Gefn - 01.01.1872, Qupperneq 54

56
nienn sér við að skera eyru og nef af eyjarskeggjum og
sleppa þeim síðan. Arið 1824 var auglýsíng látin út gánga,
þess efnis að enir svörtu menn væri undir vernd enna ensku
laga, og var jafnhörð refsíng lögð við. ef eyjarskeggjum
væri misboðið, eins og ef það væri Evrópumeun; en þetta
hjálpaði ekkert, eins og nærri má geta, því hvoiki skildu
eyjarskeggjar málið á auglýsíngunni — en sjálfir hötðu þeir
ekkert þess konar mál sem yrði notað til slíkra hluta —
og þar að auki var drápstríðið ekki einúngis byrjað. heldur
og hafði það þá staðið í tuttugu ár, svo ekki var að vænta
að því yrði út rýmt með einni ónýtri auglýsíngu. Hvorir
um sig, Englendíngar og evjarskeggjar, álitu það skyldu
sína að drepa hvorn annan niður, hvar sem færi var á;
Englar höfðu byssur og því gekk þeirn ávallt betur, en
eyjarskeggjar höfðu laung spjót, en raun gaf vitni um, að
þeir höfðu ekki »fundið upp púdrið«. Á þessu sjáum vér
og, hvernig farið muni hafa á milli Skrælíngja og Græn-
lendínga forðum: þar voru hlutföllin miklu öðruvísi, því
Grænlendíngar, sem þá voru sú hin siðaða þjóðin, höfðu
ekki byssur, og urðu því ofurliði bornir af mannfjöldanum
— öldúngis eins mnndi hafa farið fyrir Englendingum, ef
eins hefði staðið á,
Sökum þess að »lögin« gerðu eyjarskeggja jafna hinum
»siðuðu« mönnum, þá leiddi þar af, að sama hegníng hlaut
að gánga yfir eyjarskeggja, ef þeir ynni til hennar. j'eir
voru þá látnir mæta fyrir »réttinum«, sem þeir ekkert
skildu í og sem ekki skildi þá, allt gekk í bendíngum og
svo voru þeir bengdir með bendíngum. Eyjarskeggjar álitu
þetta ekki sem hegníngu, heldur sem morð, og stríðið
versnaði æ því meir. Englendíngar voru búnir að æsa eyjar-
skeggja svo upp með grimd sinni og fúlmennsku, að þeir
ekki gátu farið fet nema vopnaðir, því í hverjum runni
duldist evjarbúi með spjót; og stundum tóku Englendíngar
sig samau og fóru í hóp á þessar mannaveiðar, ætíð í því
yfirskyni að þeir væri »að tryggja lönd sín og eignir«, en