Gefn - 01.01.1872, Síða 8

10
sömu hættir, því þetta er einmitt sá arfur sem vér höfum
þegið frá fomöldinni og sem vér eigum fullan rétt á að nota
eius og vér getum best. Væri nokkuö til í þessum »stæl-
íngum«, þá mætti líka segja, að hvort fornskáldið hafi stælt
annað, með því að yrkja undir sama hætti; þá hefir Egill
stælt Jjjóðólf enn hvinverska, Sturla Arnór jarlaskáld og
Jjjóðólf líka, og þá hefir Arnór líka orðið að stæla en fyrri
dróttkvæða skáld, og allt verður eptir þessu ekkert annað
en rán og þjófnaður, og ekkert frumskáld nema sá sem orti
fyrst af öllum. þ>á »stælir« hvorr eptir öðrum, ef bann
talar eða ritar hið sama mál; og enginn getur þó ætlast
til að vér finnum uppá nýju máli, nvjum hneigíngum, og
nýjum hugmyndum að öllu leyti. J>að er raunar víst og
óumflýjanlegt, að líkir bragarhættir sveipa nolckuð líkum
anda yfir skáldskapinn, eins og vér sjáum að hrynhendur
Arnórs, Ólafs hvítaskálds og Sturlu eru allar keimlíkar, en
þessi líkíng kemur af málinu og hættinum, en ekki af því
að þeir hafi stælt hvorr annan; og þó vér ekki neitum því,
að Sturla hafi þekt hrynhendu Aruórs, þókt hún fögur og
hann þess vegna hafi ort með sama hætti, þá höfum vér
samt engan rétt til að brígsla honum um »stælíngar« eða
þjófnað. sem er hið sama. Um hin ýngri skáld er sama
að segja; þeir ekki einúngis hafa fullan rétt til, heldur eru
þeir líka neyddir tilað nota sama mál og sömu hætti; allur
vor skáldskapur og öll vor rit eru beinlínis áframhald forn-
aldarinnar, en hvorki þjófnaður né »stælíngar«. þ>aö sem
menu sí og æ eru að nudda um »fornmál«, er í raun réttri
öldúrtgis rángt, og vér tökum það hvað eptir annað fram,
þó enginn vilji heyra það né kannast við það. f>etta foru-
máls-tal tíðkast í útlöndum og því er haldið á lopt af sumum
Íslendíngum, sem vilja koma sér við þá sem ekki vilja kannast
við annað en Íslendíugar sé orðnir að Skrælíngjum eða Fær-
eyíngum. [>að er merkilegt að enginn hefir orðið til að
snúa Heimskrínglu eða öðrum »fornsögum« á »íslendsku«,
því þessar bækur eru mjög skemtilegar og merkilegar, og