Tímarit - 01.01.1870, Síða 7

9
m, t-á er maður að eins á nokkurn bluta af ábýli
sinu, á eptir reglunni y, að reikna afgjaidið af honum
eptir afgjaldinu af þeim jarðarhundruðum, er hann heflr
til byggíngar. Þegar menn nú bera þessa reglu saman
við regluna p hér að framan, verða menn að álíta, að
öggjafinn hafl viljað hafa það sem aðalregiu, að hver
sá, er býr á sjálfs sins eign, skuli lúka alþíngistoll af
henni eptir því, sem hún verði sanngjarnlega leigð, en
að hann og jafnframt hafi liaft þá skoðun, að þegar
maður hefði leigt af öðrum nokkurn hluta af ábýli sínu,
en ætti hinn hlutann sjálfur, þá mætti álíta þann leigu-
mála á eignarhundruðum ábúanda nógu sanngjarnan,
— og að óvíst væri, að annar sanngjarnari yrði fund-
inn, — sem hann sjálfur og eigandi hinna hundraðanna
hefði orðið ásáttir um, að vera skyldi á þessum síðar-
nefndu, er hann tók þau til byggíngar.
n, Þegar maður á nokkurn hluta af ábýli sínu, en situr
leigulaust á þeim hundruðunum, er hann eigi á sjálfur,
verður samt að beita reglunni p til að finna alþíngis-
gjaldið af eignarhluta ábúanda. í-að virðist auðráðið, að
það atvik eptir eðli sínu, er óhæft til að losa nokkurn und-
an þeirri almennu skyldu, er lögin leggja á eigendur yfir
höfuð, að lúka alþíngistoll af ábýlnm sínum, eptir því er
þau sanngjarnlega verða leigð, að hann eykur út bú sitt,
og fær sér að auk bygð leigulaust nokkur hundruð í sömu
jörðu; og því ljósara verður þetta, sem einginn vafl getur
verið á því, að ef þau hundruðin, er hann hefði til bygg-
íngar leigulaust, lægji í annari jörðu, ætli hann beinlínis
að borga alþíngistoll af eignarhundruðunum, og það eptir
reglunni — l’að er og auðsætt, eptir hinu fyr sagða,
að í reglunni y er gjört ráð fyrir, að leiga sé goldin af
byggíngarhundruðunum, og getur því regla sú eigi komizt