Gefn - 01.01.1872, Page 51

allir ríðandi; þeir þutu frá einum stað til annars og myrtu
og stálu öllu steini léttara; enginn hafði við þeim og stjórnin
vissi ekkert hvað til bragðs skyldi taka, þángað til hverjum
þeim, sem næði stigamanni og seldi hann fram, var heitið
frelsi og fararkosti til Englands aptur. (Líkt varð á Is-
landi um daga Hákonar Hlaðajarls: »f>á sultu margir menn
til bana, en sumii' lögðust út að stela, og urðu fyrir það
sekir og drepnir; þá vágust skógarmenn sjálíir, því að það
var lögtekið að ráði Eyjólfs Valgerðarsonar, að hverr frelsti
sig sá er þrjá dræpi seka«). ]>etta hjálpaði, svo að eptir
fáeina mánuði var öllum tiokkinum eytt, og Hove var einn
eptir með svartri villistúlku þarlendri, sem verið hafði með
stigamönnunum; en af því honum þókti hún sein á sér og
vera sér til tálmunar, þá skaut liann á hana og særði hana.
Hún komst undan á flótta, en upp frá því hafði hann
hvergi frið, því hún sagði allstaðar til hans, svo hann varð
loksins að gefast upp og gekk sjálfkrafa í hendur yfirvöld-
um nýlendumanna.
En þegar er færi gafst, þá strauk hann aptur, og nú
var hann svo heppinn, að til hans söfnuðust tuttugu bófar,
og nú var stolið og rænt ineir en nokkurn tíma áður.
Vopnaðir dátar voru hvað eptir annað sendir á móti þeim,
en höfðu ekkert við; fé var lagt til höfuðs Hove, og varð
vinur hans og fóstbróðir, Watts að nafni, til þess að leitast
við að vinna til fjárins. Sjálfur var hann einnig dræpur
þjófur, og hafði smaiamann með sér, sem átti að hjálpa til
að drepaHove. pessum tveim mönnum tókst að ná honum
og binda hann, og fóru þeir nú á stað með hann til bæjar-
ins; en á leiðinni sleit Hove af sér böndin; tók upp hníf
og rak Watts ígegnum bakið, því hann gekk á undan hon-
um; Watts dó þegar, eu Hove þreif af honum byssuna og
drap smalamanninn. Síðan var sett tvöfalt meira fé til
höfuðs honum, og fór honum nú hnignandi dag frá degi.
Hann hafði engan klæðnað nema dýraskinn, og enga fæðu
né skotfæri nema það sem hann gat kríað sér út í fjar-