Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1899, Qupperneq 21

21
3.
Kálund getur (á 110. bls.) um tvö rúnasteinsbrot í Stafholti
i Stafholtstungum. Um þessi brot get jeg ekkert sagt, þvíaðjeg
man ekki til, að jeg sæi þau, þegar jeg kom að Stafholti — hef
að minsta kosti ekkert skrifað um þau í minnisbók mína. Ráðn-
ing Kálund’s á letrinu á firra brotinu virðist vera rjett, það sem
hún nær, enn hann hefur ekki komist fram úr niðurlagi rúnanna,
og virðist ljóst eftir þvi, sem firir liggur hjá Kálund, að hin
rjetta ráðning á öllu letrinu sje:
her huiler guðmundr ionson guð ha(ns) (sa)lu haf(i)x.
Á hinu brotinu les Kálund:
gautur • sigmu(ndsson),
og mun það rjett.
Enn Kálund getur ekki um þriðja steinbrotið, sem jeg fann
í Stafholts kirkjugarði. Það er 25 þumlungar á lengd, »Baulu-
steinn« með 5 fiötum, og er letur á einum og krossmark á næsta
fleti. Flöturinn, sem letrið er á, er 3 þumlungar á breidd, enn
sá, sem krossmarkið er á 4 þumlungar.
L e t r i ð :
BEBfflíiflffl
Á milli 7. og 8. stafs er bil, er jeg hef táknað með punkti,
og hefur þar flaskast úr steininum. Á milli 12. og 13. stafs er
lika bil, enn þar eru mishæðir á steininum, sem rúnameistarinn
hefur hlaupið ifir, og virðist aldrei hafa staðið neitt í þvi bili.
R á ð n i n g :
her | huil(e)r | ion j ola
Síðasta orðið hlitur að vera annaðhvort: olafsson eða olason,
líklega heldur hið firra, því að Ólafr er almennara naln enn Óli;
enn hjer hefur brotnað af enda steinsins.
4.
Kálund getur að eins um einn rúnastein i Norðtungu (á
108. bls.). Þennan rúnastein hef jeg líka sjeð, og er ráðning
Kálunds á letri þvi, sem á honum stendur, rjett. Þó ber þess að
geta, að orðaskil eru á steininum táknuð með tvípunkti [:] al-
staðar nema milli orðanna pall halldors; þar er að eins einn
1) Firir þeim stöfnm, sem í svigum standa, er eiða i rúnunum.