Gefn - 01.01.1872, Blaðsíða 33

Gefn - 01.01.1872, Blaðsíða 33
35 ljósinu merkja það, að hún hefir þar mist geislana, annað hvort í sjálfri sér, eða þá á leiðinni í gegnum himingeiminn. Menn hafa einnig skoðað stjörnuljós á þenna hátt, og fundið hið sama: menn hafa þar fundið hin sömu frumefni og á vorum hnetti, og með þessu móti hafa menn og fundið, að í sumum stjörnum hafa orðið þær breytíngar fyrir vormn augum, sem mundu hafa eyðilagt allt líf á jörðunni í einu vetfángi, ef þær hefði orðið í sólinni. Frakkneskur maður, Faye að nafni, hetir nú komið upp meö nýja skoðun á eðli sólarinnar, sem raunar styðst við uppgötvan þeirra Fi'aunhofers og Kirchhoffs, en þó einnig við annað meira. Menn ímynda ser venjulega, að einn hlutur hljóti að vera því heitari, sem hann er bjartari; en því er ekki svo varið. þegar bráðnir hlutir hitna svo mjög, að þeir verða að lopti, þá dofnar Ijós þeirra. Láti menn ein- hvern fastan eða harðan líkama í þennan hita, þávex ljósið þegar líkaminn verður glóandi. það sem gerir kertaljós skært lýsandi, það er ekki tólgin, og ekki kveikurinn; en það er kol, sem er ósýnilega sveimaudi sem dupt í lopthit- anum. Á þessum hlut hefir Faye bygt, skoðan sína á sólareölinu, sem yfirgengur allt sem mönnum híngað til hefir dottið í hug, en sem menn alltaf fallast á meir og meir. Samkvæmt þessari skoðan er sóliu ekki annað en lopt, eða þéttur lopthnöttur, eins þúngur og áður er sagt (því samau- þrýst lopt er mjög þúngt), en svo heitur að þar getur enginn líkami verið, hvorki bráðinn né óbráðinn; utanum þennan lopthnött myndast nokkurs konar skurn, af því þar er nokkuð minni hiti en innan í sjálfum hnettinum; en þetta skurn, sem svífur í lopti utan um sjálfan lopthnöttinn, getur elrki haldist óbrotið, heldur hrynur það hvað eptir annað ofan í lopthnöttinn, sem fyrir vorum augum sýnist dimmur, þótt hann í rauninni sé glóandi, því enir föstu líkamspartar, sem myndast við storknanina, magna ljósaflið, svo þar af leiðir, að skurnið glóir meir en lopthnötturinn sem fyrir innan er; þegar þetta hrynur þannig inn, til þess að verða 3*
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62

x

Gefn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Gefn
https://timarit.is/publication/93

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.