Fréttir frá Íslandi - 01.01.1882, Síða 20

20
ÁRFERÐ OG ATVINNUVEGIR.
um land var gróður kominn til muna í fardögum. J>6 var pá
kominn góður sauðgróður syðra. En nyrðra var um Jónsmessu
jörð öll livít, og kúm og eldishrossum var gefið inni fram
undir pann tíma, par sem annars var nokkuð til að gefa; sum-
staðar greri þar aldrei, t. d. á útkjálkum í Hrútafirði, Stranda-
sýslu og víðar. Jó varð þar að lokum í sveitum þolanlegt
gras að vöxtum til á túnum, en á engjum mjög lítið; syðra
og eystra varð gras meira, í meðallagi bæði á túnum og engj-
um, nema tilfjalla; þar var hvervetna mjög snöggt. Heyskapur
gekk óvenjulega illa, fyrst og fremst af því, að hvergi spratt
fyrri en í júlí og ágúst, og svo gekk mislingasóttin eins og
logi yíir akur í sveitum nyrðra um fyrra hluta sláttar. Sláttur
hyrjaði því syðra í 14. viku sumars, sumstaðar litlu fyrri, en
nyrðra víðast hvar í 15. viku sumars. En hæði var þá hey-
vinnutíminn stuttur, heilir tímar fjellu úr, svo ekki varð að
verið fyrir hríð og fönn, og ekkert þornaði fyrir þrotlausum úr-
fellum. Nyrðra náðu sumir töðum sínum þegar upp hirti um
höfuðdaginn, en góður þurkur kom þó hvergi þá nema í
austurhluta Húnavatnssýslu. Sumstaðar, t. d. í Dalasýslu,
Fljótum, og útkjálkum öllum nyrðra náðist enginn haggi inn,
hvorki af töðu nje útheyi, fyrri en síðast í september, og má
nærri geta, að heyið hafi hæði ódrýgzt og dofnað í öllum þeim
hrakningum. Sumir drifu hey sín áður saman, ef af hráði um
stund, haughlaut, og hitnaði þá í þeim til stórskaða. Sama
má segja syðra, nema þar var því verra, að haustið var Mka
svo votviðrasamt, að eigi varð náð heyi með nokkurri verkun.
Lágu þau úti sumsstaðar, t. d. í Rangárvallasýslu til októher-
loka, og má þá nærri geta, að hverju gagni þau hafi verið
orðin. J>að má því óhætt fullyrða að nýting hafi orðið hin
aumasta, og heyskapur hinn bágasti. Heyfallið varð í flestum
sveitum nyrðra helmingur og allt niður að fjórðaparti við það
sem er í meðalári, og eins í vestursýslunum, Dala- og Snæfells-
nessýslum. Sumstaðar nyrðra var heyjað fram yíir veturnætur,
og kúm beitt, því þá var sumarveðurátt. Yegna þess, hvað
heyjunum var dyngt víða blautum saman, og þau drap í rig-
ningunum, soðnuðu þau niður af hita og sortnuðu, og sum-
staðar kviknaði í þeim, svo þau hrunnu til kaldra kola. Svo
fór t. d. í Deildartungu í Reykholtsdal, Mjóadal í Laxárdal í