Gefn - 01.01.1872, Síða 45

47
Værð.
|>ú sem í hörpu silfri sefur,
og sætau unað mönnum gefur,
Sírenu mál og svanahljóð!
{>ú sem á vörum hrúðar blundar,
blíðfagur kliður ástarstundar,
þegar mig vill og þýðist fljóð!
Vaknaðu nú úr drauma dvala
og dragðu storm á andans haf,
allt eins og blærinn efri sala
æsir upp hrönn er fyrri svaf!
Margt líður fyrir mig í draumi,
margt í vakanda lífsins glaumi,
en fæst um ástar fagra stund —
þegar að hjartað bærist blíða,
beygist að kossi vörin fríða,
dreymandi mókir Ijúfust lund.
Vaknaðu’ úr svefna sætum friði,
svanfagurt hljóð, og skemtu mér!
Fengsæll á gömlu fiskimiði
fremst jeg af öllu treysti þér!