Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1906, Blaðsíða 25

27
vestan traðirnar, má ætla að þær hafl haldið áfram austurávið og
séu margar horfnar þar undir, sem nú er bærinn með rústum og
gömlum öskuhaugum vestur af, en kirkjugarði, heygarði og fjósi
austur af. Virtist mér enda votta fyrir einum slíkum tóftarbala
bak við heygarðinn. Alt slíkt setti eg á uppdráttinn og einkendi
hvern tóftarbala með tölustafnum 1, dómhringinn, — sem því nafni
hefir haldið frá ómunatíð, — með 2, forna garða og gerði með 3,
bæjarhúsarústir og öskuhauga með 4, bæinn, sem nú er tvö timbur-
hús, með 5, útiskemmur með 6, heimreiðartraðir með 7, túngarðinn
með 8, heygarð og fjós með 9, peningshús með 10, peningshúsatóftir
með 11, hinar sléttuðu spildur með 12, hlaðbrekkuna, og framhald
hennar austur eftir túninu, með 13, tóft eina, sem virtist ný-útsléttuð
og óvíst hvar undir heyrði, með 14, rúst, sem virtist gamall sáð-
garður, með 15, kirkjuna með 16, kirkjugarðinn með 17, og götustíg
að vatnsbóli með 18. Hina glöggustu búðartóft, sem fyr er nefnd,
einkendi eg með a aftan við tölustafinn (1). Vona eg að lesendur
geti áttað sig á þessu öllu.
Það munu margir mæla, að eg hafi »farið það sem eg komst«
í þvi, að finna út menjar hins forna þingstaðar á Þingeyrum. En,
eins og sjá má af hinu framansagða, er þar ekki »um auðugan garð
að gresja«. Og það er ekki án orsaka., að Daníel Bruun, höfuðs-
maður, segir í fylgiriti Árbókar Fornl.fél. 1899, bls. 36, um Þingeyra-
þingstað: »her findes næppe Spor mere tilbage deraf«. Tóftirnar,
sem honum voru sýndar, hafa að líkindum verið hinar nýjari, því
að þær eru glöggvastar, og er það þá rétt, sem honum var sagt, að
þœr »hidröre ikke fra Tingstedet«. í sjálfu sér þarf ekki að furða
sig á því, þó fornmenjar hverfi þar, sem bygð helzt um langan
aldur, því þá gengur það svo, að hver breytir þeim mannvirkjum,
sem hann tók við eftir formann sinn. Og við er að búast, að á
stórbýli, eins og Þingeyrum, hafi eigi hvað minst kveðið að slíku.
Því er það mikilsvert, að hafa áreiðanlegan sögustað fyrir því, hvar
þingstaðurinn var, svo um það þyrfti ekki að efast, jafnvel þó allar
menjar hans væru horfnar.