlab væri vib ut-
an ríkis menn: ab vjer og þeir mundurn ekki skilja
hverjir abra og verba fyrir þá sök hverjir öbrum í
vibskiptunum eins og Babels byggingar menn urbu
forbum í samvinnunni, því ekki er víst ab útlendir
menn, sem hingab kynnu ab koma til verziunar,
hefbu allir túlk meb sjer; þab væri því bezt ef
sveitamenn gætu meb hægu móti fengib einhvern
færan niann í þeim málum, sem á þyrfti ab halda,
til þess ab vera milligöngumabur í samningum og
vibskiptum milli vor og útlendra manna, og gæti
sami maburinn gagnab mörgum verzlunarfjelögum;
en fengist ekki þessi mabur nema meb miklum
kostnabi, þá ætlum vjer, ab menn muni skjótt fara
ab geta bjargab sjer meb bendingum og atvikum
og einstökum hluta nöfnum, ekki sízt ef forstöbu-
menn fjelaganna, og hvcrjir sem gætu í fjelögun-
um, útvegubu sjer skýrslur um gildi utan ríkis pen-