Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1906, Síða 35

37
Fyrir ofan efstu línuna, sem læsileg er, standa á rönd brotsins
neðri hlutir nokkurra stafa1), en ekki verður ráðið af þeim, hvað hér
hafi staðið. Efsta línan byrjar á stafbroti, er líkist K, en er þó að
líkindum af R. Þá kemur T (T) og því næst :. Hér lítur því út
fyrir að vera endir af orði. Þá kemur F0R, og má ætla að hér
muni hafa staðið: BVRT:F0R (þ. e. burtför). Vel getur átt sér stað
að orðinu hafi verið skift þannig með :, svo sem gjört heflr verið á
steini nr. 2 (t. d. VEG:FERDAR:DAGAR í 11.—12.1.). Aftast í efstu
línu eru leifar af M að því er virðist. í þessari linu hafa ekki
staðið fleiri stafir, en framan af næstu línu, er byrjar á AR:, vantar
um 3—4 stafi. Hér mun því hafa staðið MIN:VAR. Kemur þetta
heim við það er eftir fer. Aftast af 2. línu hefir kvarnast lítið eitt,
svo að síðari leggurinn af N í LIFSIN er horfinn. Orðið HVRE er víst
fyrir HVER(R)E og hefir þá E gleymst á milli V og R; ef til vill
hefði leturhöggvarinn sett hér 0 fyrir E, þvi að svo var og er oft
ritað. Ennfremur gæti hugsast að hann hafi ritað svona (HVRE) af
ásettu ráði og. lesið V sem vu og borið orðið fram eins og nú: hvurrí;
hefir hann þá gert þetta í líkingu við ritháttinn á orðinu guð, sem
þá, eins og nú, var framborið gvuð (sbr. Arb. 1904, s. 37). Framan af
neðstu línunni hefir brotnað lítið eitt og vantar þar auðsjáanlega N
og líklega neðri depilinn af tvídeplinum á milli þess og næsta orðs
(HELD). Þá kemur SINDA, sem eflaust er ef. af synd, og aftast er
F með litlu lóðréttu striki útundan. Þetta hlýtur að vera skamm-
stöfun og er erfitt að segja með vissu fyrir hvað hún er. Sá er
letrið hjó hefir fyrir óforsjálni sakir ekki getað komið því öllu á
steininn, sem skyldi, og vantar ekki lítið á. Hér er bersýnilega
ófullkomin vísa eða vísuhelmingur og byrjar síðasta línan á SINDA
en á að enda á orði, sem rími á móti HELD. Geta mætti til um
botninn, að hann hafi átt að vera t. d.: (SINDA) Framar ei minna
geld. Yrði þá vísan þannig:
Burtför mín var til lífsins leið,
lyktun á minni sáru neyð.
Hverri sœlu eg slðan held,
synda framar ei minna geld.
Neðan undir er ártalið 1652 og eru 2 í laginu eins og Z svo sem
þá var ritað. Fyrir aftan ártalið er fangamark eða búmerki, að
líkindum þess er á steinninn hjó eða þess er lét gjöra það, en ekki
verður ráðið nafnið af merkinu. — Merki þetta gat ekki orðið
prentað hér.
') Grat ekki orðið prentað.