Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1907, Blaðsíða 36

38
upp frá vatnsvikinu að sunnan sér enn mikla, forna götutroðninga,
er liggja upp á Dráttarhlíðina og svo vestur eftir henni. Sér til
þeirra þar, sem óblásið er. Nokkuð af þeim liggur ofan af hlíðinni
að sunnan, en sumt vestur af, og ér hvorug leiðin góð eða hæg.
Hafa menn víst farið þá til skiftis eftir atvikum. Ferjustaðina hafa
þeir líka notað eftir atvikum. Hinn syðra þó einkum í norðan-
stormum og þá er farið var yfir um með hesta.
XIII.
Á bls. 49 hefi eg getið til, að Vatnsleysa í Biskupstungum hefði
ef til vill fengið nafn af því, að munkarnir í Munkagerði hefði á
stundum neitað sér um vatn. En nú hefir dr. B. M. Olsen sagt mér,
að slíks séu engin dæmi í katólskri kristni. Um leið benti hann
mér á, að endingin -leyfta þyrfti ekki endilega að tákna slcort eða
það, að vera án e-s. Það gæti verið myndað af sænsku orði: lös,
sem þýðir graslendi eða haga. En ef svo er, þá sé eg ekki betur,
en að fyrri hluti nafnsins »Vatns-« hljóti að vera afbökun úr ein-
hverju öðru. Víst mætti kenna bæinn við haga, en varla kalla hann
Fafwshaga, því þar má ekki votlent kalla og ekki er stöðuvatn
nærri, að eins smátjarnir langt frá bænum og sjást eigi þaðan.
Aðrir bæir eru þar nálægt, sem fremur mætti kenna við vatn. Nú
eru hér á landi 4 bæir, sem heita » Vatnsleysa«. Um einn þeirra,
Vatnsleysu á Vatnsleysuströnd, er naumast vafi. Þar er vatnslaust
nema i fjöru og hefir bærinn nafn af því. Tveir eru nyrðra, og
munu þeir báðir geta haft nafn af »lös» = haga. En sé ekkert
vatn til að kenna bæinn við, — og ekki heldur vatnsskoHur, — þá
liggur næst að geta til, að »vatns«, sem er borið fram vass, sé
raunar komið í staðinn fyrir annað orð, sem líka er borið fram vass.
Ekki man eg þó eftir neinu sliku orði, sem mér sýnist geta átt við
Vatnsleysu í Biskupstungum. Um hina get eg ekki borið. Að svo
stöddu vil eg því ekki slá fram neinni tilgátu um það.